© Regina George
De Amerikaanse Reneé Rapp is aan haar opmars bezig. De zangeres-actrice kende haar start bij het grote publiek door haar rol in The Sex Lives of College Girls, maar was eerder al te aanschouwen als Regina George in Mean Girls The Musical, die tevens verfilmd werd en waarvoor zijzelf ook garant stond voor de soundtrack. Haar acteercarrière zet ze momenteel wel op een laag pitje want Rapp wil voluit gaan voor haar muzikale tocht. Dat vertaalde zich in een populaire ep, Everything to Everyone, en een knaller van een debuutplaat Snow Angel. Dat dit de juiste keuze was, zou misschien wel eens waar kunnen zijn want de artieste is overal razend populair en verkoopt de ene zaal na de andere uit. Dat was ook gisterenavond het geval in de Ancienne Belgique waar ze haar langspeler kwam voorstellen.
Nog zo iemand die in de lift zit, is de Britse Sekou. Zo kreeg hij een plaatsje op onze Internationale Grote Beren van Morgen-lijst en stond hij op de longlist voor BBC Sound of 2024. Al struttend op het podium kwam de zanger het podium op en had alvorens hij zijn set begon al vele hartjes veroverd. De grote getale aanwezigen voor mevrouw Rapp hadden hem al in het hart gesloten en beantwoorden dan ook de eerste tonen met een luid applaus. Hij had een toetsenist en drummer meegenomen voor de tour, maar een gitarist(e) had hier zeker niet mis geweest om een volledig gevoel te krijgen. Dit merkten we dan ook bij “Time Will Tell” waar een backtrack van gitaar nu van dienst was en dit ergens wel vreemd voelde. “Too Young” werd dan weer ondersteund door het publiek die massaal hun gsm’s bovenhaalde om de zaal te laten glitteren in lichtjes.
Leukste verrassing van de set was niet alleen zijn eigen oeuvre die hij krachtig en prachtig bracht, maar de covers die hij op ons losliet. Eerst kregen we een mash-up van “Sweet Dreams” van Beyonce met dat van Eurythmics, om vervolgens de AB in karaokebar te veranderen met “Someone Like You” van Adele. Afsluiten deed de jongeman met een fijn dansnummer om alle emoties er even van los te schudden. Het mocht gerust nog wat langer geduurd hebben, maar het halfuurtje dat Sekou ons schonk, was van topkwaliteit.
Met een montage van Reneé Rapps leven kregen we een hele tocht naar het punt waar ze nu gekomen was. Een uitverkochte tour met internationale faam en miljoenen fans die haar naam en nummers meeschreeuwen. Samen met haar vierkoppige band startte ze met “Talk Too Much” en vanaf de eerste tonen waren we al zeker dat we niet veel stiltes konden verwachten. Mocht Rapp het gewild hebben, moest ze geen enkel woord zelf zingen, want iedereen deed het gewoonweg voor haar. Zo hadden we bij “Poison Poison” duidelijk een briefing gemist, want waren er bepaalde stukken weggelegd voor de toeschouwers om in te pikken en volop mee te schreeuwen. Plezant was dat zeker en iedereen deed vreugdevol mee en had op die manier een verbintenis met elkaar die ze niet meer kwijt zouden spelen. Hierna kregen we een dolgelukkige Rapp aan het woord met voornamelijk een enorme bedanking aan België. Niet voor het uitverkochte concert, maar om haar liefde voor de wafels te uiten. Dat ze haar lolbroek aanhad, was hiermee duidelijk en zorgde voor een goede lach doorheen de AB.
Per concert probeert de zangeres ook wat variatie in haar set te brengen. Waar er in sommige plaatsen een cover werd gezongen, was het hier de beurt aan “Willow” om zijn passage te doen. Daar moest ze Rapp zich ook hier geen zorgen om maken, want iedereen had duidelijk al haar nummers in hun brein gestoken om volop mee te doen en de rol van backingvocals op zich te nemen. Dat Rapp een bombast van een stem heeft, moest ook niet aan getwijfeld worden, want ze ging van laag naar hoog, diep naar zacht en groot naar klein alsof het vocale spectrum haar persoonlijke speeltuin was. Met “Swim” werd er ook een kleine aardverschuiving veroorzaakt door het springende publiek die dan weer zorgde voor een emotionele tsunami eens iedereen de diepte van haar teksten ook tot zich lieten komen.
https://www.instagram.com/p/C3ls9DEoygM/
Reneé Rapp kent haar publiek heel goed en wist dan ook perfect hoe ze dat moest plezieren. Van de kleine mopjes naar kleine dansbreaks tot conversaties met de fans. Het waren die kleine dingen die het voor velen deden en op die manier voelde iedereen zich ook enorm verbonden met de vierentwintigjarige. Veel woorden maakte ze er wel niet aan vuil, want de nummers volgden elkaar snel op. Wat tegelijk een plus en minpunt was. Zo waren er niet veel stiltes of dode momenten, maar het zorgde er ook voor dat ze als een sneltrein door haar setlist ging. We moeten ook zeker complimenten geven aan de geluidstechniekers, want waar bij vele concerten het enthousiasme van fans het geluid durft overnemen, was dit hier zeker niet het geval. Rapp kwam er steeds mooi boven en met een geluk want zo konden we de haarfijne vocals op “I Hate Boston”, haar eigen favoriete break-upsong, aanschouwen terwijl het publiek als een koor fungeerde.
Alvorens “I Wish” te starten, kregen we wat uitleg over de track. Ze schreef dit voor haar ouders en om die intimiteit ook best voor te stellen, plaatste ze zich samen met haar gitarist op het podium. Het zorgde voor een intieme sfeer die door iedereen geapprecieerd werd en de vele smartphonelichtjes die richting haar schenen, straalden dit des te meer en beter uit. “In The Kitchen” werd nog gezongen voor de bisronde en was wederom van alle markten thuis. Het voelde zowel intiem als groots aan en de zangeres schaatste van broosheid naar plezier om die contrasten des te meer aan te duiden.
Even vloog Reneé Rapp de backstage in om niet veel later als een ware sneeuwengel terug te keren. Dat mag je ook letterlijk nemen, want met de vlugge kledingwissel naar een volledig witte outfit bracht ze ons voor een laatste keer naar de zevende hemel. Met reusachtige vleugels achter haar geprojecteerd zong ze de longen uit haar lijf en toonde ze wederom aan wat voor een bombast van een stem dat ze heeft. Afsluiten deed ze zonder muziek, maar met een heel dankbetoog voor zowaar iedereen die maar iets te maken had met het realiseren van haar droom. Een zoet einde voor een straffe madam.
Setlist:
Talk Too Much
Poison Poison
Willow
Bruises
Swim
Colorado
Pretty Girls
23
Tummy Hurts
I Hate Boston
Not My Fault
Gemini Moon
The Wedding Song
I Wish
In the Kitchen
Snow Angel
