© CPU – Joost Van Hoey
Fans van Kasabian hebben doorheen de jaren hun favoriete band op heel wat manieren zien veranderen. Na de tijd van weleer kwam toenmalig frontman Tom Meighan in opspraak wegens huiselijk geweld, waarna gitarist Serge Pizzorno het nieuwe gezicht werd van de groep. Daarmee volgde meteen ook een koerswijziging, daar de Britten steeds meer elektronica in hun muziek verwerkten. Niet meteen spek naar de bek van het grote publiek, zo bewees het tegenvallende The Alchemist’s Euphoria, al toonden de heren wel dat Kasabian er live nog altijd als een, weliswaar cringe, huis staat. Hopelijk lukt dat ook nog na de release van deze “Call”.
We weten namelijk dat je nieuw werk nooit met oud materiaal mag vergelijken, maar de recentste creatie van Kasabian lijkt in de verste verte niet op iets wat de band eerder voortbracht. De Britten trekken namelijk voluit de kaart van de toegankelijke, ietwat commerciële popinvloeden, waardoor menig fan ongetwijfeld de wenkbrauwen eens zal fronsen. Een baslijn lijkt nog enigszins catchy, maar de teksten van Pizzorno laten het meteen erg afgelikt en soms zelfs kinderlijk aanvoelen. ‘Ay-ay-ay, ayy / No one could love me this way’ is het zinnetje dat tot in het oneindige herhaald wordt, terwijl de boel zwoel en zomers openbreekt. Goed is het niet per se, maar catchy des te meer. “Call” zorgt op die manier voor een soort haat-liefdeverhouding, zeker met de hoogdagen van de band in het achterhoofd. We weten het met andere woorden niet zo goed, maar we zijn er vrijwel zeker van dat de band het zelf ook niet echt weet.
”Call” is overigens het eerste voorsmaakje van Happenings, dat op 5 juli verschijnt.
Beluister de singles van de week op onze Spotify.
