Juli 2020 zal voor altijd in de geheugens van de Kasabianfans gegrift staan. Zanger Tom Meighan werd toen namelijk uit de band gezet nadat hij schuldig werd bevonden aan de mishandeling van zijn vriendin, die inmiddels zijn vrouw is geworden. Gitarist en songschrijver Serge Pizzorno besloot logischerwijs om zelf het stokje van Meighan over te nemen en promootte zichzelf tot frontman van de iconische Britse band. Dat er een bepaalde stijlbreuk zou komen met het eerdere werk van Kasabian, was dan ook iets wat we zagen aankomen. Toch was Pizzorno altijd al het creatieve brein van de band, aangezien hij zowat alles voor zijn rekening nam. Het stijlverschil is er volgens velen dan ook te wijten aan het feit dat hij geen rekening meer hoeft te houden met Meighan.
De eerste single “ALYGATYR” leerde ons al meteen dat we wederom geen klassiekers zoals “Fire” en “Club Foot” zouden krijgen op het eerstvolgende album, maar het was wel met voorsprong de beste single die de band in de aanloop naar het album loste. Het is dan ook enigszins met een bepaalde vorm van tegenzin dat we The Alchemist’s Euphoria beluisterden, aangezien we het mooie beeld dat we van de band hebben niet willen weggooien door een album waarvan we op voorhand al wisten dat het verwerpelijk zou zijn.
Openingsnummer “ALCHEMIST” geeft ons even een klein beetje hoop, want ondanks dat het nummer wat afstandelijk begint door een vreemde productie, slaagt het er wel in om ons naar het einde toe wat mee te sleuren. Helaas volgt al snel “SCRIPTVRE” dat veel te bombastisch opent met drums die voorzien worden van teveel distortion. Alsof dat nog niet erg genoeg is, hanteert Pizzorno een bepaalde rapvorm die allerminst weet te bekoren. In het refrein klinkt het dan allemaal weer zeer dromerig, waardoor het nummer niet echt sterk in elkaar zit en waardoor we halverwege eigenlijk al totaal niet meer aandachtig luisteren. Het sprankeltje hoop dat “ALCHEMIST” ons bezorgde, mogen we dus al meteen weer opbergen.
“ROCKET FUEL” is zowaar nog slechter dan “SCRIPTVRE” en dat komt mede door de overmatige productie ervan. Het is duidelijk dat Pizzorno nu helemaal geen creatieve beperking meer wordt opgelegd door andere bandleden en dus nog meer dan voordien de grote baas is. Begrijp ons niet verkeerd: experimenterende muziek is altijd wel boeiend, maar te veel is nu eenmaal te veel. “ALYGATYR” heeft ook heel wat experimentele elementen, maar gelukkig krijgen we daar wel een refrein dat we uit volle borst zouden kunnen meezingen. Laat dat nu net hetgeen zijn dat we van deze Kasabian 2.0 wel nog net kunnen dulden.
Met “æ space” en “æ sea” krijgen we twee stukken muziek – liedjes kunnen we het zeker niet noemen – die andere songs op het album doorbreken. Beide stukken zijn een soort instrumentaal, ambient geneuzel, dat we ook totaal konden missen op dit album. Wel moet gezegd worden dat “æ space” een plekje verdient in de volgende Star Wars-film, aangezien er wel een ruimteachtige sfeer wordt gecreëerd. De vraag die dan moet gesteld worden is hoeveel mensen er zitten te wachten op zo’n ruimteachtige tussenstukken bij een Kasabian-album. Onze schatting? Bitter weinig.
“T.U.E (the ultraview effect)” kunnen we gelukkig wel nog smaken. Ondanks dat het weer niet zozeer als een Kasabian-lied klinkt, slaagt het er met duidelijke house-invloeden wel in om ons mee te krijgen in de zweterige sfeer die het weet op te wekken. Onze aandachtsspanne wordt echter ferm op de proef gesteld, aangezien het nummer net geen zes minuten duurt. Zoals we daarnet al hebben gezegd: te veel is te veel.
Nu we het dan toch weer over ’te veel’ hebben, kunnen we het ook meteen over “STARGAZR” hebben, dat een beetje klinkt alsof er tegelijkertijd drie tabbladen openstonden in de hersenen van Pizzorno. Wie het aandurft om het nummer ergens in een donkere kamer te luisteren, zal er ongetwijfeld gek van worden. De rode draad mag inmiddels wel al duidelijk zijn: Kasabian probeert te hard om zichzelf opnieuw uit te vinden, en door het overmatig experimenteren bestaat dit album voornamelijk uit losse nummers die elk op hun eigen manier vakkundig de nek omgewrongen worden.
Gelukkig zijn er wel nog enkele lichtpuntjes in de vorm van “CHEMICALS” en afsluiter “LETTING GO”. Beiden klinken veel minder bombastisch dan de rest van de plaat en voor het eerst krijgen we het gevoel dat Kasabian wel nog nummers kan maken die weten welke richting ze eigenlijk uit gaan. Helaas onderbreekt het eerdergenoemde “æ sea” die twee nummers, waardoor we ons al snel eerder ergeren dan dat we kunnen genieten van de twee beste nummers van op The Alchemist’s Euphoria.
Mocht dit album ergens de eindejaarlijstjes halen, dan zal dat waarschijnlijk in de categorie ‘grootste teleurstellingen van het jaar’ zijn en dat zou ook niet meer dan terecht zijn. We durven het bijna niet zeggen, maar Tom Meighan wordt wel degelijk gemist, al is het maar om met zijn lompe, rauwe stem de nummers wat extra karakter te geven. Eigenlijk is The Alchemist’s Euphoria niet meer dan een veredeld soloalbum van Serge Pizzorno en het is dan ook jammer dat de rest van de band zich niet uitsprak tegen de overmaat een bedenkelijke muzikale keuzes. Het enige wat we nu nog kunnen doen, is hopen dat het live stukken beter klinkt.
Op 8 oktober staat Kasabian in het Koninklijk Circus.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
