© Cecily Eno
De familienaam Eno is zonder meer een van de allergrootste binnen de muziekwereld. Brian Eno kennen we natuurlijk als medeoprichtend lid van Roxy Music, producer van albums van onder meer U2 en Talking Heads en de muzikale rechterhand van David Bowie voor diens iconische Berlin Trilogy. Dat alles zorgt ervoor dat zijn jongere broer Roger eigenlijk te vaak over het hoofd wordt gezien, want naast samenwerkingen met zijn broer heeft Roger naast een al erg uitgebreide discografie ook samengewerkt met onder meer David Gilmour, Lou Reed en Marianne Faithfull. Het mag duidelijk zijn dat Roger Eno veel meer is dan enkel het kleine broertje van Brian en dat kwam hij ook in de Minardschouwburg bewijzen.
Het voorprogramma werd verzorgd door de Belgische Thijs Troch, aan wie het om iets na acht de beurt was. Hij opende met het creëren van een gelaagde sound op zijn harmonium, die in zijn simplesse wel meeslepend werkte. Na een tijdje verwerkte hij daar ook elektronische synthesizergeluiden bij, al waren die in combinatie met het nog steeds klinkende harmonium net wat te druk. Onze aandacht zakte eventjes weg, tot enkel de synthesizer nog klonk en een meer basaangedreven sound voor een filmachtig, denk aan een sciencefiction uit de jaren negentig, geluid. Na een kort applaus in ontvangst genomen te hebben, schotelde Troch het publiek nog een minder ingewikkeld en toegankelijker synthesizerstuk voor, dat ook niet zo heel lang duurde. Met de gevleugelde woorden ‘hopelijk hebben jullie er iets aan gehad, ik in ieder geval wel’ sloot de jonge Belg af. Wij hebben er in ieder geval iets aan gehad, want wat buiten kijf staat, is dat Troch een creatieve muzikant is die afwijkt van heel wat vastgeroeste conventies. Soms ten goede en heel af en toe ook ten kwade van het kleine muzikale landschap dat hij tracht te scheppen.
Om negen uur was het dan eindelijk tijd voor Roger Eno, die in het donker opkwam, grapte over het gebrek aan licht en vervolgens in verrassend fraai Nederlands het publiek begroette en een woordje deed. Al lachend vroeg hij nog iemand om hem twee biertjes te brengen om naast zijn piano te zetten, want zoals een kauwdeken voor baby’s werkt, werkt het voor Eno best wanneer hij een biertje aan zijn lippen kan zetten. Vervolgens nog een complimentje uitdelen aan het Belgische bier en Gent zelf was genoeg om het publiek nog voor hij begon volledig in zijn zak te hebben.
De Brit opende helemaal solo met zijn piano de avond, maar voor het optreden begon, zagen we al een strijkersduo dat zich inspeelde op cello en viool. Halverwege het openingsnummer kwam het duo dan in alle stilte het podium in om vervolgens in te vallen op teken van Eno. De combinatie van Eno’s mistroostige en soms minimalistische pianospel en de eenvoud van de strijkers was er één die zowel meeslepend als ontroerend was. Zo doende werd ruimte en tijd op sommige momenten overstegen, zeker met de vaak eenvoudig en toch op een onverklaarbare wijze bij de muziek passende projecties op het grote witte doek.
Het was dan ook jammer dat Eno vaak zelf zijn stukken solo ten gehore bracht, om dan de strijkers ook alleen te laten spelen terwijl hij een van de eerdergenoemde biertjes in zijn hand hield. Begrijp ons niet verkeerd, apart was het zeker niet slecht, integendeel, maar eens we van het samenspel geproefd hadden, wilden we eigenlijk niets minder dan dat.
De Brit liet ook niet na om uit het werk te puren dat hij samen met zijn broer gemaakt heeft. “Wintergreen” van op het album dat ze samen uitbrachten, Mixing Colours, werd mooi gebracht en had een iets opgetogenere toon dan al wat we daarvoor kregen. Het was een leuke afwisseling en dat de toon wat lichter was dan op andere nummers wist Eno natuurlijk zelf ook, want bij de projectie van een foto van zijn nonkel Roger liet hij het niet na om tijdens het nummer te grappen dat de man met de grote houten plank in zijn handen zich probeerde te verstoppen voor Eno’s tante, die blijkbaar niet zo’n gezellige dame was.
Wie volgens de pianist wel een toffe dame is, is natuurlijk zijn vrouw, aan wie hij een van haar favoriete nummers, “In A Room Where Nothing Happens”, opdroeg. Daarmee bleef hij nog wat langer weg uit de melancholische sfeer waar we ons eerder in bevonden, met deze keer een mystiek randje dat zich vooral liet kenmerken door de typisch neoklassieke melodie.
Naar het einde toe kregen we eindelijk weer meer samenspel tussen de strijkers en piano, wat net zoals aan het begin van de set zorgde voor de mooiste totaalsound van de avond. Na een rondje applaus in ontvangst te nemen kregen we ook nog een korte toegift, waarbij hij met ondersteuning van de cello, die zonder strijkstok werd bespeeld om de groove van een bas te kunnen nabootsen, en viool zowaar ook ging zingen. Hij koos voor het jazzy “Ac-Cent-Tchu-Ate the Positiv” van Johnny Mercer, waar heel wat legendes ooit een versie hebben uitgebracht en waarnaar Van Morrisson zelfs zijn laatste album heeft vernoemd. Het bleek een prima keuze, want hoewel Eno nu niet bepaald bekend staat als een uitstekend zanger, is het nummer er toch vooral eentje die vocaal eentonig is en uitblinkt in de instrumentale arrangementen. Het korte nummer zorgde voor een heerlijk feelgoodmomentje op het einde van een concert dat ongeveer vijfenzeventig minuten duurde.
Roger Eno gaf een fraai pianoconcert in de Minardschouwburg, waarbij hij ondersteund werd door een strijkersduo dat enkele van zijn nummers naar een hoger niveau tilde, al hadden we Eno en het duo graag nog wat vaker samen gehoord. Met wat grappen en grollen won Eno het publiek makkelijk voor zich en zorgde hij op bepaalde momenten voor een fascinerende tweesplit tussen zijn muziek en zichzelf als mens.
