Citizen & Drug Church @ Botanique (Orangerie): Tussen kopstoten en strelingen

Als twee Amerikaanse punkrockbands de krachten bundelen voor een gezamenlijke tour, dan weet je meestal dat het wel goedkomt. Dat is ook het geval bij Drug Church en Citizen. Beide bands brachten onlangs een nieuw album uit, respectievelijk in 2022 en 2023, en moesten dat nog voorstellen aan een Europees publiek. De tour was al even bezig, maar werd afgerond in de Orangerie van Botanique om nog een laatste keer alles uit de longen te persen. Beide bands zorgden voor een explosieve show, al was Drug Church iets steviger terwijl Citizen meer op de emoties inspeelde.

Drug Church mocht de spits afbijten en met frontman Patrick Kindlon aan de zang stond er iemand vol zelfvertrouwen en attitude op het podium. Al van bij opener “Grubby” werd duidelijk dat Drug Church geen muziek voor doetjes maakt en dat had het publiek ook wel snel door. De moshpit opende zich niet veel later in een al heel goed gevulde zaal en die zou gedurende 45 minuten niet meer sluiten. Dat Kindlon de zaal constant opriep om zich te smijten, deed er natuurlijk ook geen goed aan. De mensen die dachten een rustige avond tegemoet te gaan, waren er al meteen aan voor de moeite.

De uppercuts bleven in snel tempo volgen vanuit het kamp van Drug Church. Nummers van net geen twee minuten kwamen als splijtzwammen uit de geluidsinstallatie en je voelde dat hoe langer hoe meer mensen richting een uitbarsting gingen. Tussendoor vertelde Kindlon ons nog over zijn ervaring met Brussel en dat hij hoorde dat er wel eens wat drugsgeweld aanwezig was. Toch was zijn grootste frustratie zijn flesje water. Want hoe kan je nu zelf nog rebels zijn en de regels niet volgen als je dopje van je flesje water al vasthangt en je dus niet meer de keuze hebt om die op de grond te smijten. Existentiële vragen, maar gelukkig was de muziek er om al die frustraties weg te brullen.

Bij “Athlete on Bench” bleek de opborrelende energie tot een kookpunt te komen, want plots ging een deel van het publiek ook het podium op om daarna terug in de zaal te springen. “Myopic” deed de ontvlambare situatie alleen maar meer exploderen en zo kon ook Kindlon plots concluderen dat er in Brussel wel gecrowdsurft mocht worden. Het publiek moest meer naar voren zodat we zeker iedereen konden opvangen. Tussendoor bleven de stevige hardcore punkgitaren ons om de oren vliegen en brulde Kindlon alle resterende energie uit zich. Dat hij niet altijd even toonvast meer was, bedekken we graag met de mantel der liefde. Hij besefte het zelf ook en liet de zaal dan maar meebrullen.

Tussen melodie en agressie bleef Drug Church toch vooral energiek een muur van geluid naar voren brengen. De intensiteit waarmee alles gebracht werd, zorgde voor een gevoel van euforie bij iedereen in de zaal en dus was Drug Church nog geen slechte keuze als eerste band. Citizen moest het zeer warm gemaakte publiek maar gewoon even toeroepen en het klusje was al geklaard. Opener “Hyper Trophy” had nog iets poppy in zich en het onderscheid tussen Citizen en Drug Church was al snel gemaakt. Citizen brengt namelijk een meer emogerichte punk met ook heel wat popinvloeden.

Althans de nieuwe songs van Citizen hebben zulke melodieuze invloeden. Van zodra er ouder werk werd gespeeld merkte je iets meer agressie. Frontman Mat Kerekes is ook de perfecte man om een publiek op te hypen. Al van bij het begin riep hij iedereen op om te springen en wild in het rond te dansen, waardoor de zaal ook heel snel mee was in het verhaal van Citizen. We kregen een mooie bloemlezing uit de carrière van Citizen met ook wel heel wat werk uit de meest recente plaat, maar ook daar bleek energie in te zitten. “Lay Low” liet zo al een eerste pit ontstaan doordat de band het live toch net iets voller bracht dan op plaat.

Vanaf “The Summer” was er heel wat energie terug te vinden in de set. De vocals van Kerekes gingen zich meer aan het schreeuwen zetten, terwijl we muzikaal een iets zwaardere sound te horen kregen. Zeker op “How Does It Feel?” viel dit op. De emovibes kwamen heel sterk naar voren en dan moest het meest emotionele moment van de avond nog komen. “Yellow Love” bracht de zaal tot stilte, want het heel intieme nummer kwam heel intens aan. Dat we daarna opnieuw in het gezicht geslagen werden, was een goede keuze en zo bleek “Pedestal” een van de hoogtepunten in de set.

Ook “The Night I Drove Alone” had die prachtige intensiteit in zich. Van zodra de break in het nummer kwam, werd het podium overspoeld met mensen die zich in het publiek wilden smijten. En zo werd het einde van de set ook een stuk steviger met “Dogs” dat zeer goed in het rond kletste en “When I Let You Down” waarbij Kerekes om een heuse circlepit vroeg en kreeg. Het was uiteindelijk op die manier dat Citizen zich ook wist te onderscheiden. Door mooie emotionele uitspattingen en de nodige agressieve refreinen, kreeg het iedereen in de zaal uiteindelijk wel mee. Er werd gesprongen en heel veel in het rond gemosht en je merkte dat iedereen zich wel kon vinden in de eerlijke teksten van de band.

Uiteindelijk waren Drug Church en Citizen niet dezelfde bands, maar dat hoefde ook niet. De eerste deed het met heel wat uppercuts en kopstoten terwijl de tweede zich aan de hand van emotionele strelingen en hier en daar ook wel wat slagen in het gezicht een bepaalde intense dynamiek nahield. Maar net doordat alles zo intens binnenkwam, werd ook alles nog eens extremer geuit en daardoor was het publiek bij beide acts volledig zichzelf en smeet het zich van begin tot eind.

Citizen: Facebook / Instagram / Website
Drug Church: Facebook / Twitter / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist Drug Church:

Grubby
Avoidarama
World Impact
Tiresome
But Does it Work?
Bliss Out
Fun’s Over
Unlicensed Hall Monitor
Unlicensed Guidance Counselor
Athlete on Bench
Myopic
Banco Popular
Million Miles of Fun
Weed Pin

Setlist Citizen:

Hyper Trophy
Jet
If You’re Lonely
Blue Sunday
Lay Low
The Summer
How Does It Feel?
Your Head Got Misplaced
Yellow Love
Pedestal
Big Mouth
Can’t Take It Slow
The Night I Drove Alone
Dogs
Sleep
When I Let You Down
Death Dance Approximately

I Want to Kill You