Het is intussen al geleden van 2018 dat Ratmosphere werd uitgeroepen tot een van de winnaars van Sound Track. De band, toen nog bestaande uit twee muzikanten, stond er meteen strak en het was duidelijk dat die wist waarmee die bezig was. Nu, een goeie vijf jaar later is het tijd voor een eerste langspeler. Ondertussen worden zanger en gitarist Robin Serruys en drummer Brecht Serruys bijgestaan door Jente Neels op gitaar en zang en Fieke Soete op bas en backings. Daardoor is Ratmophere niet alleen live een iets grotere ervaring, maar klinkt de muziek van de groep ook wat voller en gelaagder. Het viertal zit ondertussen bij Live Nation, dus de kans dat ze komende zomer op enkele festivals staan, is best groot. Eerder stond Ratmosphere al in het voorprogramma van Black Box Revelation, Balthazar en Warhaus.
Op een manier valt de muziek van Ratmosphere wel te vergelijken met die laatste. Net als bij Warhaus is de muziek regelmatig best zwoel met zo nu en dan zelfs sensueel en is er samenzang tussen man en vrouw die voor wat meer kleur zorgt. Waar de twee wel verschillen, is dat de groep uit Brugge wel wat meer funky/disco-achtige elementen toevoegt aan hun muziek. Een blinkend gitaartje vormt (net zoals bij Nile Rodgers) regelmatig de rode draad en zo krijgt de muziek van Ratmosphere een herkenbaar gezicht.
De voorafgaande singles toonden al mooi wie die groep is en single “Shotgun” komt zo niet alleen al snel aan bod, maar is eveneens een van de hoogtepunten van Devils Island. Het nummer is een energiebommetje op de plaat en laat vooral Jente Neels haar potentieel tot leading lady zien. Het groovy en feel good karakter brengt een zomerse vibe met zich mee en wie de groep al live aan het werk zag, weet dat Neels er dan nog een schepje bovenop doet. Op de albumversie horen we echter beter hoe de hoge en lage stem mooi over elkaar glijden. Een truckje dat doorheen de plaat veelvoudig wordt toegepast, zoals ook op trage doch vrij epische opener “Devils Island”. Met die track tonen de vier trouwens aan dat ze geen schrik hebben van lange nummers, al gaat het hier ondanks de heerlijke gitaarsolo een tikkeltje te lang door.
Ratmosphere daagt niet alleen uit tot dansen, maar ook tot dromen en dat op onder andere “Mud“. Het relatief trage tempo en de met momenten schreeuwerige vocals doen een ietwat vreemde mix ontstaan die een retro gevoel opwerkt. Ondanks dat het wel een aardige single was, passeert “Mud” hier zonder er echt uit te springen. Opvolger “Waiting Room” brengt dan weer wat meer overtuigingskracht met zich mee en doet wachten lichtjes euforisch aanvoelen. Ratmosphere weet met hun muziek regelmatig op een eerder subtiele manier emoties op te roepen, al mocht het soms wat explicieter.
Op “Pistache” slaagt de groep daar wel met glans in. Het is zwoel, dromerig en sensueel. Een warm zomertafereel komt meteen voor ogen terwijl snel smeltende ijsjes (hier in de vorm van een gitaarsolo) de nodige verkoeling brengen. Het sfeervolle lied draagt een vleugje disco met zich mee en laat ruimte voor de tragere dansmoves. Op “Bloodsucker” wordt die lijn niet alleen doorgetrokken, maar ook verder uitgesponnen. Het lied is opvallend langer en zeker de trage gitaarsolo komt goed binnen. Dromerige vocals in de verte zweven boven die gitaartonen alsof je je in de ruimte naast een dansfeest uit de jaren zeventig bevindt. Daarna begeven we ons met “Smokescreen” terug naar het feest zelf en dat wordt gevierd met opnieuw een gitaarsolo.
Ratmosphere begeeft zich graag in die zwoele sfeer en blijft er doorheen Devils Island in hangen. Een meer uptempo nummer was welkom geweest in de tweede helft. Liedjes als “Brave New World” zijn zeker goed en we hebben er op zich niets op tegen, maar de verschillen tussen de nummers zijn eerder beperkt. Hierdoor springen er weinig tracks uit en vloeit het allemaal wat in elkaar over, als een dromerige waas. “Movement” haalt ons een beetje uit die waas en lijkt eventjes een dansdeuntje te worden, maar om de dansbenen los te gooien ligt het tempo iets te traag. De gitaarsolo voegt wat extra magie toe aan de track en bereid ons helemaal voor op een coole instrumentale afsluiter.
Zoals we aan het begin zeiden heeft Ratmosphere zeker een duidelijk gezicht en de groep weet wie ze is. Op een debuutalbum hoor je vaak dat bands nog wat zoekend zijn en dat is hier dus helemaal niet het geval, maar het viertal houdt zich wel enorm vast aan hun sound. Een groot deel van de plaat valt onder dezelfde vrij beperkte omschrijving: zwoel, dromerig, samenzang en een coole gitaarsolo. We denken niet dat er slechte nummers op Devils Island staan en dat elk lied een meerwaarde had kunnen vormen op een meer eclectische plaat. De verschillen zijn echter te subtiel en hadden explicieter mogen zijn: explosiever, melancholischer, dansbaarder… en live gebeurt dit ook, dus Ratmosphere kan het zeker wel en heeft zonder twijfel nog steeds genoeg overtuigingskracht en talent om verder te groeien.
Ontdek “Shotgun”, ons favoriete nummer van Devil’s Island, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
