Masego @ Ancienne Belgique (AB): Eiland van zon en soul

Het was alweer even geleden dat muzikaal polyglot Masego nog eens voet aan grond zette op Belgische bodem. De Jamaicaans-Amerikaanse muzikant raakte bekend bij het grote publiek dankzij “Tadow”, een samenwerking met FKJ, die op de dag van vandaag meer dan 400 miljoen keer gestreamd werd. Dat nummer verscheen op debuutalbum Lady Lady. In tussentijd verzilverde hij nog een Grammy-nominatie voor ‘Best Progressive R&B Album’ en kreeg hij de reputatie zijn publiek te voorzien van uiterst fijne en sfeervolle liveshows. Dat had het Belgische publiek duidelijk ook begrepen, want Masego deed de Ancienne Belgique twee dagen na elkaar genadeloos uitverkopen.

De eerste die mocht aantreden was Gaidaa. Doordat er twee voorprogramma’s gepland stonden, startte de set van Gaidaa al om kwart na zeven, dat terwijl er nog een rij mensen stond aan te schuiven om binnen te geraken, aangezien de deuren slechts een kwartier van tevoren openden. Daardoor, en anderzijds ook doordat kwart na zeven sowieso vroeg is op een maandagavond voor de gemiddelde werkmens, was de AB bij aanvang van voorprogramma één dus maar zoetjes gevuld. Een backingtrack begeleide Gaidaa, vol zwoele beats en links en rechts eens een stevige bas. De Soedanese die in Nederland woont was voorzien van een soulvol stemgeluid, maar miste hier en daar wat power en daar stak voornamelijk in de lage stukken, onzekerheid de kop op. Nadat ze even vergezeld werd op het podium door Joshua J leek ze het vertrouwen in zichzelf en het plezier wat meer gevonden te hebben en dat straalde af op het publiek. Een slippertje wat later in het interactieve “I Like Trouble” kwam er nog wel. Op het einde van de set was het gelijkvloers zo goed als volledig gevuld en stond niet alleen de zangeres zelf in het zweet, maar kleurden ook bij het publiek de eerste druppels het voorhoofd.

Een kwartiertje om bij te tanken en dan was het aan Tanerélle. Bij aanvang leek iedereen wat van zijn stuk gebracht door de excentrieke verschijning die de Amerikaanse is. Met haar imposante afrokrullen en in zilveren pak was voorprogramma nummer twee alvast voorzien van de looks van een superster. Ook Tanerélle liet zich niet bijstaan door livemuzikanten, al had zij minder moeite de zaal te vullen met haar warme stemgeluid. De instrumentale tussenstukken vulde ze door zelf het goede voorbeeld te geven en te dansen, en dat was zowel sensueel als de elegantie zelve. Tijdens de rustigere momenten bewees ze dat ze het niet per definitie van het show-element hoefde te hebben om te boeien. De zangeres liet een ‘sassy’, maar bovenal ‘classy’ indruk achter. Een groep muzikanten aan haar zijde zou de set in de toekomst nog wat meer cachet kunnen geven.

Iets na negen hinten de knappe visuals achter het podium ernaar dat we neerstorten op een ongekend eiland. Masego-Island blijkbaar. De zon schijnt er, zo leert de zonnebril op het gezicht van de frontman ons. Ook de exotische planten, verspreid op het podium, wijzen op tropische temperaturen. Het eerste nummer “Navajo” stuurde gsm’s de lucht in, niet op zoek naar bereik om het thuisfront in te lichten, maar om alles vast te leggen, want op het eerste gezicht leek het er erg aangenaam vertoeven op dat niemandsland.

Masego werd op het podium bijgestaan door een drummer en nog een muzikant, die afwisselde tussen bas en keys. De frontman zelf nam het vocale voor zijn rekening en was niet gierig in het tonen van zijn saxofoonvaardigheden. De “Sweet Love” cover van Anita Baker klonk heerlijk soulvol en tijdens “Sides of Me” werd er rijkelijk gedanst op de trappy beat die de houtblazer kracht bijzette. De keytar haalde hij voor “Two Sides (I’m So Gemini)” ook even van stal, en ook dan werd vlijtig bewogen.

De nummers van de Jamaicaanse Amerikaan zijn kort, wat voor veel afwisseling zorgde en zo rammelde hij aan sneltempo meer dan twintig nummers af. Het ene nummer ging vloeiend over in het andere. Dat was enigszins knap werk, maar het zorgde er anderzijds ook voor dat de groovy R&B wat afgelikt overkwam. Daarnaast graaide hij nogal gretig in de kist vol van clichés der interactie: lampjes in de lucht werden gevraagd, handen moesten naar boven en onder en van links naar rechts en uiteraard was deze show in de Ancienne Belgique Masego’s ‘best show ever’. Hitje “Mystery Lady” werd enthousiast onthaald, de rozen die door de zanger het publiek werden in gegooid, des te meer. Twee nummers later vlogen er valse twintig euro biljetten de lucht in. Bij het minder boeiend gebrachte “Afraid of Water” besefte de frontman – terecht – dat de zaal het nummer minder goed zou ontvangen, dus liet hij ze zich maar bezighouden met enkele strandballen. En wanneer hij tijdens “Yamz” enkele zoete aardappelen bovenhaalde, gingen onze handen de lucht in om onze gezichten noodgedwongen te beschermen, al werden die uiteindelijk gelukkig het publiek niet in geknikkerd, maar liet hij even zien dat hij naast musiceren ook een potje kon jongleren.

Muzikaal bleven we tijdens “You Never Visit Me” op onze honger zitten, waar de bassist wel even zijn momentje pakte, maar het allemaal wat te gezapig klonk. Ook de ellenlange drumsolo in het middenstuk had niet het gewenste effect. Hoewel enkele mindere punten, zette Masego wel gewoon een hele leuke show neer, want dankzij de snelle afwisseling van tracks waren er gelukkig ook een resem aan hoogtepunten. Het pianoriedeltje in “Veg Out (Wasting Thyme)” wist ons te entertainen. De funk in “What You Wanna Try” zette de zaal volledig aan het dansen en een kort uitstapje naar Gnarls Barkleys “Crazy” zorgde voor een aangenaam punt van herkenning voor iedereen. Tijdens het laatste nummer arriveerden op de visuals enkele luchtballonnen, waardoor de op Masego-Island gestrande reizigers op de tonen van “Tadow” zich konden voorbereiden op de thuiskomst, na een bewogen en funky verblijf.

Brussel was de drie concerten lang erg enthousiast. Beide voorprogramma’s toonden blijk van potentieel en ook Masego was op de afspraak. Hoewel er hier en daar wat gebrek aan spontaniteit was, zorgde hij wel voor een gevarieerde en amusante show waar heerlijk op bewogen werd en kunnen we enkel concluderen dat het terecht is dat hij niet één, maar twee keer Brussels mooiste wist uit te verkopen.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!