Architects @ Lotto Arena: Overvloed aan toegankelijkheid

Architects in de Lotto Arena, dat is al even geleden. In 2019 was de Antwerpse poptempel voor het laatst het decor van een concert van de mannen uit Brighton en sinds die laatste passage is er veel veranderd. De groep koos ervoor om het over een compleet andere boeg te gooien, liet de boze metalcore achter zich en richtte zich naar een meer toegankelijke versie van zichzelf. Uiteindelijk resulteerde dit met the classic symptoms of a broken spirit en For Those That Wish to Exist in twee uiterst middelmatige platen en een hoop fans die snakten naar een ommekeer. De nieuwe koers gaf de band echter ook nieuwe mogelijkheden, waarvan het touren samen met Metallica misschien wel als grootste winst gezien kan worden. Reden genoeg om de proef op de som te nemen en richting het Antwerpse af te zakken om te kijken of Architects anno 2024 nog altijd even goed een zaalshow kan geven als vijf jaar geleden.

Het metalpubliek komt graag op tijd en dat was te merken aan de opkomst voor Loathe. Ondanks het vroege aanvangsuur kon de Liverpoolse band rekenen op een behoorlijke opkomst. Afgelopen zomer speelde het viertal op Graspop in de volle middagzon, dus in zekere zin was de setting deze keer iets optimaler voor hun mix van metalcore en shoegaze. Op papier klinkt deze combo toegeven redelijk spannend, al misten we net dat bij momenten in de half uur durende set. Net iets te weinig kon Loathe een vuist maken en verloor het zichzelf in de brute bombast. De minimalistische lichtshow was wel een meerwaarde, maar voor meer sfeer zorgde het desondanks niet. Frontzanger Kadeem France klonk overigens behoorlijk ruw en robuust, wat niet echt gezegd kon worden over de eerder fletse zang van gitarist Erick Bickerstaffe. Loathe kon dan wel op wat volk rekenen, maar als eindsom schoot het gisteren jammer genoeg een beetje tekort.

Dan tapte ‘special guest’ Spiritbox even later toch wel uit een iets verfrissender vaatje. Het laatste jaar maakte de groep onder leiding van Courtney LaPlante behoorlijke sprongen en schoof ze op heel wat festivalaffiches iets meer naar boven. Waarom de groep dat verdient, liet ze gisteren in een kleine drie kwartier blijken. Beginnen deden de leden venijnig met “Cellar Door”, een van de nummers van hun recent verschenen ep The Fear of Fear. De brute stemkracht van LaPlante was overdonderend en impressionant tegelijk, zeker toen ze niet veel later nog een stukje lager ging.

Spiritbox trachtte een breed spectrum van haar nog jonge, maar doch zeer uiteenlopende discografie te brengen in de korte speeltijd die het had. De vaart erin houden was dus redelijk cruciaal en dat deed het ook. Rake klappen uitdelen deed het met “Hurt You”, terwijl het voor “Yellowjacket” plots Sam Carter uit de coulissen tevoorschijn toverde. Vocaal leverden Carter en LaPlante een nek-aan-nekrace, die uiteindelijk gewonnen werd door laatstgenoemde. Richting het einde speelde de band nog zijn twee populairste nummers, “Circle With Me” en “Holy Roller”, om uiteindelijk met veel veerkracht de laatste slag te slaan met “Hysteria”. De eerste crowdsurfers en grotere pits waren een feit en dan kan je wel concluderen dat je goed werk hebt geleverd.

Terwijl sommige toeschouwers al rood aanliepen door de voorprogramma’s, was het nu tijd voor Architects om hetzelfde voor elkaar te krijgen. Gelukkig moesten we daar niet te lang op wachten en kregen we meteen “Seeing Red” voor onze kiezen. De jongste telg van het Britse kwintet kon rekenen op een warm ontvangst en de songtekst klonk al meteen uit meerdere strottenhoofden. Muzikaal begon de groep uiterst sterk aan haar opdracht, al had de stem van frontman Sam Carter hier en daar nog wat opstartproblemen. Die problemen verdwenen even later tijdens “Impermanence” als sneeuw voor de zon toen hij de ene schreeuw na de andere eruit gooide. Bij het brute “Gravedigger” wisten we het zeker: Architects stond deze avond aan!

Waar Loathe het qua belichting minimaal hield, pakte Architects uit als nooit tevoren. Met een podium vol verhogingen en bekleed met ontelbare ledlampjes, liet de band zichzelf schitteren. Althans, dat denken we, want veel hebben we door de felheid niet van kunnen zien en door de overvloed aan lampjes was het soms beter om met je ogen dicht te luisteren. Indien je nog niet wist of je als toeschouwer epilepsie had, dan wist je het na gisterenavond wel.

Architects is al jaren de koning van de publieksinteractie. Toen Carter vroeg of we door onze knieën wilden gaan of met telefoon wilden zwaaien, gehoorzaamden we als een kudde makke schapen en deden we vrolijk mee met wat ons opgedragen werd. Wel begint het door de overmaat aan opdrachten langzaamaan eerder op een popconcert dan op een metalcorefeestje te lijken. Het voelt allemaal net iets te gemaakt. Dit gevoel werd alleen maar sterker toen tijdens “Dead Butterflies” duizende confettisnippers de lucht ingeschoten werden en door de zaal heen dwarrelden als een groep fladderende vlinders. Dit zijn acties voor de Fall Out Boys of Taylor Swifts van deze wereld en zeker niet voor een metalcoreband van dit formaat.

Muzikale ontwikkeling is goed en het kiezen voor een ander geluid juichen we bijna altijd toe, maar stiekem blijft het pijn doen dat een band als Architects ervoor heeft gekozen om het toegankelijke pad te betreden. Op de nieuwste werken is het tegenwoordig vaak zoeken naar ook maar een klein sprankje van de orkaankracht die All Our Gods Have Abandoned Us en Holy Hell met zich meebracht en ook live is het allemaal stukken tammer geworden. Dit viel vooral in de setlist op, waar de radiovriendelijke liederen van For Those That Wish to Exist de boventoon voerden. “Doomsday”, een knaller van formaat dat vroeger standaard een plekje kreeg in de encore, zagen we nu in het midden verstopt en al ver voor het einde terug. Jammer, want het is en blijft nog altijd een van de betere wapens die de band heeft en zorgt nu niet voor datzelfde weggeblazen gevoel als dat we tijdens de vorige passage hadden ervaren.

Gelukkig bleek “Doomsday” het startschot van het heftige gedeelte van de set en kregen we met het aansluitende “Royal Beggars” de ene na de andere kaakslag te verwerken. Gelukkig voor de band was het publiek niet knock-out te krijgen en zagen ze in dat ze tijdens “These Colours Don’t Run” nogmaals het gas stevig mochten indrukken. Waar de welbekende ‘bleghs’ tegenwoordig bijna taboe zijn op de nieuwere albums, horen wij de kreet tijdens de nummers meer dan voldoende terug en zagen we voor even de oude Architects terug die we enkele jaren geleden in ons hart sloten.

Aan dat gasgeven kwam met “a new moral low ground” echter een abrupt einde. De machine schakelde enkele versnellingen terug en het radiovriendelijke geluid kwam weer richting de voorgrond. Ja, voor een Klara-liefhebber zou het nog altijd klinken als brute herrie, maar voor iemand die fan is van het genre blijft “a new moral low ground” slechts een rocksong met enkele pepertjes in de reet. Wat ook niet hielp waren de vele praatjes van Carter. Ja, we snappen het. De muziekwereld heeft het lastig gehad de afgelopen jaren en wij hopen net als iedere artiest om dit nooit meer mee te maken, maar om dit nou drie keer te benoemen lijkt ons juist twee stappen te ver.

Met “when we were young” brachten de Britten nog een keer de machine in de versnelling om vervolgens de coulissen in te duiken. Het publiek wilde meer en hoopte nog een keer vol uit hun dak te kunnen gaan. Gelukkig werd daar snel gehoor aan gegeven en kwam de band terug met “Nihilist”. De gouwe ouwe schuurde zoals het hoort en wist al snel de vloer terug in beweging te krijgen. Afsluiter “Animals” kon nog rekenen op een moshpit maar echt krachtig werd het nooit. Nee, die glimlach van 2019 hebben we helaas gisterenavond niet teruggevonden. Een show als vijf jaar geleden kregen we door de overvloed aan toegankelijkheid helaas niet en waar het nieuwe werk de hoofdrol speelde waren het juist de oudere nummers die de meeste fans in beweging kregen. En precies van die nummers waren er te weinig om het een knalfeest gelijk toen te maken.

Architects staat op zondag 11 augustus als headliner op Alcatraz Open Air in Kortrijk. Een dagje eerder mag Spiritbox op de Prison-stage het mooie weer komen maken.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Deze recensie werd geschreven door Bryan Boomaars en Simon Meyer-Horn.

Facebook / Instagram / X / Website

Setlist:

Seeing Red
Giving Blood
deep fake
Impermanence
Deathwish
Black Lungs
Discourse Is Dead
Hereafter
Gravedigger
Dead Butterflies
Little Wonder
Doomsday
Royal Beggars
These Colours Don’t Run
a new moral low ground
Meteor
when we were young

Nihilist
Animals