© Casper Maas
Na een levendige start op de eerste dag, beloofde de tweede dag van Eurosonic een nog intensere en meer grensverleggende ervaring te bieden. De vermoeidheid begon namelijk lichtelijk toe te slaan, maar het aantal optredens verminderde geenszins. Overdag stond het festival in het teken van panelgesprekken over urgente onderwerpen in de muziekindustrie, of kon je bands gaan ontdekken in platenwinkel Plato. Wij kozen voor dat laatste en lieten ons opwarmen tijdens de sessies van Loupe en Fat Dog. Daarna was het tijd om weer van het ene naar het andere optreden te wandelen en te genieten van een handvol indrukwekkende acts.
Zaho de Sagazan @ Stadsschouwburg
© Niels Knelis
De algemene belangstelling voor Zaho de Sagazan was belachelijk groot. Een goed kwartier voor aanvang stond de hele straat vol om de Franse singer-songwriter te kunnen zien. Eens we binnen waren, begrepen we helemaal waarom. Het label singer-songwriter dekte de lading niet. De Sagazan performde daarentegen als een alternatieve popster met aanstekelijke trekjes en een eeuwige glimlach. Toch herbergden haar elektronische beats en teksten ook een schaduwzijde waar we liever niet te lang vertoefden. Het nummer “Tristesse” sprak boekdelen. De Sagazan danste letterlijk alle frustraties van zich af en nodigde het publiek uit om hetzelfde te doen. Verder waren we sterk onder de indruk van haar podiumopstelling. Zo werd ze ondersteund door twee slagwerkmuzikanten die tegelijk ook prutsten aan twee intercoms. Dit soort snufjes waren we daarvoor gewend bij industriële acts, maar het werkte evengoed in een Stadsschouwburg. Dat de zangeres bij momenten haar bindteksten niet vond in het Engels, versterkte de sympathie van het publiek. Niemand is perfect en dat was bij de Sagazan prima zo.
Elmiene @ Grand Theatre – Main
© Se7en
Elmiene leek dit jaar de ’talk of the town’ te zijn. De soulzanger had ook wat op zijn palmares staan. Hij was namelijk al te zien op Glastonbury en Jools Holland bracht hem naar de Britse huiskamers. Dat terzijde bleef hij met zijn voeten op de grond en deed hij de soundcheck zelf. Ook het begin van de show was heel menselijk. ‘Vooraleer we beginnen, moet er even een nummer uit mijn hoofd’, aldus Elmiene. Zonder blikken of blozen rapte hij het refrein van “Smack That”. Deze onverwachte stunt maakte de zaal onmiddellijk alert. Wat volgde was een feilloze set waarin zijn engelenstem en gevoel voor humor wedijverden voor alle aandacht. Elmiene had het namelijk allemaal: uitstraling, geborgenheid en concentratie. Van achter zijn piano toonde hij ons de magie van muziek. Verder was het voor hem een koud kunstje om zijn stembereik spontaan te vervormen naar de jonge Prince en John Legend. Het gevoel dat we hier iets bijzonders aan het zien waren, volgde meteen. Spijtig genoeg had het achterste stuk van de zaal dat niet helemaal door. Het geroezemoes was af en toe een spelbreker om helemaal op te gaan in “Marking My Time” en “Someday”.
Ciśnienie @ Der AA-Theater
Dit jaar is Polen het focusland van Eurosonic. Ciśnienie is Pools voor ‘druk’ en daar was in het pittoreske Der AA-Theater geen woord van gelogen. Het vijftal was allesbehalve druk in de zin van vermoeiend of irritant. In de plaats zorgden de saxofoon- en vioolpartijen voor een spanningsveld waar buiten de lijntjes kleuren, pijnlijk afgestraft zou worden. Het postrockorkest speelde dan ook alsof de wereld ter plekke in lichterlaaie stond. Net zoals bij Swans en Godspeed You! Black Emperor vergde de muziek dus wat tijd om er helemaal in op te gaan. De groepsleden zaten namelijk helemaal in hun cocon en verspilden hun kostbare tijd niet aan peptalk of rustmomenten. Het einde van de wereld zoals we die vandaag kennen, kent eveneens geen genade.
IGNEA @ De Machinefabriek
Hoewel Eurosonic een plek is waar alles kan en mag, behandelt ze metal lichtjes stiefmoederlijk. In plaats van het genre te benoemen zoals het gewoon is, categoriseert de organisatie het onder ‘loud’. Soit, het Oekraïense IGNEA bracht alleszins perspectief voor de scene. De metalgroep bewandelde namelijk een impressionante route waarin melodieuze deathmetal en powermetal op gelijke voet stonden. Hierdoor bood IGNEA voldoende stof tot afwisseling. De symfonische stukken en Helle Bogdanova’s zuivere zanglijnen maakten van veel tracks anthems in wording. Bovendien was Bogdanova een frontvrouw die niet verlegen was om haar rol als een platform te gebruiken. Het vermelden van de oorlog was onvermijdelijk, maar de aanpak was niet klef. De band stelde zich strijdvaardig op en bewonderde het Europese ideaal van Eurosonic. Terwijl andere muzikanten uit hun thuisland aan het front zijn of vastzitten in een bezet gebied, vertegenwoordigde IGNEA trots eenieder van hen.
LA ÉLITE @ MAAS – Front
Nil Roig en David Burgués vormen al enkele jaren LA ÉLITE, maar namen pas op Nuevo Punk uit 2022 hun hobby serieus. Toen we van ver de botsauto-achtige lichten zagen flikkeren, leek het project eerder op een uit de hand gelopen grap. Na een kwartier hing de elektriciteit volledig in de lucht. De uptempo beats en korte riffs waren gemaakt om voor een dik halfuur in het wilde weg rond te springen en alle frustraties weg te dansen. Op die manier gaf LA ÉLITE ons een welkome adrenalineshot. Tijdens ESNS duren nachten in Groningen lang en daar zou vanavond niet veel aan veranderen. Alle aanwezigen waren namelijk in partymodus. Eens we ons terug op de muziek focusten, viel het echter op dat de nummers fel op elkaar leken, al bedierf dat de pret rondom ons niet.
Lambrini Girls @ MAAS – Main
Voor linguïstische of analytische subtiliteit moesten we niet bij Lambrini Girls zijn. De drie punkvrouwen zijn het Britse antwoord op The Chats, maar verliezen zichzelf niet aan een losbandige levensstijl van sigaretten en vettige snacks. De drie-akkoordenpunk was voor hen het middel om mensen te laten zijn wie ze willen zijn, zonder dat ze zich aan iemand hoeven te verantwoorden. Zo was de show inclusief waanzinnige moshpits en pogingen tot wall of deaths één grote safe-space. Wanneer het er allemaal te mak aan toe ging, vloog Phoeby Lunny dan maar zelf het publiek in om iedereen door het dolle heen te brengen. De frontvrouw kende namelijk geen scrupules en had lak aan alle regels van het patriarchaat en nagelde Geert Wilders aan de schandpaal. Nummers als “Help Me I’m Gay” en “Lads Lads Lads” bleven lang nazinderen waardoor Lambrini Girls in de trend van Amyl & The Sniffers het verschil kan maken in de punkwereld.
Te midden van de drukte op dag twee bleef de gezelligheid de rode draad die alle muziekliefhebbers en de meest uiteenlopende genres verenigden. Het zou een schone deugd zijn dat onze Europese leiders een voorbeeld nemen aan Eurosonic waarvan de organisatie perfect aanvoelt wat verdraagzaamheid in zijn werk gaat.
Onze recensie van dag 1 lees je hier.
