Eurosonic 2024 (Dag 1): Toekomst in het verleden

Naar jaarlijkse traditie transformeert Eurosonic Noorderslag (ESNS) Groningen in januari tot het epicentrum van de muzieksector. Gedurende drie dagen krijgen veelbelovende acts uit alle hoeken van Europa de kans zich te presenteren aan programmamakers, boekingsagenten, platenlabels, muziekliefhebbers en journalisten. Optreden op ESNS gaat zelden onopgemerkt voorbij. Zo kon Dua Lipa er in 2016 bijvoorbeeld nog één keer ‘klein’ zijn voordat ze de wereld zou veroveren. Iets waarvoor ze de organisatie vorig jaar persoonlijk tijdens een keynote dankbaar voor was. Eurosonic blijft daarentegen een hotspot waar alle denkbare genres hun Europese visitekaartje mogen afleveren. In weer en wind trokken we er gisteren op uit in de Groningse binnenstad voor de eerste dag van ESNS om het ontluikende talent van morgen te zien ontwikkelen.

Kingfishr @ Stadsschouwburg

Terwijl het buiten stenen uit de grond vroor, begon Eurosonic met een hartverwarmende start. Het is misschien nog vroeg om over een trend te schrijven, maar de banjo lijkt een comeback te maken. In tegenstelling tot Mumford & Sons was bij Kingfishr het snaarinstrument geen gimmick. Ze was veeleer een speelse toevoeging aan de emotionele nummers. Door de ronde setting van de Stadsschouwburg hoefden de Ieren niet veel moeite te doen om het kampvuurgevoel op te wekken. Toch liet Kingfishr zien dat ze geen podiumvrees had. “Leave” verschijnt pas vrijdag en zorgde reeds voor heupwiegende concertgangers. Mede door de goud fonkelende verlichting bloeide de hit “eyes don’t lie” helemaal open. Het eerste kippenvelmoment kwam toen het trio zich helemaal naar voren bevond en a capella “Shot In The Dark” inzette. De mondharmonica en ‘whoa-oh-oh’ deden hun werk waarbij Kingfishr alle harten stal.

Sekou @ Forum – Rabostudio

‘You heard it first at Eurosonic’, deze baseline leek vandaag op niemand toepasselijker te zijn dan Sekou. Zo mocht de 18-jarige jongeman uit Leicester al Glastonbury afvinken van zijn bucketlist. Het was dan ook geen toeval dat de Rabostudio afgeladen vol zat om de soulzanger te zien in de kleine bovenzaal van het Forum. Spijtig genoeg kampte Sekou met geluidsproblemen en zorgde een te hoge bas al vanaf het begin ervoor dat zijn zwoele stem er moeilijk doorgeraakte. Naar het goede voorbeeld van Beyonce, Michael Jackson, Prince en Whitney Houston was hij echter niet verlegen om ook sensueel over het podium te paraderen. Daardoor zagen we onmiddellijk zijn popsterpotentieel, al bleef hij in zijn gekunsteld schooluniform onze doordeweekse buurjongen. Na “Time Will Tell” liet de microfoon het echter afweten. Het was daarbij knullig dat Sekou niet persoonlijk het publiek suste, maar een technieker aan het woord liet. Eens hij terugkeerde, stond zijn blik wel op verovering. Deze spot zou niemand hem nog afpakken waardoor de mensen die vroegtijdig afdropen een uitstekende cover van “Someone Like You” misten.

HONESTY @ VERA

Shoegaze is ook in 2024 een blijvertje en daar zou HONESTY hoogstpersoonlijk voor zorgen, al geeft ze een iets modernere draai aan het gitaargenre. Zo zocht het viertal ook de grenzen op naar lichte uptempo electronica en horizontaal gelaagde ambient. Vooral de chemie tussen Imi Holmes en George Mitchell deed afwisselende stofjes vrijkomen. Wanneer Holmes de microfoon beethad, zaten we namelijk op de top van een roze wolk. De momenten dat Mitchell de zang overnam, werden we dan weer gedetacheerd naar een grauwe kelder waar we onze ogen moesten sluiten om ons zelfbewustzijn te dempen. Het hoge podium van VERA zorgde af en toe wel voor een onoverbrugbare kloof tussen de band en publiek. Dat er ook geen publieksinteractie aan te pas kwam, was een bonuspunt voor de coolness, maar hierdoor voelden we ons som een beetje aan ons lot overgelaten. De droge ‘cheers’ als slotakkoord klonk daarentegen gemeend en weg was HONESTY.

Chalk @ VERA

Na HONESTY bleven we nog wat hangen in de VERA om zeker een goede spot te hebben voor Chalk. Hoewel de meeste zalen op wandelafstand zijn, geldt ‘kiezen is verliezen’ ook op Eurosonic. Chalk mocht zich opmaken voor een uitpuilende VERA waarbij er zelfs buiten een lange wachtrij stond. Al die aandacht zorgde echter niet voor dat het trio naast zijn schoenen zou lopen. De formule van dreunende techno en keiharde postpunk bleef meer dan overeind, al kregen we snel het vermoeden dat frontman Ross Cullen op de rem stond. Het publiek bleef rustig onder al dat geweld waardoor de Noord-Ieren op den duur stonden te schaduwboksen. Hierdoor smolt de intensiteit van “Asking” mondjesmaat als sneeuw voor de zon. Niettemin was de set perfect getimed zodat Chalk ook in een minder agressieve houding nieuwe fans voor zich won. Het shoegaze-achtige “Conditions” was namelijk de ideale afterburner van veertig minuten gebeuk.

Stuzzi @ Grand Theatre Main

Er heeft wellicht niemand in de hele geschiedenis van ESNS zolang onderweg geweest om er op tijd te geraken. De Zweed Stuzzi vertrok vijftig uur voor zijn show uit de Dominicaanse Republiek, maakte een tussenstop in zijn eigenlijke thuisstad Stockholm en met een hele hoop vertraging op het vliegveld geraakte hij maar net op tijd in het hoge noorden van Nederland. Een zekere ontlading was dan ook van zijn gezicht af te lezen en die opluchting weerspiegelde zich in een frivool optreden. Als een soort van homogeen gegeven speelde Stuzzi de nummers aan elkaar met amper onderbrekingen. Muzikaal werd het een fruitige mix van disco, house, soca, cumbia, funk en rave die in de blender een fruitig resultaat opleverden. Singles als “pomelo” en “chillibanana” zorgde zelfs bij de meest stijve harken in een volgelopen zaal voor een montere sfeer.

Leatherette @ VERA

Vraag lukraak aan iemand welke Italiaanse rockband die kent en het antwoord zal wellicht Måneskin zijn. Het miljoenensucces van de ex-Eurosong-winnaar corrumpeerde de geesten van Leatherette niet om te experimenteren. Desondanks bleven de Italiaanse artrockers in vertrouwde vakjes. We zagen eerder al bij Johnny Greenwood dat een strijkstok een prima middel is om de gitaar te dienen. Het ronkende saxofoongeschal was dan weer een vette knipoog naar Black Midi. Los van deze referenties leverde Leatherette een meer dan degelijke show af. De groepsleden waren goed op elkaar ingespeeld en stonden er ook als een volwaardige band in plaats van dat elke muzikant solo zijn muziekexamen stond af te leggen. Het ontbrak ze echter nog wat aan memorabele nummers of sonische uitbarstingen die ons hoofd helemaal deed ontploffen.

Promis3 @ Forum – Rabostudio

Alles komt terug en dus ook Eurodance. Het duo Promis3 staat bij ons al een hele tijd aan de wieg van een progressieve ravescene die raakvlakken kent met de queercultuur en futuristische modewereld. Als afsluiter van de grote zaal van de Rabostudio stond het reeds in de sterren geschreven dat het duo ons zal en doen bewegen. Aansluitend zorgden de meeslepende beeldfragmenten voor een prikkelende totaalervaring, al was de zaal niet vol genoeg waardoor we ons niet helemaal in een club waanden. Het hoge plafond hielp daar ook niet bij, maar uitgedost als een gotische ijskoningin danste Brent Dielen de nacht helemaal weg. De remixes van “Summer Jam” en “Formula 06” waren fijne herkenningspunten. Voorts keek producer Andras Vleminckx niet om een bpm meer of minder waardoor het bij momenten ook hard stampen geblazen was. Promis3 joeg ons vol adrenaline de Groningse nacht in.

Met veelbelovend talent en verrassende ontdekkingen heeft Eurosonic Noorderslag opnieuw zijn stempel gedrukt op de internationale muziekwereld. Bij nagenoeg alle optredens die we bijwoonden of met een korte glimp opvingen, was de sfeer opperbest. Ondanks dat ESNS voornamelijk bekendstaat binnen de muziekindustrie, heerste er een familiaal gevoel dat ook casual concertgangers zou kunnen aanspreken.