31 jaar en al een zesde studioalbum uit, dat heet productief zijn. De Britse Marika Hackman kwam al een tijd geleden op onze radar als een artieste die zowel intieme folkliedjes uitbrengt als dikke lappen rock waar de bravoure vanaf druipt. De voorbije jaren werd de leefwereld van de artieste beknot door een lockdown, maar ook door een pijnlijke relatiebreuk. Hackman focust op haar nieuwe plaat op die donkere, oncomfortabele kantjes terwijl ze muzikaal teruggrijpt naar de rauwere stijl uit de begindagen. Persoonlijk verdriet is nooit iets waarvoor we staan te juichen, maar wanneer het de brandstof voor een nieuwe plaat van Marika Hackman is, gaan we er toch even voor zitten.
Wie het over Marika Hackman wil hebben, heeft in zijn volgende zin vaker wel dan niet een referentie naar PJ Harvey klaarstaan. Ook op Big Sigh omarmt Hackman de verschillende facetten van die vergelijking en voegt ze er (gecontroleerde) woede aan toe. “Slime” is de uppercut die Harvey met “Rid of Me”, die heerlijke afwisseling tussen smeekbede en dreigbrief, nog woester gaf. Waar dat laatste nummer je begin jaren negentig plots vol op de neus trof, bouwt Hackman op “Slime” haar bombastische agressie melodieuzer op met zelfs nog een elektronisch frivoliteitje in het refrein. Het neemt niet weg dat veel nummers op Big Sigh een gelijkaardige opbouw hebben: lieflijk starten om rauw open te barsten.
“Hanging” is nog zo’n nummer dat start met intiem pianogestreel dat het onbegrip van een gebroken hart moet illustreren. Het klinkt goed, kabbelt mooi weg en is naar goede gewoonte prachtig, breekbaar gezongen. In lijn met de rest van het album barst dit alles evenwel nog volledig open. Ook die andere single “No Caffeine” volgt dat rauwe rockritme, maar wederom wordt het gecombineerd met een symfonische instrumentatie bestaande uit vioolarrangementen. Het nummer is een lijst van adviezen om een paniekaanval onder controle te krijgen. ‘Make a herbal tea, don’t throw up. Remember how to breathe, maybe try and fuck.’ Goede songtekst.
Veel nummers zijn dus met eenzelfde contrast opgebouwd, maar nergens werkt dat op de zenuwen. Hackman blijft immers meester over haar melancholische sound en puurt die op sommige nummers in zijn volledigheid uit. Het mooiste voorbeeld is “Please Don’t Be So Kind” dat instrumentaal prachtig opgebouwd is met indrukwekkende blazerpartijen. Op de achtergrond loopt hoge achtergrondzang mee die het nummer de perfecte dosis gesmoorde dramatiek geeft. Iets vroeger is het instrumentale “The Lonely House” een breekbaar rustpunt.
Alsof de orkestrale invulling van de nummers nog niet volstaat, wordt waar nodig elektronische ondersteuning toegevoegd. “Vitamins” is het nummer dat van bij de start het sterkst vervormd is, maar is juist ook het nummer dat ons het minst weet te boeien. Teleurstellingen zijn sowieso niet te vinden op deze plaat, maar wanneer de lat zo hoog gelegd wordt, springt ook “The Yellow Mile” niet onder de lat, maar er net tegen. Toch als we het aan de intieme kant van de plaat moeten vergelijken met “Please Don’t Be So Kind”.
Marika Hackman heeft een prachtige plaat gemaakt die hartzeer vat in melancholie, woede of simpelweg in overlopend verdriet. Dat alles is instrumentaal begeleid met een precisie die de luisteraar zin geeft om elk laagje te gaat ontpellen of elke individuele toevoeging te gaan ontleden. Zo vroeg op het jaar en toch al een plaat voor de eindejaarslijstjes.
Marika Hackman stelt haar nieuwe plaat op 8 april voor in de Botanique.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek “Slime”, ons favoriete nummer van Big Sigh, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
