© Luca Bailey
Ambient, synths en minimalisme; het zijn termen die weinig gebruikt worden om artiesten te omschrijven, maar Hinako Omori combineert ze moeiteloos. Ze is meerdere keren als ‘artiest van morgen’ bestempeld en dat is geen toeval. Als sessiemuzikant bij KT Tunstall en Kae Tempest heeft Omori dan ook haar muzikale talent reeds bevestigd. Met haar eerste album a journey… kregen we een smakende plaat die ons een heerlijke natuurwandeling leek. Dit jaar lanceerde ze stillness, softness… dat haar popinvloeden naadloos verweeft binnen haar zweverige en toch aardse muziekstijl. Het album smeekt voor intieme concerten en met de museumzaal in de Botanique lijkt de perfecte opzet gekozen. Geen plaats voor zetels of stoelen, maar een vrije zaal waar op de grond gezeten of gelegen kan worden om artiest en publiek dichter bij elkaar te brengen.
Coline Cornélis is het voorprogramma van de avond. Een eerste test voor de intieme sfeer. Ook haar vertrekpunt is het ambientgenre, maar in combinatie met techno. Een interessante combinatie die leidt tot een aangename ontdekking. Met een zachte ‘Bonsoir’ begroet Cornélis haar publiek. Haar focus ligt duidelijk op natuur en de harmonieën in diens geluiden. Met gedurfde combinaties zoals walvisgeluiden en knarsend haardvuur worden we meegezogen in een eigenzinnige beleving. Het ritme in de set blijft uitstekend bewaard door elementen die we zouden verwachten in techno. Door die te mengen neemt Cornélis ons mee in haar eigen creatie die ons niet alleen welkom doet voelen in de Botanique, maar ook interesse voor deze Brusselse artiest doet opwekken.
Na een korte pauze staat plots Hinako Omori op het podium en begroet ze iets langer het publiek. Ze vertelt dat haar set start met enkele nummers uit a journey… om vervolgens over te vloeien naar een volledige voorstelling van stillness, softness…. Het doel daarbij is de evolutie binnen haar muziek schetsen. Een verschil is er duidelijk. De eerste nummers zijn aanzienlijk meer geïnspireerd door de natuur en weven zo voor- en hoofdprogramma mooi in elkaar. Met geluiden zoals meeuwengekrijs, ruisende bladeren en brekende golven worden de nummers vakkundig als één geheel gepresenteerd. Dit is een eerste bevestiging van haar boeiende carrièretoekomst binnen het ambientgenre en hopelijk ver daar buiten.
Met stillness, softness… verschuift de focus van natuur meer naar een elektronisch thema. Die overgang is ons duidelijk, maar ook hier bevinden we ons in Omori’s speeltuin. Met haar etherische stem wordt extra magie op de reeds dromerige pianoakkoorden toegevoegd. Dat is merkbaar in de zaal. Sommige toeschouwers gaan voor een liggende houding en sluiten de ogen om op hun eigen manier te kunnen genieten van dit optreden. Wie reist, reist ver, en ook Omori lijkt duidelijk te genieten van de sfeer die ze met behulp van de Botanique heeft opgesteld. Tijdens de stille momenten worden we helaas wel wat onderbroken door geluid en bassen uit andere optredens binnen het Botanique-complex. Daar kan de artiest en het publiek natuurlijk weinig aan doen en het wordt op enkele fronsen en blikken na dan ook genegeerd.
Bij het laatste deel komen de natuurelementen dan weer naar boven. Vooral het nummer “in full bloom” speelt hierbij een grote rol. Het is een ode aan de kunst en elegantie van moeder natuur. Hier dient natuur opnieuw als rode draad tussen haar albums die toch verschillen van elkaar. Haar initieel doel is bereikt en daarmee komen we ook op het einde van Omori’s set. Het publiek ontwaakt en beseft hoe uniek dit concert was. Met een sterk voorprogramma van Brusselse bodem, een intieme setting en een reis door haar muziekwereld, zet Hinako Omori het ambientgenre nog wat meer op de kaart.
