The Scratch @ Cactus Muziekcentrum (Café): Zeker geen krabbers

© CPU – Marvin Anthony

The Scratch is een Ierse band die al enkele jaren actief is en in eigen land zeker op een publiek kan rekenen. Toch duurde het lang voor ze de oversteek naar het vasteland maakten, en tijdens hun eerste grote tour door Europa deden ze ook Brugge aan. Het was hun eerste Belgische optreden en het café van Cactus Muziekcentrum was goed gevuld om het viertal aan het werk te zien. Met Mind Yourself, hun derde album dat bijna exact een maand geleden uitkwam, hadden ze ook veel nieuw werk om te presenteren. Kortom, de ideale ingrediënten voor een concertavond.

© CPU – Marvin Anthony

Voordat we ons lieten onderdompelen in Ierse klanken, mochten we genieten van Junior Brother, ook een Ier. Hij stond alleen op het podium met slechts een gitaar en een sappig accent. Het was al snel duidelijk dat hij veel charisma had, want hij maakte grappen en betrok het publiek bij zijn levendige songtitels. Hoewel traditionele muziek niet per se een groot publiek aanspreekt, wist Junior Brother een halfuur lang te boeien. Meer was ook niet nodig, en gelukkig besefte hij dat zelf ook. Op die manier werden we alvast opgewarmd met het juiste accent.

© CPU – Marvin Anthony

The Scratch bood een totaal andere ervaring. Op het podium stonden twee gitaristen die met akoestische gitaren elektrische klanken produceerden, een bassist op een stoel en een drummer met alleen een basdrum en wat extra percussie. Het uiterlijk was verre van rock-‘n-roll, maar na “Cheeky Bastard” werd duidelijk dat deze band harder rockte dan de gemiddelde rockband. De vette gitaren werden tevoorschijn gehaald, evenals het altijd hoge tempo van de percussionist. De mooie meerstemmigheid en vooral de diepgewortelde Ierse traditie in hun muziek bleken ook kenmerkend voor de band te zijn.

Al snel werd duidelijk waar de kracht van The Scratch lag: bij de bandleden zelf. Het viertal was uiterst charismatisch op het podium, en nog voor ze ook maar één nummer speelden, werden al duimen uitgewisseld. De barrière tussen band en publiek was daardoor onbestaande, en dat de frontman/drummer in het begin handjes schudde met iedereen die danste op hun nummers, zorgde ervoor dat niemand stil kon blijven staan. Dat was ook gewoon onmogelijk, want ieder nummer had naast kracht ook altijd een lichte groove. Of het nu ging om nummers waarbij de gitaren neigden naar metal door de zware effecten, of om iets lichtere nummers met nog steeds hetzelfde speelse tempo, de dynamiek van energie was altijd aanwezig. Er werd niet alleen geput uit de Ierse traditie; bij “Rat King” viel op dat ook “The Beautiful People” van Marilyn Manson duidelijk invloed had. Dat het publiek snel meeging in het verhaal van The Scratch, maakte dat iedereen er altijd het beste van maakte, en dat mocht ook wel.

© CPU – Marvin Anthony

Na zo’n driekwartier vol energie tekeer te zijn gegaan, nam de band gas terug door meer ingetogen nummers van het nieuwe album te spelen. “Trom I (The Harrowing Sun)” had een wat meer progressieve sound, en opvolger “Trom II (A Slip in the Wind)” ontlokte zelfs wat tranen door de emotionele kracht van de lyrics. Dat ‘My brother, he’s drunk as a skunk’ in “War of the Buttons” later voor wat luchtigheid zorgde, was slim bedacht door de band. Die eerste woorden moesten zelfs enkele keren worden meegezongen door het publiek, totdat iedereen meedeed. En zo naderde het einde van het optreden, maar niet voordat ze een eerbetoon brachten aan de Ierse legende Shane MacGowan. Hun cover van “Sally MacLennane” had meer pit, en daarna werd Shane nog eens toegezongen door de zaal. Een mooier eerbetoon kon er niet zijn, en met “McAlpines Fusiliers” bracht de band de energie weer naar het kookpunt. Traditionele dansen werden ingezet, en het bier vloog in het rond.

Op deze manier eindigde The Scratch op een furieuze noot, met zelfs een heuse moshpit tijdens “Latchico” na de intro. Dat de band daarna nog terugkwam, zorgde ervoor dat iedereen nog eens extra uit zijn dak ging. The Scratch is duidelijk een band waarbij veel bier gedronken kan worden, en de sfeer was optimaal in Cactus. Ook muzikaal is het doordacht met veel kracht, energie en natuurlijk een sappig Iers accent. Bovendien is er ruimte voor emotie, en de bandleden zelf tonen veel betrokkenheid bij het publiek. Zo onderscheidt The Scratch zich van het gemiddelde.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Banshee
Cheeky Bastard
Cig in the Breeze
Foolin’ Noone
Pull Your Jocks Up
Rat King
Trom I (The Harrowing Sun)
Trom II (A Slip in the Wind)
War of the Buttons
Sally MacLennane (Pogues cover)
Hole in the Ground
McAlpines Fusiliers
Blaggard
Latchico

Another Round
Flaker