Het Antwerpse trio The Golden Glows beperkt zich tot een gitaar en het mooiste instrument wat we tot onze beschikking hebben: onze stem. Daar maakt de groep op een prachtige manier gebruik van. Op hun eerste album op het Amsterdamse Excelsior label nemen ze ons mee naar een muzikaal landschap waar Nick Drake en Leonard Cohen zich prima op hun gemak zouden voelen. In een tijd als de onze, waar we soms de wereld om ons heen even niet meer kunnen bijbenen, is de muziek zoals door deze Vlamingen wordt gemaakt een verademing.
Op voorgaande albums leek te worden gezocht naar welke stijl het best bij de band zou passen. Veel Amerikaanse rootsmuziek, en op het vorig jaar verschenen On Moonlight And Rain zelfs met progrock-achtige composities die ook nog eens rijk georkestreerd waren. Na het beluisteren van Sunrise kunnen we echter niets anders concluderen dat ze de spijker op de kop hebben geslagen.
De dromerige folkmuziek brengt je gelijk in een andere dimensie. De meerstemmige samenzang tussen Bram Van Moorhem, Nel Ponsaers en Katleen Sceirs schittert in de eenvoud, en verder geen poespas. Gewaagd? Zo klinkt het in ieder geval niet. Je zou denken dat ze nooit anders hebben gedaan. Ze hebben elkaar gewoon opnieuw uitgevonden. De zalvende stem van Bram en de engelachtige combinatie tussen de stemmen van Nel en Katleen grijpt je op albumopener “Sunrise” gelijk bij je kladden. Een nummer dat verwijst naar een nieuw begin. ‘Every day brings a new sunrise. Symbol of hope, rebirth and new beginnings’, schrijven ze daar zelf over op het album.
Op “California (Golden State)” valt op hoe veel gelijkenis de stem van Van Moorhem vertoont met die van Nick Drake. Zo zingt hij af en toe, net als Drake, de woorden net iets langer, waarna ze langzaam weg glijden. Waar Drake ons wist te raken met rijk georkestreerde nummers zijn het op dit liedje de vrouwelijke stemmen die de warmte toevoegen. Op “Stardust” zingen ze: ‘We have roamed and we have rumbled/On the dark side of the road/But in the sun we are as one’ en zo schuren de teksten af en toe langs de afgrond om net op tijd toch weer naar het licht te gaan. Het nummer dat volgt, “Prayer Of Twilight”, is de interlude die de plaat in tweeën knipt. Het verschaft ons wat ademruimte. Want onze aandacht gaat, omdat het zo kaal is gehouden, ten volle naar de muziek.
Alle songs op het album zijn zelf geschreven op “Blue Crystal Fire”, een cover van Robbie Basho, na. De plaat luistert als een conceptalbum en dus refereert afsluiter “Ultraviolet” weer naar het openingsnummer en zo is de cirkel rond. Op Sunrise hebben The Golden Glows volgens ons de jas aangetrokken die ze het beste past. Traditioneel, maar toch met beide benen in het heden. Daar waar de wereld soms vraagt om introspectie biedt hun muziek houvast. In een wereld vol oorlog en polarisatie kan men wel een onsje Sunrise gebruiken.
The Golden Glows presenteert hun nieuwe album op 9 december in de Tolhuistuin in Amsterdam. Daarna onder andere op 16 januari in De Roma in Antwerpen, en op 21 januari in de ochtend in de Handelsbeurs in Gent en ’s avonds in Ancienne Belgique in Brussel. Meer data in het voorjaar van 2024 zijn op hun website te vinden.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Stardust”, ons favoriete nummer van Sunrise, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
