Nabihah Iqbal + Ão @ Muziekclub Wintercircus: Nevelslierten in het circus

Het Gentse Wintercircus bood gisterenavond onderdak aan twee jonge artiesten. Nationale belofte Ão opende omstreeks kwart na acht de debatten waarna de Londense revelatie Nabihah Iqbal haar ding mocht doen. Noem de Belgische groep overigens geen voorprogramma, want het publiek kreeg beide artiesten elk exact een (dik) uur te zien. Die zogeheten ‘double bill’ was goed doorgedrongen bij de talrijke aanwezigen, getuige de bomvolle zaal toen Ão eraan begon. Later op de avond zou Nabihah Iqbal niet meer aan dezelfde bezoekerscijfers komen.

Ão is deels een sensatie door haar unieke geluid vol Portugese fado. De blauwe lichten waarmee de band zich bij de start omhulde, droegen enkel bij aan dat mysterie. Het geheel is echter meer dan een hype. “Crowd” liet als tweede nummer in de set de traditionele geluiden wat achterwege en focuste zich op elektrisch gitaarspel. De groep zou op zulke momenten geen gram aan kwaliteit inboetten. Het nummer is een van de weinige Engelstalige intermezzo’s in het oeuvre van het viertal. Sterker vertegenwoordigd was het elektrische aanslagwerk op de heupen, ware het niet dat de fans vooral bewonderend stonden toe te kijken.

Een show van Ão is een totaalspektakel en het is dan ook moeilijk om er individuele hoogtepunten uit te pikken, maar dat wil niet zeggen dat die er niet waren. “Meninas” klonk als een regelrechte hit, terwijl “Speak” nog maar eens de bezwerende zang van frontvrouw Brenda Corijn in de verf zette. “Muhler” toonde naar het einde toe dan weer onversneden, internationale klasse. De ontlading na een intense set kwam duidelijk naar boven bij het wild applaudisserende publiek. Er werd geschreeuwd om een bisronde, maar dat liet het programma om vanzelfsprekende redenen niet toe.

Nabihah Iqbal had grote schoenen te vullen en dat lukte maar met momenten. Opener “In Light” bevestigde meteen waarom de groep schatplichtig is aan een aantal shoegazegrootheden. Voor aanvang van de set hoorden we nog een nummer uit het laatste album van Slowdive en het moge duidelijk zijn dat de Londense artieste daar op haar beste momenten inspiratie zoekt. Veel vaker hoorden we in het Wintercircus ietwat nevelige elektropop. Op plaat staat een publieksfavoriet als “This World Couldn’t See Us”, opvallend vroeg in de set gedropt, naast het beste van The Haunted Youth, maar live leek de band het tempo van haar productie niet bij te kunnen houden. De andere single “Sunflower” volgde meteen, klonk iets meer vastberaden in al haar stoïcijnse cool, maar schudde nog niet alle twijfels van zich af.

Welke richting kan een concert op als een artiest voor halfweg twee bekende singles weifelend het publiek ingooit? Het schip werd gelukkig gerecht met een stevige uitvoering van “Gentle Heart” en oudere favoriet “Zone 1 to 6000”, een heerlijke ode aan het jonge leven in een metropool. De eerste rijen zetten het resoluut op een dansen. De avond bevatte dus meer dan enkele glimpsen van rastalent, maar helaas haalde de zangeres er na werkelijk elk nummer de vaart uit met een omstandige uitleg over het aan te vatten lied. De uitvoerige beschrijving van de betonnen podiumvloer kon nog wat gelach opwekken, maar het gedweep met verschillende dichters voelde dan weer onnodig hoogdravend en ietwat lachwekkend aan.

In het slot waagde de zangeres zich nog aan twee covers, waarvan vooral die van “Be Quiet and Drive (Far Away)” van Deftones ons kon bekoren. Het kon echter niet verstoppen dat de zaal tijdens de bisronde echt al aan het leeglopen was. De verschillende bedankingen voor ‘hun grootste headlinershow in een uitverkochte zaal’ zorgden voor meer ongemak dan de artiesten uiteindelijk verdiend hadden. Het concert van Nabihah Iqbal had muzikaal genoeg lichtpuntjes, het volk was echter voor Ão gekomen en het had simpelweg gelijk.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!