Asaf Avidan @ Bozar: Een stem die een zaal kan vullen

Het is al meer dan tien jaar geleden dat “One Day / Reckoning Song (Wankelmut Rmx)” verscheen. De remix van “Reckoning Song” katapulteerde Asaf Avidan, die het origineel schreef, meteen naar een groter publiek. Toch kan de singer-songwriter allesbehalve gereduceerd worden tot die ene hit, die zelfs niet echt binnen zijn muzikale stijl ligt. Dat bewees hij dinsdagavond ook in de Bozar, waar hij met zijn ICHNOLOGY Tour helemaal solo stond. Even stond die tour ook op losse schroeven, nadat Avidan midden deze maand verschillende concerten moest afzeggen wegens gezondheidsproblemen. Het was niet de eerste keer dat hij met zijn gezondheid sukkelde, want op eenentwintigjarige leeftijd kreeg en overwon de zanger lymfeklierkanker.

Op voorhand was al duidelijk dat het concert van Avidan in zekere zin speciaal zou worden. Op het podium stonden namelijk een oude fauteuil en een net zo ouderwetse schemerlamp, terwijl naast een grote vleugelpiano en enkele gitaren ook een paar onherkenbare instrumenten geëtaleerd stonden. Het was achter de grote vleugelpiano dat de singer-songwriter om vijf over acht plaatsnam en na wat jazzy pianospel “Rock of Lazarus” inzette. Het haar op onze armen ging er meteen recht van staan, want de stem van Avidan is simpelweg pure en vooral onorthodoxe klasse. Hij wordt wel eens de verloren zoon van Robert Plant en Janis Joplin genoemd en hij had in de Bozar aan een paar noten genoeg om die status te vervullen.

De theatrale manier waarop Avidan achter zijn piano zat, droeg bij aan de zeggingskracht van zijn unieke stem en nam wat dramatiek betreft Jacques Brel-proporties aan. Zo hadden we hem tijdens “Lost Horse”, waarin hij ‘I want you to hold me’ zingt, eigenlijk gewoon eens willen vastpakken. Dat de zanger een omhelzing wel had kunnen gebruiken, bleek ook toen hij voor “Maybe You Are” aan het publiek vertelde dat zijn land in oorlog is. Het viel lichtjes opmerkelijk te noemen, want ondanks zijn Israëlische afkomst, wou Avidan nooit een Israëliër genoemd worden. Hij veroordeelde in zijn toespraak de aanslagen van Hamas, maar bleef tegelijk ook genuanceerd door te zeggen dat hij geen kant kiest. Daarmee leek hij ook min of meer te erkennen dat Israël zich aan minstens net zo veel afschuwelijke dingen heeft schuldig gemaakt.

Voor “Maybe You Are” had Avidan zich trouwens ook naar het centrum van het podium begeven, waar zijn akoestische gitaren stonden opgesteld. Het was met zijn fingerpicking gitaarspel en een mondharmonica het begin van de ferme illustratie van zijn instrumentale polyvalentie, nadat hij halverwege “Lost Horse” ook al een dramatisch effect had opgewekt met een drumcomputer. Voor “Over You Blues”, waarop hij zijn bedrevenheid op de gitaar in de verf zette, hing de zanger zelfs een band met belletjes aan zijn enkel om het ritme van het lied met zijn voet te kunnen aangeven. Dat was niet het enige opvallende, want hij schonk zichzelf ook een glas gin-tonic in om de dronken sfeer waarin hij het nummer schreef toch wat te kunnen recreëren. ‘Acteurs doen aan method acting, ik ben een method musician’, verkondigde hij daarbij. Het moet zijn stem ook geholpen hebben, want niet lang daarvoor had de zang tijdens “Little Parcels of an Endless Time” niet de dynamische kracht die het anders wel heeft. Slecht gezongen was het zeker niet, maar hij heeft het nummer wel al talloze keren beter uitgevoerd dan hij in de Bozar deed.

Ook over het licht viel het een en het ander te vertellen. Op bepaalde momenten was Avidan amper te zien door schaarse belichting, terwijl er andere keren hele lichtshows plaatsvonden op het podium. “Bang Bang”, dat een net wat te lang instrumentaal gedeelte had, werd bijvoorbeeld voorzien van rode lichten die een passende dreigende sfeer opwekten. Het pakkendste kwam er echter tijdens een nog onuitgebracht nummer, dat wel eens goed “Amen” zou kunnen heten. Witte lichten, die van rondom Avidan zelf kwamen, vulden daarbij de zaal en met een voortdurend kolkende beweging maakte het prachtige bewegingen doorheen de zaal, die natuurlijk ook niet mis is. Tijdens het mythische “The Golden Calf”, met meeslepend gitaarspel à la Leonard Cohen, werd zijn schaduw dan weer op het witte vlak achterop het podium weergegeven.

Een mens zou zich dan ook wel kunnen afvragen waarom Avidan er bij “Reckoning Song” in godsnaam voor koos om het met enkel een heel miezerig lampje te doen. De zanger was simpelweg niet te zien en we kunnen maar vermoeden dat het een subtiele middelvinger was naar diegenen die er enkel waren om zijn grootste hit te horen. Gelukkig maakte hij dat niet veel later goed met een dubbele toegift, waarin vooral zijn verfijnde songschrijverschap de bovenhand nam. Na een staande ovatie gekregen te hebben en kort van het podium te verdwijnen, kwam Avidan terug met het ingetogen “The Labrynth Song”, dat haarfijn werd uitgevoerd en voor het zoveelste kippenvelmomentje zorgde.

Het leverde hem wederom een staande ovatie op en het proces van van het podium gaan en weer terugkeren voor nog een extra lied herhaalde zich nogmaals. Het publiek mocht deze keer blijven rechtstaan en dat deed Avidan dan ook maar, terwijl hij aan het publiek vroeg welk nummer het wilde horen. Na heel wat gelijktijdige kreten die elkaar onduidelijk maakten, riep iemand heel duidelijk om “Different Pulses”. Zijn verzoek werd ingewilligd en hoewel Avidan zei dat hij geen goede akoestische versie van dat nummer kon spelen, kregen we een voortreffelijke stripped-down versie, waar net zoals op het merendeel van de show niets op af te dingen viel.

Asaf Avidan speelde een ruim anderhalf uur in de Bozar en gezien zijn mindere gezondheid was dat meer dan we hadden durven hopen. Het viel, met uitzondering van op een bepaald moment tijdens “Little Parcels of an Endless Time”, ook simpelweg niet op dat de zanger niet topfit was. Naast zijn stem waarmee hij in no-time de hele zaal wist te vullen, toonde hij het publiek ook dat hij een prima one man band is. Van kazoo’s en mondharmonica’s tot gitaren en piano’s; Avidan kan het allemaal.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!