© CPU – Joost Van Hoey
Er zijn maar weinig dingen op de wereld die zo onafscheidelijk zijn als Elvis Costello en zijn muzikale rechterhand Steve Nieve. Nieve maakt zowel deel uit van The Attractions als The Imposters; met voorsprong de twee bekendste van Costello’s vele begeleidingsbands. Vorig jaar stonden de twee nog twee keer samen op het podium van het OLT Rivierenhof met de rest van The Imposters en hun nieuwste plaat The Boy Named If onder de arm. In Bozar was er amper recent materiaal, maar dat betekende wel dat we werden getrakteerd op klassiekers en verborgen parels.
Op swingende jazzmuziek kwam het iconische duo het podium opgewandeld. Met “When I Was Cruel No. 2” werd de toon meteen gezet voor de rest van de avond. Costello en Nieve waren in hun nopjes en hadden plezier. Het tekststukje “Dancing Queen” dat origineel ook op de plaat staat, werd deze keer ook vergezeld van de bijhorende ABBA-instrumentatie. Toch was het instrumentaal soms wat te kaal, zeker wanneer Elvis zijn gitaar links liet liggen en Nieve zo alleen voor de muzikale bekleding stond. Zo wist “Waiting for the End of the World” niet helemaal te overtuigen, doordat de klanken van het synthesizer te vlak waren om een nummer volledig te dragen. Costello loste dat op door het publiek op het einde te laten meezingen en meeklappen, waardoor we al snel weer meer geëntertaind werden.
Costello waande zich ook een sterke verhalenverteller. Zo werd “Shot With His Own Gun” ingeleid door een verhaal over hoe Nieve in de beginperiode van The Imposters op zelfgemaakte of maar half werkende piano’s moest spelen. Tijdens het nummer zelf merkten we ook voor het eerst de slijt op de stem van Costello. De Brit heeft natuurlijk nog steeds een kenmerkende stem en een zangstijl die veel vraagt, waardoor de vermoeidheid nog enkele keren toesloeg. Echt vals was het niet, maar zuiver evenmin, al is Costello dat nooit helemaal geweest en draait het daar bij hem ook niet echt om.
Misschien was hij ook wat verkouden, want “Veronica”, dat werd voorafgegaan door een verhaal over hoe hij dat lied samen met Paul McCartney schreef, moest opnieuw gestart worden nadat Costello tijdens de eerste zin moest hoesten. Nog een geluk dat hij zijn zangstem geregeld kon sparen, zoals hij ook deed met de inleiding voor “What Is It That I Need That I Don’t Already Have?”, deze keer voorzien van een verhaal over folklegendes John Mellencamp en Bob Dylan. De verhalen vielen in de smaak bij het publiek, dat bij iedere bekende naam die de revue passeerde een kreetje losliet of een bescheiden applausje gaf. Vanzelfsprekend kon een ode aan de dit jaar overleden Burt Bacharach, waarmee Costello enkele keren samenwerkte, niet uitblijven. “Toledo” was dan ook een beklijvend momentje, waarmee Costello ook nog eens bewees dat hij ook een goede klassieke gitarist had kunnen zijn.
Wat al vroeg in de avond opviel met het stukje ABBA, was dat zowel Nieve als Costello het niet bij originele versies zouden houden. Dat pakte enkele keren zeer goed uit, zoals bijvoorbeeld tijdens een aangenaam akoestische versie van “Lipstick Vogue”, maar dat pakte helaas ook enkele keren minder goed uit. “Watching The Detectives” werd haast onherkenbaar gebracht en was zodanig experimenteel dat de melodieuze kwaliteit van het nummer nergens meer te bespeuren viel. Ook “Accidents Will Happen” onderging een metamorfose, deze keer naar een braaf pianonummertje, waarvan we nog niet weten of we het nu wat vlak of juist verfrissend vonden. Toch reeg Costello het ene applaus na het andere bijeen, al had het misschien ook te maken met het feit dat hij ze na iedere song maar al te graag in ontvangst nam.
Bij “She” kreeg hij zelfs al applaus toen hij de eerste noot zong en dat bleek heel terecht, want wat volgde was een uitstekkende versie van de Aznavour-klassieker, met een vocale uithaal op het einde die ieder haartje op ons lijf deed rechtstaan. Het viel haast bizar te noemen hoe Costello soms moeite leek te hebben met zijn stem, om dan uit het niets een perfect staaltje zangwerk uit zijn mouw te schudden. Nieve hadden we nog niet horen zingen, maar tijdens “(What’s So Funny ‘Bout) Peace, Love and Understanding” mocht het manusje van alles ook eens tonen wat hij vocaal in huis had. Laten we het erop houden dat het toch maar best is dat Nieve een formidabele pianist is, want hoewel hij esthetisch gezien wel een aangenamere stemkleur heeft dan Elvis, klonk hij toch vooral als een gemiddelde douchezanger.
Costello en Nieve konden er geen genoeg van krijgen, want na een lang en beklijvend “I Want You” – waarbij de zeemzoete intro zelfs nog achterwege werd gelaten – volgden nog twee toegiften van de Britten. “Couldn’t Call It Unexpected No. 4” werd door Costello zonder microfoon gezongen en al snel werd duidelijk waarom, want de zanger dook al snel het publiek in om daar verder te zingen. Mede door de intieme setting en het respectvolle publiek was hij zelfs zonder microfoon tot op de achterste rijen hoorbaar. Het was een leuk tafereel en dat moet Costello nog de energie gegeven hebben om ‘nog eentje’ te spelen. “Alison” was een van de vele hits die we deze avond nog niet gehoord hadden, maar deze kregen we gelukkig nog als absolute afsluiter van de avond, want dat is en blijft natuurlijk een geweldig nummer, zelfs wanneer Costello het na een show van haast twee en een half uur met zijn vermoeide stem staat te zingen. Wie na de eerste bisronde was vertrokken, heeft dus nog wat gemist. Costello en Nieve mochten finaal een staande ovatie in ontvangst nemen en terwijl Costello zijn elektrische reisgitaar opplooide, verdwenen de twee van het podium.
De show van Elvis Costello en Steve Nieve was door de soms aanwezige muzikale kaalheid en de af en toe waarneembare stemproblemen van Elvis zeker en vast niet hun beste optreden in België. Toch kregen we heel wat mooie momenten voorgeschoteld in een avond vol klassiekers, die meestal ook nog eens in een ander jasje gestoken werden. Voor wie Costello al meerdere keren live zag, zal het zeker en vast interessant geweest zijn om deze alternatieve arrangementen te horen, al zal het voor de globale fan waarschijnlijk wat te veel van het goede geweest zijn. Wij zullen ons van deze avond vooral de vele hits en de muzikale kameraadschap tussen Costello en zijn rechterhand Nieve herinneren.
