© CPU – Nathan Dobbelaere
In de officiële ranking moest hij zichzelf tevreden stellen met een tweede plaats op het Eurovisiesongfestival, maar als gekkigheid de maatstaf was geweest, had hij gegarandeerd het goud gepakt. Käärijä liet een onvergetelijke indruk na met zijn “Cha Cha Cha”, dat in een fel kleurenjasje het podium veroverde. Voor veel muziekfans was dat een positieve en onvergetelijke indruk, zo bleek wanneer de knotsgekke Fin een Europese tour aankondigde. De show in Trix was op korte tijd helemaal uitverkocht voor de genreoverschrijdende artiest. Een lijn trekken doorheen zijn repertoire is moeilijk, maar moeten we dat toch doen, dan zijn het stevige beats en de onbevattelijke Finse taal. Samen met vele andere benieuwden trokken we richting Borgerhout om de muziek naast die ene hit te ontdekken.
Hoe levendig de beats door de boxen knallen, zo dood is het publiek nog rond acht uur wanneer we de zaal betreden. Hoewel we via de Facebook-eventpagina een waarschuwing kregen van Trix en de beats al duidelijk door de muren heen trillen, lijkt het al talrijk aanwezige publiek toch nog niet klaar voor de hardcore, frenchcore en uptempo kicks van STIMULAR-resident Wørtaal, ofwel NØRI en MØS. Een gedurfde beslissing trouwens om dit ontembare Gentse dj-duo als opwarmer in te plannen, al kunnen we die keuze wel waarderen.
Zonder een extra toevoeging zou het een magere voldoende zijn voor de dames, maar de sporadische, al dan niet altijd toonvaste viooltoevoeging maakt het weliswaar leuk om naar te kijken – en voor sommigen misschien ook wel om naar te luisteren. De zogezegde zang die we zouden moeten horen door de micro komt er echter simpelweg niet door. Wel zijn de invloeden die tussen alle kickrolls en bassen door sijpelen heel gevarieerd. Van “La La La” van Naughty Boy en Sam Smith over “Non, je ne regrette rien” van Édith Piaf tot “Bring Me To Life” van Evanescence, dat ook opgewaardeerd wordt met de viool. Toch moeten we besluiten dat de mixkunsten van de dames te beperkt zijn om hen op grotere podia te krijgen met hier en daar wel wat onnatuurlijke overgangen en vreemde tempowisselingen. Wel lijkt de keuze voor hen als voorprogramma nu iets logischer; ze zijn bijna even zot als Käärijä.
© CPU – Nathan Dobbelaere
‘You are about to witness entertainment from the highest form’: zo verwelkomt die laatste ons tot zijn ‘Käärijä-show’. Dit keer zonder fluogroene, korte, maar wel met een lange, zwarte, leren jas. Als een gigantische brok energie komt de Fin het podium op en na enkele nummers weten we niet goed wat te denken. Een dj, een semigitarist en twee wederhelften die hier en daar een woordje meerappen of -roepen omsingelen hem. Tijdens de parlés van de zanger nemen zijn sideguys als levende standbeelden plaats achter de dj-booth. Na het derde nummer – een vettige housetrack – gaat zijn brilletje dan af en zien we het cartooneske mannetje tevoorschijn komen dat we kennen van het Songfestival.
We hadden schrik dat veel mensen een ticketje kochten om die ene hit eens live te horen, maar die vooringenomenheid wordt ongedaan gemaakt bij “Yhtä vailla”. De bezoekers reageren zonder te twijfelen en met meer dan we hadden verwacht met ‘vailla’ wanneer de Fin ‘Yhtä’ schreeuwt. Ook “Auto jää” slaat aan. Niet per se door hoe het live gebracht wordt, want een beetje backingtrack loopt wel mee, wel door zijn enorme gehalte aanstekelijkheid. Wat later stapt Käärijä af van de cheesy house en softe psybeats; een mix van rock en drum-‘n-bass mengt zich doorheen de zaal. We zien zijn typische Till Lindemann-imitatie, van wiens band Rammstein hij grote fan is, zo bewijst de tattoo op zijn borst.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Vocaal is het echter verre van hoogwaardig, maar dat beseft de zanger zelf ook. De bedoeling is niet om er vanavond een muzikaal hoogstandje van te maken, wel een party; iets wat hij meerdere keren benadrukt. Zo is de man eigenlijk meer een entertainer dan een zanger, getuige ook de langdurige en komische bindpraatjes. De vaak flauwe en nu en dan ook eens goede humor halen de flow soms wel uit de show, wat op den duur wel wat stoort aangezien de nummers ook nog eens met moeite drie minuten aantikken. Uiteindelijk horen we bijna geen een keer twee liedjes na elkaar, maar krijgt de artiest tijdens zijn pauzes wel Pokémon-kaarten, een brief en uiteraard een BeReal-verzoek.
Storen doet het de fans niet. Als Käärijä aankondigt dat er vrijdag een nieuw nummer arriveert, begint de zaal instant ‘hoe ha heiy’ te scanderen. De song zet zijn liefde voor Rammstein nog eens subtiel in de verf in het eerste refrein, dat er tamelijk ‘rock on’ aan toegaat. Voor “It’s Crazy It’s Party” nodigt hij een niet zo willekeurige gast uit op het podium, die elk woord meezingt en zelfs even de spotlights van de Fin overneemt. Ook hier de ingesteldheid hetzelfde: gekheid en amusement boven kwaliteit.
© CPU – Nathan Dobbelaere
In het laatste deel van de set treden de drum-‘n-bassritmes nog wat prominenter op de voorgrond en zo gaat vanzelf het tempo wat omhoog. Afsluiten doet de Fin met – je raadt het al – “Cha Cha Cha”. Speciaal voor het Eurovisie- en bisnummer trekt hij zijn groene jas dan toch nog eens aan. Tot twee keer toe worden we op de energiebom getrakteerd, inclusief grappige choreo. Een mooie samenvatting van de party-avond, die heel wat vlagen had van een kinderdisco, een circus en een Mr. Bean-stand-upcomedyshow. Zot zijn doet geen zeer is wat we vandaag vooral meenemen. Het moet niet altijd kwalitatief hoogstaand zijn; soms is het genoeg om een volle zaal te entertainen. Daar kopen fans in dit geval een ticket voor en daar slaagt Käärijä in met hoge onderscheiding.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Intro
Ythä Vailla
Rock Rock
Auto Jää
Paidaton Riehuja
Mic Mac
Huh Hah Hei
Välikuolema
Hirttää Kiinni
It’s Crazy It Party
Viulunkieli
Cha Cha Cha
Cha Cha Cha
