The Slow Show @ Ancienne Belgique (AB Ballroom): Cocon van rust

Het vierde album van The Slow Show ontstond na lang labeur en ellendige coronatijden. Voor het vijfde en meest recente album staken de bandleden welgeteld zeven dagen de koppen bij elkaar. De release van het daaruit volgende Subtle Love brak niet meteen potten, maar breidde wel een mooi vervolg aan hun toch reeds brede palmares. De boel uitverkopen, dat deed de groep uit Manchester niet, zeker niet nadat de terreurdreigingsteller in de hoofdstad de dag voordien weer voor korte tijd roodgloeiend stond. Even was het afwachten of alles wel door zou gaan, maar in de loop van de namiddag werd snel duidelijk dat de boxen van de Ancienne Belgique niet stil zouden blijven. Aan de ingang werd er erg uitgebreid gefouilleerd en eens binnen, omringd door de iconische muren van de AB, voelde het aanvankelijk wat onwennig aan en kon een kort gedachtensprongetje naar Parijs 2015 ons jammer genoeg niet ontglippen.

Nadat we iets nadrukkelijker dan gewoonlijk een blik hadden geworpen op de dichtstbijzijnde uitgangen, was het aan voorprogramma Joshua Burnside om de buitenwereld even te doen vergeten. De Noord-Ier trad aan met akoestisch gitaar in de hand en cellist en gitarist in de rug. Het was wat wennen, deze tour buiten het Verenigd Koninkrijk voor de frontman, die een luidruchtiger publiek gewoon was. De rustige folk werd wel enthousiast ontvangen en kreeg de handen moeiteloos op mekaar. Elk nummer had een soortgelijke opbouw, startend met getokkel of strumming op de gitaar, nam dan zijn stem erbij, waarna de cello en de elektrische gitaar ten gepaste tijde invielen. Joshua Burnsides zang klonk bij aanvang wat onzeker, maar langzamerhand kwam die er meer en meer door en schakelde hij vloeiend tussen borst- en kopstem. Tussendoor maakte Joshua wat praatjes met het publiek, vroeg hij hen mee te zingen en wees hij de weg naar de merchandise stand. Een fijne en gezellige start van de avond, zonder veel meer.

Langzamerhand hadden wat meer mensen de weg richting Ballroom gevonden en kon de hoofdact van de avond van start gaan. Het onwaarschijnlijke stemgeluid van zanger Rob Goodwin vulde meteen alle leegtes in de zaal in bij opener “Strangers Now”. Die stem, verdomd krachtig maar toch steeds op het punt lijkt te staan te breken, vormde dan ook de grootste troef en het hoofdinstrument van de gehele avond. Links van Rob, aan de buffetpiano, gaf Belg en vast bandlid Frederik ’t Kindt het beste van zichzelf. Technisch stond dan nog niet alles voor de volle honderd procent afgestemd, en hier en daar piepte en kraakte de sound wat. De technici stelden dat vlug bij en zonder omkijken werd de set hervat.

Veel ging Goodwin niet in interactie. Even nam hij de tijd het aanwezige publiek te bedanken, want ook hij begreep dat niet iedereen zich op zijn gemak voelde en het geen evidentie was dat we daar stonden. Een iets meer uitgelaten AB was daarop het antwoord tijdens het daaropvolgende “Mountbatten”. Dat nummer leek de zaal naar een eerste hoogtepunt te helpen, waarbij Rob Goodwin een eerste keer zijn publiek recht in de ogen kwam kijken. Ongelukkigerwijs stootte de frontman tegen het einde van het nummer zijn statief om door zijn enthousiasme, waardoor de microfoon de rest van het nummer uit bleef staan. Jammer, want zonder die stem verloor het zo goed als al zijn steunpilaren.

Gelukkig waren er naast dat bijna-hoogtepuntje ook échte hoogtepunten. Zo had je “Brother”, daterend uit 2012 uit de gelijknamige ep, waarbij elk instrument volledig tot zijn recht kwam, zonder bombastisch te klinken. De silhouetten van de muzikanten die dankzij lichtspots achteraan op de doeken van de Ballroom werden geprojecteerd, zorgden voor iets magisch. “Builder Boy” werd gebracht door de zangers van voor- en hoofdprogramma tezamen. Aanvankelijk stond Joshua Burnside wat ongemakkelijk schuifelend mee op het podium en leek hij meer stress te hebben dan een uur daarvoor. Naarmate het nummer vorderde, ontpopte het zich helemaal en vormden de stemmen van de twee een zuiver emulgaan geheel.

De gedoodverfde apotheose van de avond was “Bloodline”, waar het slot gulzig werd meegezongen. De set was anderzijds niet altijd even onderhoudend. “Vagabond” had wel wat anders te bieden qua sound, waar de rest nogal op mekaar kon lijken, maar kon niet overtuigen. Ook het daaropvolgende “Hopeless Town” kon niet echt bekoren, al werkte het wel toe naar een zinderend einde.

The Slow Show zorgde voor een warme en geborgen sfeer op een ietwat ongebruikelijke dag. Hoewel het niet iedere minuut even boeiend bleef, hadden wij onze dinsdagavond nergens anders willen spenderen dan in de Ancienne Belgique, bepantserd door die dijk van een stem.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!