Eind juni kwam zowat geruisloos Snake Sideways, het debuut van Do Nothing, uit. De band uit Nottingham is al sinds 2018 singles aan het uitbrengen met in 2020 en 2021 een ep als resultaat. Het echte werk kwam er dus na heel wat ervaring opdoen en toch waren shows op het Europese vasteland een zeldzaamheid. Daar komt nu verandering in, want in het najaar van 2023 onderneemt de band een heuse Europese headlinetour. Nadat die op gang werd getrapt in Brugge, was het de dag nadien aan de Witloof Bar in Brussel. De zaal was net niet uitverkocht en zag de band het volledige debuutalbum spelen samen met wat oudere songs.
Iets na acht kwam Do Nothing dan het podium opgedraafd, al waren het eerst de drie bandleden die zich warm speelden. Een subtiel noisy gitaargeluid op “Gangs” werd de introductie van Chris Bailey, die al meteen aantoonde wat voor een frontman hij is. Strak in het pak stond hij op het podium zijn microfoon als het ware op te eten. Alle aandacht moest dan ook naar hem gaan, want muzikaal bleef alles bijna altijd minimalistisch. Gelukkig ontbolsterde Bailey al snel en liet hij zijn spraakwaterval het werk doen. Af en toe kon hij dan iets meer naar een schreeuwerig stemtimbre neigen, waardoor de gitaren wat harder aan het werk mochten en dat waren ook de stukken waarbij Do Nothing het meest overtuigde.
Helaas is anderhalf uur van slome postpunk soms wel iets te veel van het goede, zeker als je niet echt aanstekelijke songs in jouw arsenaal hebt. En daar wrong het schoentje bij Do Nothing wel heel hard. We hoorden dat de muzikanten erg goed weten waar ze mee bezig zijn, met veel aritmische invloeden op de drums, maar doordat ze zo geconcentreerd moesten spelen, was er weinig ruimte om in te spelen op het publiek. Ook de frontman kon dat niet echt doen omdat hij zich op het podium echt smeet in de teksten die hij zong. Hierdoor konden we nooit echt meegepakt worden door de band, al was een deel van de zaal toch heel makkelijk mee te krijgen.
Tussendoor hoorden we wel dat Do Nothing sympathieke jongens zijn. We kregen complimenten te horen over de omgeving en over dat het bier net iets te straf is voor de zanger. Op domme moppen over hun naam werd dan, gelukkig, niet gereageerd. Het gebeurde namelijk meer dan één keer dat iemand ‘do something’ riep, wat helemaal niet op hilariteit in de zaal kon rekenen. Achttien nummers speelde Do Nothing en zo merkten we ook dat de set na een tijdje te veel van hetzelfde was. Donkere gitaren, een trage sound en felle vocals van Bailey, het stramien bleef veelal hetzelfde. Op enkele songs konden ze daaruit ontsnappen. “The Needle” klonk bijvoorbeeld erg melodieus in het stemgeluid en ook muzikaal was het iets meer aanstekelijk. Ook “New Life” uit de debuut-ep was iets steviger en kwam harder binnen.
We zeiden het al, maar als je geen echte hits in jouw arsenaal hebt of nummers die ergens aan de ribben blijven plakken, is het moeilijk om te blijven boeien. “Amoeba” was zowat een van de enige songs die een bepaalde swagger herbergt waar we aan verknocht durven te geraken. Daardoor raakte Do Nothing doorheen de set een beetje in een sleur. Een uur set was veel beter geweest om de intensiteit staande te houden, nu voelde het net iets te lang aan. Dat de band uiteindelijk toch nog terugkwam voor een bisronde, mochten ze danken aan enkele enthousiastelingen in het publiek. Daar kwam met “Lebron James” dan uiteindelijk toch een hitje dat in het begin van de carrière uitkwam en nog steeds het beste nummer uit hun arsenaal bleek te zijn. Hier hoorden we de groep spelen met leuke melodieën en een aanstekelijke riff.
Uiteindelijk is Do Nothing geen slechte band, maar moeten ze meer opletten bij de opbouw van een set. Door er een volledige nieuwe plaat in te steken, die nota bene ook heel wat focus en aandacht nodig heeft, verlies je diezelfde focus en aandacht van een publiek als je er dan nog eens acht songs bij jast. Zeker als alles wordt gebracht in eenzelfde tempo en met eenzelfde intensiteit, verzand je al snel in eenheidsworst. Do Nothing had dus beter iets minder gedaan in de Witloof Bar, en met een aantal meer aanstekelijke songs in het arsenaal of songs die een bepaalde agressie herbergen zou het wel nog eens goed kunnen komen met het viertal.
Setlist:
Gangs
Happy Feet
Glueland
Snake Sideways
Waitress
Rolex
Fine
The Needle
Hollywood Learn
New Life
Ivy
Sunshine State
Contraband
Amoeba
Nerve
Moving Target
Lebron James
Handshakes
