Je hebt van die artiesten die het succes van hun doorbraaksingle niet meer kunnen evenaren en Lauv is daar zo’n voorbeeld van. “I Like Me Better” uit 2017 blijft veruit de grootste hit van de Amerikaanse singer-songwriter, al heeft hij zeker nog een aantal nummers die het verre van slecht hebben gedaan. In 2020 bracht Lauv (na zijn fans enige tijd te doen wachten) zijn debuutalbum uit en daarop waren naast de Amerikaan zelf ook andere artiesten zoals BTS en Troye Sivan te horen. Ondanks dat de muzikant vorig jaar met All 4 Nothing een tweede langspeler uitbracht, kregen we gisteren in La Madeleine een bloemlezing van zijn volledige carrière waarop de jongste plaat van Lauv eerder op de achtergrond aanwezig was.
Renforshort opende de avond met “Julian, King of Manhattan” en deed meteen veel beroep op een backingtrack. Van haar stem was er aanvankelijk amper iets te horen en haar eenpersoonsband werd vergezeld van opgenomen medemuzikanten. Het beeld van een gitarist die op een voor de rest leeg podium zijn best stond te doen, deed een beetje denken aan de opnames van een gedateerde videoclip. Na een nummer of twee liet de zangeres toch een bewerkte en niet al te heldere versie van haar stem horen terwijl ze vlot over het podium bewoog. Met hier en daar een praatje wist ze het publiek toch te overtuigen mee te klappen, maar “Moshpit” ontbrak dan weer pit, waardoor er in het publiek niet gemosht werd. Wat later vroeg Renforshort om je gsmlampje om hoog te steken voor je ex, want niets schreeuwt meer ‘fuck you’ naar je ex als op de maat met lampjes zwaaien. En nog voor alle lampjes de lucht in waren, liep het lied al ten einde. Een half uitgewerkt idee blijkbaar. Renforshort eindige met “I Luv My Friends” en “I Drive Me Mad”, wat net als de rest basic popsongs waren, maar toch wat meer pit hadden. Het voelde allemaal zeer cliché en te weinig aan als een live set waardoor de set van Renforshort amper meer werd dan wachtmuziek die wat ‘shorter’ mocht.
Amper een kwartiertje later klonk “Love U Like That” al door de boksen en stond Lauv voor een enthousiast publiek. La Madeleine ging er meteen voor en ook de lichttechnieker mocht vanaf de eerste seconde voluit gaan. Een horde aan snel flitsende lichten schudde vermoeide individuen in het publiek stevig wakker en wanneer “Paris in the Rain” daarna deels werd aangepast naar “Brussels in the Rain”, voelde het publiek zich meteen gezien en geapprecieerd. Lauv nam er voor “Paranoia” zijn gitaar bij en ondanks dat de nummers elkaar aanvankelijk snel opvolgden, kwam de zanger wel meteen charmant en vlot over. Doordat er geen muzikanten op het podium stonden, kon de ster van de avond alleen in interactie gaan met het publiek en dus vroeg hij met regelmaat om mee te zingen of nam hij tijdens het vreugdevolle “Chasing Fire” iemands zonnebril om die daarna door te geven.
Het hoge tempo deed ons al snel uitkijken naar een rustiger momentje en ondanks dat “Superhero” zich liet kenmerken door opvallend kalmer gitaarwerk en Lauv die op de rand van het podium zat, werd de sfeer hier toch niet intiem. Daarbij komt dan nog eens dat het lied vreemd werd ingezet, nadat de muziek van “Kids Are Born Stars” gewoon plots uitviel. Ook tijdens “Summer Nights” besliste Lauv er na een goeie minuut mee op te houden, met als excuus dat hij de juiste lichten niet meehad. Op voorhand vertelde de zanger al dat hij dacht dat er niet enthousiast zou worden gereageerd op “Summer Nights” en ondanks dat het daaropvolgende “Molly in Mexico” wel een volwaardig lichtspektakel kreeg, kwam het lied zelf niet beter over dan zijn voorganger. Ook “I’m So Tired” werd op een vreemde manier gebracht, althans de eerste keer. Het bleek uiteindelijk slechts een korte teaser te zijn voor wat er nog zou komen. Raar. Heel Raar. Dat de sterke songs werden aangevuld met nummers die minder hard wisten te overtuigen, was op zich helemaal oké en niets nieuws onder de zon, maar liedjes na een tijd gewoon stopzetten is iets dat we nog niet eerder meemaakten.
Waar wij van wakker lagen, lieten de fans duidelijk niet zo zeer aan hun hart komen, want eens “All 4 Nothing (I’m So In Love)” werd ingezet, zong het publiek wel meteen uit volle borst mee. Lauv deed gretig beroep op zijn enthousiaste fans en na verloop van tijd begonnen wij een liveband toch te missen. De zanger had daar echter een oplossing voor en bracht drie nummers op zijn eentje, zonder backingtrack dus. Na een gitaardeuntje werd “Breath” op een emotionele manier op de piano gebracht en tijdens “Steal the Show” dacht Lauv er nog maar eens mee op te houden na een foutje. Het publiek maande aan om verder te spelen en zo geschiedde. Tijdens zijn spontane praatjes tussendoor vertelde Lauv dat hij zich een beetje onnozel voelde en zo werden er ons bindteksten over salade met kip en zijn handschrift voorgeschoteld. Daarnaast trakteerde de zanger ons te pas en te onpas op een ‘hihi’, wat na een tijdje ook wat raar en licht ongemakkelijk begon te worden. Ja, het was onnozel met momenten, maar langs de andere kant kwam Lauv ook wel heel oprecht over.
“I’m So Tired” werd uiteindelijk toch volledig gebracht na die voorproever, al kwam het lied niet zo sterk over als het meezingende publiek deed vermoeden. Doordat de lichtshow van in het begin op volle touren mocht draaien, waren er geen nieuwe trucjes meer over eens het laatste deel van de show was aangebroken, dus was het spektakel er al wat af. Dat nam niet weg dat “Feelings” gezellig overkwam als (veilige) afsluiter. In de verlengingen werden “Never Not” en “I Like Me Better” er nog tegenaan geknald. Die eerste op elektrische gitaar en die tweede als vlekkeloze binnenkopper en voorspelbaar einde. Het zorgde er natuurlijk wel voor dat het publiek content de straat werd opgestuurd en kon nagenieten van de fijne popshow.
Lauv deed wat hij moest doen: ons een plezierige avond bezorgen. Dat hij dat helemaal op zijn eentje probeerde te doen, was een moedige keuze. Voor het merendeel van de avond was de afwezigheid van een liveband geen al te groot minpunt, al had het de show soms iets meer diepgang kunnen geven. Nu kwam het concert met momenten nogal afgelikt en vooral veilig over, doordat alle nummers werden gebracht op een klassieke manier, tenzij ze halverwege werden stopgezet om de een of andere reden. Dat zo een vreemde actie het enige verrassende was aan de hele avond, is wat teleurstellend te noemen en ook Lauvs spontane karakter bracht ons soms in de war. Langs de andere kant zagen we iemand op het podium die geraakt werd door het enthousiasme en de liefde van het publiek en die inging op wat zijn gevoel zei. Dat dat gevoel vroeg om het publiek bij de meeste liedjes te laten meezingen, vonden slechts enkelingen een grote opgave. Wanneer er toch niet luid werd meegezongen en Lauv eventjes zelf geen goesting had, was er nog de backingtrack om op terug te vallen. Al bij al zette Lauv een leuke set neer, waar verrassingen niet van toepassing waren en de lichtshow het voornaamste wapen bleek te zijn.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Love U Like That
Paris in the Rain
Paranoid
Chasing Fire
Enemies
Kids Are Born Stars
Superhero
Lonely Eyes
Mean It
fuck, i’m lonely
Tattoos Together
Summer Nights
Molly in Mexico
All 4 Nothing (I’m So In Love)
Hey Ari
Breathe
Steal the Show
Modern Loneliness
I’m So Tired…
Feelings
Who
Never Not
I Like Me Better