Alice Phoebe Lou @ La Madeleine: Een lichtpuntje in de duisternis van vandaag

In La Madeleine gisteravond was de afspraak om jezelf, de liefde en vrijheid te vieren, en Alice Phoebe Lou keek met een oplettend oog en een grote glimlach toe. De Zuid-Afrikaanse singer-songwriter en muzikante bracht plezier en vreugde naar Brussel en deed dat met haar unieke stem, haar vaardigheid op de gitaar en de combinatie van folk, indie en jazz. Voordat Lou internationale erkenning kreeg, begon ze haar carrière als straatmuzikant in Kaapstad. Haar muziek wordt vaak geprezen vanwege de expressieve teksten die gehuld worden in een gezellig jasje. Ze bracht al verschillende albums en ep’s uit, waaronder het geprezen Orbit en Paper Castles. De muzikante benadert haar muziek op een authentieke manier, wat haar al een mooie aanhang opleverde. Zo trad ze onder meer al op in de Botanique en op Rock Werchter, waar ze telkens vol vreugde onthaald werd. Dit was gisteravond niet anders, al leek de vermoeidheid van een zware tour langzamerhand zijn tol te eisen.

De aftrap van de avond werd gegeven door Loving, een indiefolk samenwerking tussen David Parry en de broers Jesse en Lucas Henderson uit Canada. De band ontstond enkele jaren geleden als gevolg van hun gedeelde zomers waarin ze bomen plantten in de kapitalistische ruïnes van de bossen in westelijk Canada. Ongetwijfeld heeft deze organische chemie bijgedragen aan het lo-fi wonder van Loving, met een ontspannen en luchtige warme popvibe van vroeger. De sfeer deed wat denken aan een bedeesdere Fleet Foxes of onze eigen Gepetto and the Whales. Loving bracht enkele nieuwe nummers, al hadden die dezelfde ingetogen sound als de andere songs en was het soms moeilijk om een onderscheid te maken. Sfeervol was het voorprogramma zeker, maar ondanks de mondharmonica brachten ze weinig afwisseling.

Toen Alice Phoebe Lou het podium op dartelde, werden meteen alle harten een beetje verwarmd. De artieste straalde een unieke puurheid uit die automatisch de zaal vulde met glimlachjes. Ze begon de avond sterk met “Angel” en “Open My Door”, enkele nieuwe songs van haar album dat ze in juli uitbracht. Phoebe Lou droeg ook enkele nummers op aan personen die haar nauw aan het hart liggen. Zo was er “Glow” voor haar zus en “Dusk” voor haar meter die haar tijdens moeilijke momenten steeds opnieuw leerde lachen. Ook de band haalde zijn plezier uit de eerste nummers; de pianist en gitarist communiceerden via de instrumenten met enkele fans, wat een ludiek startschot van de avond gaf.

Niet enkel Lou is een klein muzikaal wonder, maar ook de bandleden van de artieste verdienen allemaal een pluim. De jazzy set stond instrumentaal stevig in haar schoenen en wekte in de zaal een gezellige, amicale sfeer op. De artieste wrong haar stem in tal van verschillende bochten en produceerde zo zeer mooie en bij momenten unieke geluiden. Alice haar dynamisch bereik wist de zaal steeds te verrassen en pakte hen daardoor telkens in. De muzikante pleitte tijdens haar optreden en in haar teksten voor onderwerpen die zeker bij het vrouwelijk publiek gevoelige snaren raakten. Zo zong ze over lichamelijke autonomie, jezelf kunnen zijn en jezelf ontdekken, maar ze verpakte dit in songs met een luchtige melodie waardoor de sfeer nooit beladen aanvoelde. Wie Phoebe Lou al eerder live zag, merkte waarschijnlijk ook op dat ze iets minder haar energieke zelve en spring-in’t-veld was. Daardoor leek de zangeres niet altijd volledig door te dringen bij de luisteraars en ook de muzikanten – oftewel de mannen van Loving – stonden er meestal ook maar statisch bij.

Halverwege de set dimden de lichten, verliet de band het podium en had Alice Phoebe Lou een me-and-my-guitar momentje. Ze bracht “Halo” en “Shine”, waarover ze vertelde dat de twee nummers als zusjes waren die haar over haar writer’s block hielpen. Haar dynamisch bereik en expressieve teksten boeiden de toeschouwers onmiddellijk tot stilte. Hoewel niet iedereen bekend was met de discografie van Lou, leken de luisteraars de uitvoering zeker te appreciëren. Hoe dan ook verloor La Madeleine na haar intieme set ook wat de aandacht, maar “Underworld” keerde gelukkig het tij. Vanaf dan stonden de meer dansbare nummers op het menu, wat gezien de rustige songs zeer welkom was. Zoals Phoebe Lou zelf vermeldde, waren zij en de band jammer genoeg wat geveld door het tourleven en gaf ze toe dat ze met minder energie kon performen dan doorgaans. Dat stopte het publiek niet om ‘Harder on the outside, softer on the inside’ als een mantra mee te zingen en bij haar single “Lose My Head” ging de zaal zelfs aan het springen.

De artieste koos ervoor om niet te participeren aan het bisrondegedoe, maar rondde de set af met onder andere fanfavoriet “Witches”, waarbij het publiek met veel plezier luidkeels ‘I’m one of those witches, babe!’ meeschreeuwde. Ze uitte voor zeker de twintigste keer die avond haar dankbaarheid voor haar fans en duidde ook dat ze het verleden liefst achter zich wilde laten en daarom enkel recente nummers speelde. Alice Phoebe Lou kan gelukkig rekenen op het begrip van haar fans, maar stiekem hoopten we ook wat meer iconische nummers als “Something Holy“, “My Outside”, of “Skin Crawl” te horen. De oprechtheid van de artieste komt in ieder van haar optredens op een speelse en vrolijke manier naar voor. Die sfeer en ingesteldheid is een frisse wind die we tegenwoordig allemaal wel nodig hebben. Het optimisme en de grote glimlach waarmee Alice Phoebe Lou op het podium danste, werkte aanstekelijk waardoor de luisteraars met een warmer hart huiswaarts trokken.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!