Laufey @ La Madeleine: Prinses van de hedendaagse jazz

‘Wat Taylor Swift deed voor country en pop, wil ik doen voor jazz’; dat is de ambitie van de IJslandse singer-songwriter Laufey. Daar is ze nog niet helemaal, al lijkt ze alvast goed op weg. De zangeres geeft klassieke muziek en jazz à la Ella Fitzgerald een hedendaagse look en dat schijnt te werken. Haar hopeloos romantische debuutalbum Everything I Know About Love zorgde voor heel wat naamsbekendheid en daar zat Chinese socialmediareus TikTok zeker voor iets tussen. Dankzij het recente Bewitched gingen ook de critici overstag. Recent nog won ze hiervoor de Grammy voor Best Traditional Pop Vocal Album. Op woensdag deed Laufey La Madeleine aan en die was overigens al maanden van tevoren uitverkocht.

Met een tiental donkergele spots op zich gericht en met gitaar in de hand, kreeg voorprogramma Adam Melchor vanaf noot één het dan al uitzinnige publiek stil. De zaal stond aangenaam vol. De overgebleven lege plekjes vulde hij met zijn stem, van hoog naar laag en van wat schel tot erg warm. En wanneer het niet zingend was, dan ging hij in interactie met het publiek. Soms geestig, soms serieuzer, maar altijd op een spontane manier. De Amerikaan zorgde voor een erg aangenaam begin van de avond en deed met enkel zijn vocaal werk en zijn akoestisch gitaargestrum en -getokkel, waar sommigen een hele band voor zouden moeten inschakelen.

Tussen voorprogramma en hoofdact werd het duidelijk dat de sfeer helemaal goed zat. De menigte vooraan zong vrolijk mee met de achtergrondmuziek die tussen de twee optredens weerklonk. Het publiek had er dus op zijn zachtst gezegd zin in. Wanneer Laufey opkwam, werd ze ontvangen als echte popster en kon de muziek het gegil maar moeilijk overstemmen. Opener “Fragile” speelde ze op haar gitaar, ondersteund door een vierkoppige band in het donker. En dat lied klonk zoals de titel doet vermoeden: ingetogen en breekbaar.

De IJslandse met Chinese roots heeft de laatste jaren duidelijk een erg toegewijde fanbase bijeengesprokkeld. Ieder beginakkoord, iedere beweging en elke interactie met het publiek kon rekenen op een hysterisch gegil. Die hysterie stond in schril contrast met de dromerige jazzarrangementen en beklijvende zang die samengingen met de muziek van Laufey en voelde daarom wat bevreemdend aan. Ook elke songtekst werd woord voor woord meegezongen. Naarmate de set vorderde, nam het extatisch gedrag van de fans wel wat gas terug en kon de muziek meer de bovenhand nemen.

Maar goed ook, want muzikaal werd alles tot in de puntjes verzorgd. Bij momenten was het misschien zelfs iets te keurig, iets te afgelijnd, aangezien het jazzgenre toch enigszins uitnodigt tot improvisatie. Hier en daar had er wat meer buiten de lijntjes gekleurd mogen worden en mocht het wat minder steriel. Op “I Wish You Love Me” stond de contrabas en de cello centraal en raakte iedere strook waar die raken moest. Het wat meer naar bossanova ruikende “Like the Movies” is op plaat erg sterk geproducet en de band slaagde er met verve in dat live op een succesvolle manier te vertalen. De lichtvoetige percussie liet La Madeleine wat in hogere sferen vertoeven. Daar bleven we tijdens “Nocturne (Interlude)”, waar enkel een piano nodig was om kippenvel op te wekken. Naast instrumentaal, was het zangtechnisch ook gewoon erg sterk, terwijl die jazzy hoekjes en kantjes toch allerminst evident zijn. Zo betoverde Laufey de hele zaal tijdens “Let You Break My Heart Again” met haar zoetgevooisde stem.

Het werd een avond van verrassingen. Zo nodigde de zangeres haar ’twin sister’ Junia uit op het podium om het nummer “Best Friend” te voorzien van de nodige vioolpartijen en dat was duidelijk naar de zin van de fans. Het nummer “While You Were Sleeping” werd dan weer in Brussel voor het eerst live gespeeld. Tijdens het ietwat atypische “Lovesick” legde Laufey het nummer middenin de opbouw stil om een onwel geworden fan even tijd en ruimte te geven zich uit de menigte te begeven. Gelukkig hernam de band het hele nummer van begin af aan, om zo weer laagje per laagje op te kunnen bouwen naar een poppy climax. De afsluiter was eveneens een verrassing, door een nog onuitgebrachte, maar krachtige pianoballad te spelen. Dappere keuze, maar die kon wel rekenen op het nodige enthousiasme vanwege de zaal.

In La Madeleine bewees Laufey dat ze goed op weg is de queen of jazz te worden. Muzikaal stond elk puntje op elke ‘i’ en ook de sfeer was opperbest. De uitzinnigheid van de toegewijde fans was wat wennen, daar die niet te rijmen viel met het genre. Maar eens je jezelf daar aan toegegeven had, stond niets je nog in de weg je te laten betoveren door het onberispelijke talent dat Laufey heet.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Intro
Fragile
Valentine
Second Best
Dreamer
Falling Behind
Beautiful Stranger
I Wish You Love
Promise
Like the Movies
Nocturne (Interlude)
Let You Break My Heart Again
California and Me
Bewitched
While You Were Sleeping
Best Friend
Lovesick
From The Start