Ooit richtte Dorian Electra de filosofieclub op hun school in Texas, maar intussen kennen we die voornamelijk voor hun muzikale carrière. Die werd ooit van gelanceerd met “I’m in Love with Friedrich Hayek”, een ode aan een filosoof. Ondertussen zingt Dorian Electra niet langer over grote denkers, maar staat die vooral bekend om nummers als “M’Lady” en “Man to Man”. Toch kunnen we misschien zeggen dat de Amerikaanse artiest ondertussen op hun eigen manier nog steeds aan filosofie doet. Fanfare gaat deels over hoe fan zijn en idolen een nieuwe vorm van religie is geworden en hoe artiesten machinaal muziek produceren onder kapitalistische structuren. Zoals gewoonlijk gaat dat gepaard met elektronische muziek die al eens hard kan gaan en (subtiele) verwijzingen naar seks hier en daar.
Dorian Electra is muzikaal dus geen katje om zonder handschoenen vast te pakken en op “Idolize” zingt de artiest dan ook dat die al eens durft te bijten. Het lied gaat duidelijk in op het thema van idoliseren, al klinkt het eveneens met momenten soms als ‘i do lies’. Leugens schuilen dus om de hoek en de lijn ‘Love me the way that you lie’ doet ons natuurlijk terugdenken aan Rihanna en Eminem. Toch is het (zoals meestal het geval is bij Dorian Electra) vooral de muziek die de show steelt. De hoekerige muziek en zang voelen wat houterig aan, maar door een vlottere afwisseling hier en daar blijft het wel een aardige song.
Op “Freak Mode” wordt er verwezen naar onder meer Picasso, Elvis en Leonardo en gaat Dorian Electra voluit. Het harde elektropop nummer bevat ook donker klinkende gitaarklanken en een diepe stem die over de toonladders glijdt. De muziek klinkt zeer vol en overdonderend, maar op die manier word je er als luisteraar wel helemaal ingezogen. Op “Sodom & Gommorah” neemt Dorian Electra ons mee naar die twee steden, al gaat het eveneens over anale seks en is een leuk ‘la la la’ meezingmomentje ook van de partij. Een bont allegaartje waarop Dorian Electra vooral hun eigen ding doet. Een omschrijving die eigenlijk voor bijna elke song op Fanfare geldt.
“Puppet” opent met een streepje Bach en voor de rest gaat het lied voornamelijk over fisting, iets waar Friedrich Hayek en andere grote filosofen wellicht nooit veel over hebben nagedacht. Nog wat meer ‘la la la’ hier, en andere makkelijk meezingbare teksten worden opnieuw gecombineerd met harde muziek. Ja, het begint op te vallen hoeveel Dorian Electra in herhalen valt. De ‘yes yes yes yes yes’ op “Yes Man” wordt zo een schepje herhaling te veel, maar het lied wordt ook voorzien van een stevige opbouw die aanvoelt als een openbaring. Harde, snelle beats die ons nu al nekpijn bezorgen en stroboscopen op volle toeren laten draaien. Luisteraars worden eens goed door elkaar geschud en de muziek zorgt voor een adrenalineboost die de lichte irritatie van aan het begin van het nummer doet wegsmelten voor de zon.
“Phonies” is er zo nog eentje die wel echt hard gaat. Het voelt aan als een niet traditioneel feest waarop Dorian Electra doet wat we verwachten van hun. Als het nog niet duidelijk was, is dat wel het grootste probleem met Fanfare. De artiest heeft een eigen sound, maar lijkt daar wel vast in te zitten. Pakweg “Man to Man” uit 2019 zou je zo op dit album kunnen smijten zonder dat het er uit zou springen. Wat we hier uit afleiden, is dat de sound van Dorian Electra maar weinig evolueert. De sterke productie en aanstekelijke teksten op “Lifetime” voelen dan ook al niet meer zo vreugdevol aan doordat het gewoon meer en meer van hetzelfde is. En zo blijft het nog eventjes verder gaan.
Net als wij doorheen deze review valt ook Dorian Electra in herhaling op hun nieuwe plaat. Fanfare bevat zeker enkele sterke nummers en met momenten zullen fans echt hard kunnen gaan, maar we krijgen het er als geheel niet warm van. De dertien liedjes missen variatie en doen ons op den duur hunkeren naar meer. De (licht) kritische teksten kunnen de boel dan ook niet meer redden, al zijn ze wel een leuke plus. Dorian Electra is zeker een artiest met talent en potentieel voor meer, maar lijkt vast te zitten in een te klein hokje. En wie Dorian Electra ook maar een beetje kent, zal wel weten dat die geen fan is van hokjes(denken).
Op 23 januari is Dorian Electra te zien in de AB Ballroom in Brussel.
Ontdek “Sodom & Gommorah”, ons favoriete nummer van Fanfare, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
