Terwijl aan het stadion van KV Mechelen de voetbalsupporters met rood-gele sjaals toestroomden, stonden vlakbij in De Club van de Concertzaak de muziekfans klaar voor de Mechelse voorronde van Sound Track. Buiten, aan het oude douanegebouw dat als backstage diende, hingen de zenuwen voelbaar in de lucht bij de zes geselecteerde artiesten. In de volgende uren trachtte elk met een paar nummers te bewijzen dat die een plekje in de finale op 9 december verdiende.
De avond begon met een knal dankzij Lowye. Onder het dreunen van een diepe bas betrad hij het podium in een zwarte hoodie en witte, gescheurde jeans. Hij vuurde agressieve raps op het publiek af met een jeugdige energie waarachter hij zijn onervarenheid enigszins kon verbergen. Het was verbazingwekkend dat dit zijn allereerste optreden was, want zijn teksten werden al gretig meegebruld door de fans die de hele eerste rij vulden. De donkere elektronische productie leunde aan bij Rare Akuma, die Lowye niet toevallig tot zijn entourage mag rekenen. De livebegeleiding van twee muzikanten voor de beats en synthesizertonen voegde een extra dimensie toe aan de show. Een minpuntje was de autotune, die aanvoelde als een schild om zich achter te verschuilen. Lowye heeft genoeg lef om zich zelfs aan een liefdeslied te wagen, nu nog wat franje achterwege laten.
Helaas bleef een groot deel van het publiek niet hangen voor Noonzy na het energieke optreden van Lowye. Deze vrolijke muzikant en winnaar van de Maanrockrally 2023, liet het gelukkig niet aan zijn hart komen. Noonzy en zijn band namen ons terug naar de jaren zestig met ontspannen muziek die perfect zou passen bij een zomerse picknick. Zijn warme stem klonk alsof we hem al vaker op de radio hadden gehoord en het lichte, surfy gitaarspel bracht een glimlach rond de mond. Het gevaar dat de set wat te braaf zou worden, begon na een tijd te dreigen, deels door de speels-absurde teksten die wat scherpte misten. Gelukkig maakte Noonzy dat goed met het voorlaatste nummer, waarin een meer eigentijdse kant naar voren kwam.
Anna Borodikhina (of Anna Khina voor wie snel wil zijn) is in de eerste plaats dichteres en ook in haar persoonlijke raps over migratie en geaardheid zette ze de inhoud voorop. Dankzij de keuze voor het Nederlands kwam ze zelfzeker en oprecht over. Ze interageerde vrolijk met het publiek en leerde ons zelfs een refrein om mee te zingen. In al haar lieftalligheid liet ze echter geen weerhaakjes over waaraan onze aandacht kon blijven hangen. Anna Borodikhina’s optreden prikkelde om haar ook als slamdichteres aan het werk te zien, maar muzikaal vonden we het net iets te kaal.
Zonder een blik naar het publiek begon RAPHA met een kwetsbaar r&b-nummer waarbij ze zenuwen steeds meer leken toe te nemen. Zodra het lied over was, viel de spanning weg en stond er plots een zelfzekere jonge vrouw te lachen. RAPHA verklaarde dat ze zichzelf niet kon horen zingen in het oortje, waardoor ze blind moest varen door haar openingsnummer. Hoe ze toch had doorgezet, pleitte voor de professionaliteit van deze winnares van MNM Rising Star 2020. De drie nummers die volgden waren heerlijk dansbare popnummers in het Engels en het Frans. RAPHA’s lichtjes nasale stem voegde diepte toe aan de vrolijke liedjes. De enige teleurstelling was dat haar set te snel voorbij was, want we hadden nog lang geen genoeg van haar.
Waarom zou je een hele band nodig hebben om rock te maken? STICE deed de gitaar, zang en dreunende bassen allemaal in zijn eentje. Die vormde hij tot een donker geheel met een industriële sfeer. Het optreden leek tot in de puntjes uitgekiend: van het audiofragment als opener tot de uitdagende manier waarop hij de zaal in keek. Toch was het moeilijk om het publiek te betrekken bij zijn muziek; daarvoor voelde het te geïsoleerd aan. De geluidsmix leek niet helemaal recht te doen aan wat STICE wou overbrengen, maar zijn stem was een veelzijdig instrument. Zacht, tierend, raspend, hoog, hij probeerde het allemaal. Deze show was als binnenkijken in STICE’s laboratorium.
Het duurde even tot CJ Officialll echt begon aan zijn show, maar zodra de beats speelden, veranderde De Club er echt in één. De Antwerpenaar met Ghanese roots bracht sensuele afrobeat die ideaal zou zijn voor de zomerse clubscene. Zijn dj zat zich geweldig te amuseren achter haar draaitafel en gaf zo het goede voorbeeld aan de toeschouwers, die de aanmoedigingen van CJ Officialll niet nodig hadden. Als liveact moest hij nog wat groeien. Het driftige rapnummer waarmee hij eindigde, verbrak de zwoele sfeer die hij had opgebouwd. Wij hoorden hem liever in de verleidende rol, in het bijzonder in het nummer waarin hij de zondagse rustdag in ere herstelde.
Deze voorronde van Sound Track bood een diverse mix van talenten met enerzijds lichtvoetige hits en anderzijds donkere knallers. Alle artiesten drukten hun eigen unieke stempel op het publiek in De Club. Onze top drie was:
3. Lowye
2. Noonzy
1. RAPHA
Na het zien van al dit jong geweld, kunnen we alleen maar aanraden zelf eens een kijkje te gaan nemen op een van de vele voorrondes. Een overzicht daarvan vind je hier.
