Sound Track 2023: Selectieronde 23/09 @ De Centrale (Gent)

Na een sterke start van Sound Track 2023 vrijdag in Oudergem, was het gisteren de beurt aan Gent voor de eerste voorronde om hun kandidaten naar voor te schuiven voor de Oost-Vlaamse provincie. Maar liefst acht bands waagden hun kans om in de voetsporen te treden van onder meer BLUAI, Meltheads en Meskerem Mees. Deze laatste vult dit jaar ook de zetel als Sound Track-Ambassadeur en weet dan ook als de beste wat voor talent al dan niet geschikt is om deze laureaat in de wacht te slepen. De winnaars van de wedstrijd krijgen niet alleen de eer om de titel op zich te spelden, maar krijgen hierbij ook tal van professionele ondersteuning die hen dat duwtje extra kan geven op weg naar groot succes.

De vrouwelijke Meltheads? Het zou zo wel eens waar kunnen zijn. De dames en heer van Maria Iskariot kregen de eer de spits af te bijten in de Oost-Vlaamse proviniciestad met hun snedige en beukende muziek. Ze omschrijven zichzelf als parttime pixies en parttime punkers, en dat is misschien wel de beste beschrijving van Maria Iskariot die ze kunnen geven. Het viertal vloog er direct in en het duurde dan ook niet lang vooraleer zangeres Helena Cazaerck de uiteindes van haar vocale capaciteit opzocht. Geschreeuw nam de overhand en toonde daarmee ook aan dat ze hier niet waren om het zwakjes aan te pakken. De keuze om resoluut voor het Nederlands te gaan, maakt het dat ze zo hun eigen kantje aan het genre brengen en zich niet laten verleiden door het ‘makkelijke’ Engels. We moeten echter wel toegeven dat wat ze precies zongen niet altijd even duidelijk was, maar dat pastte tegelijk wel bij het ‘je m’en fous’-gehalte dat de punkers willen voordragen. Hun net uitgebrachte debuutsingle “Lief Klein Kind” kon ook zeker niet ontbreken in hun set en laat je niet misleiden door het ietwat funky begin, want al snel scheurde en weergalmden de gitaren doorheen De Centrale. Iedereen die even dacht in een klopje te vallen, kon gegarandeerd rekenen op het feit goed wakker geschud te worden met de punkers van Maria Iskariot.

Van punk naar de lo-fi-hiphopbeats van i.m.polite. De jonge rapster, of groovy dichtwerkster zoals ze zichzelf noemt, bracht recentelijk haar eerste debuutplaat SYRUP uit en had hiermee al wat materiaal voor te stellen voor jury en aanwezigen. Pauline Van Der Sypt brengt een combinatie van r&b, hiphop, jazz en funk en wist hiermee de hele ruimte volop te laten knikkebollen. Voor de gelegenheid had ze haar dj-producer mee samen met een gezellig blauw gordijntje en multifuntioneel ligbed. Voor haar opener keerde ze even de rug toe naar haar artiestennaam en kregen we “Impolite”. Al zittend bracht ze het nummer en hadden we het gevoel alsof we samen met haar in de huiskamer zaten te luisteren naar haar betoog. Met een diepe stem vertelde ze ons woord voor woord haar zegje en klonk alles vloeiend en zacht, wat een groot contrast was met de openingsact. Van Der Sypt zelf stelde zich op het podium eerder schuchter op, maar schuwde zich niet om wat kleine interactie met publiek aan te gaan. Dit kregen we in de vorm van de vraag of iedereen een slaapknuffel heeft vooraleer ze haar ode aan haar eigen teddybeer gaf. De hele set van i.m.polite paste dan ook perfect in het gezellig samen thuis zitten met haar zachte beats die doorheen het huis te horen zijn. Met andere woorden werd er na het geweld wat op de rem gedrukt, maar zo gingen we weer uitgerust de avond verder in.

Geen een of ander Oost-Vlaams accent, maar een Engelse stem van Bo-Bronsky verwelkomde ons bij haar set. De half-Belgisch half-Amerikaanse zangeres studeert momenteel muziek in Londen en kwam hier haar geleerde kennis voorstellen in Gent. Ze zei er niet veel woorden aan vuil te maken en die belofte maakte ze ook waar door gewoon haar eerste nummer aan te kondigen. “Animalistic” begon te spelen en onmiddelijk viel het op dat de gezonde proportie van backtrack nog te zoeken was. Hierdoor was het moeilijk om te horen wat ze effectief zelf zong en wat niet. De productie van haar muziek is zeker van degelijke kwaliteit, maar het bleef moeilijk om haar ware stem te horen. Alles klonk dan ook wat hetzelfde en het was pas bij haar laatste lied dat we wat verscheidenheid te horen kregen. Voor “Old Souls” haalde ze dan ook de kruk boven om met Billie Eilish-geïnspireerde vocals te zingen over haar memoire van haar tienerjaren. Hierbij was de kous af en kregen we nog een Nederlandse dankjewel om wel degelijk haar tweetaligheid te horen.

In blote bast en een panty op het hoofd. Zo kwam gisterenavond CCHHRRIISSTTOODD het podium op gewandeld. Op het programma stond er een mengeling van experimentele trap en industriele hiphop, dus we wisten al dat we ons aan een intense set mochten verwachten. Dat niet iedereen in de zaal hierop voorbereid was, werd dan ook meer dan duidelijk toen we rondom ons keken. Hij kroop op zijn trapladdertje niet om de bovenste kast van de keuken te bereiken, maar eerder om zich duidelijk boven ons te situeren en hij als het ware zijn volgelingen aanschreeuwde. Er was geen tijd voor smalltalk volgens de man, want hij had ons wat dingen te zeggen. Hij probeerde wel de afstand te dichten met het publiek door er zich wat tussen te mengen, maar bleef voornamelijk mooi op het podium. Want zoals CCHHRRIISSTTOODD het zelf zei, er was geen tijd voor praatjes. Zijn set kunnen we als het ware opdelen in twee delen die ook perfect aansloten bij zijn muziek. Namelijk het eerste deel als “LOCKED CHARACTER”, waarbij de panty voor zijn hoofd heen en weer slingerde, en vervolgens het “UNLOCKED CHARACTER”-gedeelte, waarbij we zijn geweldig gevlochten baard mochten aanschouwen. Het was hard, het was krachtig en het liet iedereen een beetje met een huh-gevoel achter.

Nadat al die hiphopvarianten de revue gepasseerd waren, was het tijd voor de eerste jazzvariant van de avond. Mondo, bestaande uit een jong, Gents trio, leerde elkaar kennen op het Gentse conservatorium en de samensmelting van die drie breinen gaf ons de stevige combinatie van jazz en rock. Ze zouden zo wat als het rockerige jonge broertje van Nordmann beschouwd kunnen worden. Eerder dit jaar bracht het trio hun debuutplaat Alternating Dimensions uit en de set bestond dan ook voluit uit songs van dat album. Geen lange of moeilijke teksten dus, maar een oerdegelijke combinatie van drums, synths en bas die zich een baan door onze oorwegen waanden. De muziek van Mondo zou zo ook goed kunnen passen als de soundtrack van een goeie actiescene. Het experimentele kantje van jazz kwam af en toe eens piepen, maar bleef mooi in contrast met de stevigere sound die ze naar voor schoven. Veel woorden kunnen we er niet aan vuil maken, integendeel. Enkel en alleen maar lof voor wat Mondo ons bracht op zaterdagavond.

Bij het horen van de naam The Green Mean Machine zou je al snel kunnen denken wat scheurende gitaren of punkerige vocals te horen. Niets is minder waar, want met hun contemporary jazz maakt het kwarter al sinds 2019 muziek, waarbij debuut-ep The Engine het eerste muzikale doopkindje was. Het viertal omschrijft hun muziek als vrij vloeiende improvisatie, maar dat was allesbehalve hun set. We kregen een strakke jazzset volgens het boekje dat niet echt een boekje is. Het instrument van de set was zeer opvallend de bas en was dan ook de ster van de show. Muzikaal waanden we ons in een crossover van de Aristokatten en De Prinses en de Kikker, en konden we niet anders dan met een glimlach kijken naar de set die de The Grean Mean Machine ons gaf. Het ging er vlot en snel aan toe, maar gelukkig niet te snel dat we in de war zouden zijn van wat we aan het luisteren waren. Gewoon degelijke jazz.

De laatste jazzvariant van een al lange avond kwam er onder het mom van Ikaro. Getipt door Dijf Sanders vulde het muzikale zestal zowat het hele podium en waren we klaar om op wereldreis te gaan. Een combinatie van jazz, balkan en afrobeats met zelfs een vleugje postrock was het recept waarvan we gisterenavond mochten proeven. We voelden ons een beetje in een Indiana Jones-film waarbij elk nummer wel een andere scène van de actiefilm van een soundtrack van voorzag. Met een dwarsfluit startte de set en waanden we ons op tocht naar een eeuwenoude schat in het regenwoud, maar het onheil wachtte ons om de hoek op. Eens elk instrument zich vervoegde zaten de slechteriken ons op de hielen, maar op zo’n fijne wijze dat niemand zich kon weerhouden om te dansen. Met geen enkel woord zaten we in het filmische geheel en spraken de klanken voor zich. Van spanning naar zwoelheid, het zat er allemaal in bij de set van het zestal en was het voor we het wisten gedaan met hun show. Het was de druk bezetste podiumindeling, maar iedereen gaf met elk zijn instrument de meerwaarde die ze verdiende.

Na een hele resem hiphop en varianten van jazz, was het tijd voor ook wat indiepop. Leverancier van dienst was Alrick, die sommigen uit een ver verleden misschien ook kennen als Jens Dolleslagers en zijn deelname aan The Voice Kids. Niet langer een jonge kerel, maar een volwassen man met band mochten we dan ook als afsluiter aanschouwen. De singer-songwriter vloog er direct in met “I Tried” en betoverde zeker iedereen met zijn stem. Door de bijhorende band moesten we niet bang zijn dat we in slaap zouden wiegen, waardoor dit dan ook een grote meerwaarde was. Hoewel alles zeer mooi en fijn klonk, moeten we ook toegeven dat er hier geen echte verrassingen te horen waren. Alrick beschikt zeker over een portie talent, maar mag zich aansluiten bij de indiepop-singer-songwriters uit een dozijn. Afsluiten deed hij met “I’ll Never Forget This” en bracht op rustige wijze een einde aan de avond. Mooi, maar niets speciaals.

Het was een lange avond vol divers talent dus na wat wikken en wegen maakten we volgende top 3:

1. Mondo

2. i.m.polite

3. Ikaro

Na het zien van al dit jong geweld, kunnen we alleen maar aanraden zelf eens een kijkje te gaan nemen op een van de vele voorrondes. Een overzicht daarvan vind je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!