Weinig bands hebben zo’n veelzeggende bandnaam als de Amerikaanse deathmetalgrootheden van Dying Fetus. Voor wie hen nog niet kent, de driekoppige band rond zanger John Gallagher bestaat al sinds 1991 en ondanks vele wijzigingen in de line-up weken ze nooit af van hun eigen geluid. Een stalen poutrel die dwars door je oren gaat, is misschien de beste beschrijving van de gierende sound die ze intussen al meer dan twee decennia brengen. Vandaag brengen ze ons hun negende langspeler Make Them Beg For Death en deze is snel, hard en onvergeeflijk. Zelf verklaart de band dat ze niet mee wil doen aan een strijd van ‘groot, groter grootst’, maar dat ze gewoon haar eigen koers wil varen in het genre. In een muziekstijl waar het tempo soms overdreven hoog ligt, belooft de band het op een andere manier te doen zonder af te wijken van zijn eigen sound. Geen paniek, op deze muziek kan nog steeds gemosht worden, maar toch merken we evolutie in de muziek van de Amerikanen.
Op een album waar elk nummer een titel heeft die thuishoort in een gedicht van Edgar Allen Poe, weet je wel waar je aan toe bent. “Enlighten Through Agony” opent dan ook meteen hard en zonder poespas. De drums rollen rond je oren, de snedige en korte riffs razen erdoor. Geen mens die begrijpt wat Gallagher precies brult, maar daar gaat het dan ook niet om. Het is op en top Dying Fetus zoals we de band gewoon zijn, al is opvolger “Compulsion For Cruelty” eerder frisser en helderder. De riffs zijn iets langer en de drums tellen enkele slagen per minuut minder. De sfeer die de band hier wil scheppen, is geen dik halfuur geram, maar eerder een gebalanceerd buffet van hard en minder hard. Tekstueel bevinden we ons in de psyche van een gepensioneerde seriemoordenaar die na een lange gevangenisstraf zijn hobby terug wil opnemen. Als een hakmes snijdt de tekst naar binnen en het vlammende gitaarspel ondersteunt dat ook volledig.
“Feast of Ashes” is een geval apart. Met een vrij rotte videoclip ter illustratie probeert de band ons mee te nemen in zijn bloederig verhaal. Het gaspedaal wordt ingeduwd, het tempo gaat omhoog en de grunts van Gallagher worden systematisch harder. De band brengt melodie in zijn muziek, wat een fijne evolutie is tegenover de vorige albums. Je kan het wat voorstellen als The Joker die neuriënd een vork in je hand steekt. Het samenspel tussen drums en gitaar springt eruit en met tempowisselingen houden ze de schwung in de langspeler. De enige constante is dat eindeloze gebrul dat de nummers in elkaar doet overlopen. Muzikaal kunnen de andere bandleden hun ding doen, al is het toch vooral de gitaar die onze aandacht trekt. We kunnen ons alleen maar voorstellen hoe snedig deze nummers live zullen klinken en al zeker als de basdrum een hoogtepunt bereikt.
Op “When The Trend Ends” wanen we ons even op een vroege Gojira-plaat, waarmee direct het tweede deel van het album wordt ingeluid. Gallagher spuwt zijn gal over de hedendaagse trends en verwerpt de selfie. Wie ooit had gedacht dat Dying Fetus niet mee was met zijn tijd, wordt hier het tegendeel bewezen. ‘We’ll smash them all and make them beg for death’, want uiteraard blijft het death metal. Zoals een goede horrorfilm het betaamt, ligt het zwaartepunt van Make Them Beg For Death ook op het einde. Bij “Undulating Carnage” wordt de grote finale ingezet met een korte solo, gevolgd door gebrul. Met trage drums en een riff die geleend werd bij de thrashmetal, gaat het tempo nog heel even omlaag, maar hierna is er geen tijd meer om naar adem te happen. Probeer een blinde maar eens uit te leggen wat een massamoord is en je komt aardig in de buurt van een album van Dying Fetus. “Subterfuge” trekt nog even alle registers open en dan gaat het licht plots uit. Niet het meest explosieve waar we ergens op hoopten, al waren we na tien nummers toch al aardig door elkaar geschud.
Make Them Beg For Death is alles wat je van een Dying Fetus-langspeler kan verwachten, al kiest de band er resoluut voor om toch wat meer variatie in de nummers te brengen. De tempowisselingen zijn fijn en het gitaarspel komt tot zijn recht door de drums die zowel slaan als zalven. Het zijn net die kleine momentjes van intermezzo die het album naar een hoger niveau tillen. Wie op zoek is naar een halfuur geraas, komt bedrogen uit, want deze langspeler weet precies wanneer het moet uithalen en wanneer het even rust mag gunnen. Desalniettemin graaft de band gedurende tien nummers lang een graf waar we na een luisterbeurt toch even in willen uitrusten.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “When The Trend Ends”, ons favoriete nummer van Make Them Beg For Death, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
