© CPU – Willem Devriendt
Terwijl de laatste uren van de zomer geteld zijn, begint het clubseizoen zich te ontluiken. Anders Trentemøller is intussen meer dan 25 jaar actief als multi-instrumentalist, DJ en producer. Geliefd door zowel een rockminnend als dancepubliek vergaarde de Deen enorm veel credibiliteit bij festival- en cluborganisatoren. Het valt namelijk moeilijk te voorspellen in welke hoedanigheid hij zijn nummers live herwerkt. Hierdoor zijn diens liveshows altijd een zintuiglijke waarneming van diepe gevoelens. Zo wist hij vorig jaar onze geesten nog te bedwelmen in Trix. In tegenstelling tot toen was er geen voorprogramma voorzien, waardoor we bij aanvang scherp stonden om opgezogen te worden in Trentemøller’s melancholische wereld.
De nazomerse buitentemperaturen maakten dat het binnen geen pretje was om urenlang te vertoeven. De kalmte en rust die de Deen uitstraalde, verhielp dat euvel onmiddellijk. De trage opbouw van “One Eye Open” zette de zaal in een trance die het volledige concert zou aanhouden. Bindteksten of andere klassieke foefjes waren overbodig. Trentemøller hoefde enkel zijn arm in de lucht te steken of eventjes van achter zijn decks komen om een welgemeend applaus te ontvangen. Dat er ook amper smartphones de lucht invlogen en er amper geroezemoes was, zorgde voor een respectvolle sfeer. Echte hits vielen er vanavond niet te rapen waardoor er consensus leek te zijn dat iedereen gewoon goede nummers wilde horen.
© CPU – Willem Devriendt
Het mocht daarbij alle kanten opgaan. Heftige postrock en neofuturistische ravebeats trokken telkens ellenlange spanningsbogen die onze aandachtspanne nauwelijk deed verslappen. Ondanks dat Trentemøller er nogal geconcentreerd bijstond, gaf zijn vierkoppige begeleidingsband ons een echt concertgevoel. De muzikanten speelden nagenoeg foutloos, maar door zelf helemaal op te gaan in de muziek werd alles een stuk meeslepender. Dit was ook te wijten aan het visuele aspect. Het volledige podium was omgeven door een wervelwind van lichtprojecties en flikkerende effecten die perfect samenvloeiden met de muziek.
De aanwezigen kwamen echter niet alleen om weg te dromen, maar evenzeer om eens uit de bol te gaan. Ook in een concertformule wist Trentemøller daar een mouw aan te passen en liet geen spaander heel van de vloer. Hierdoor kroop de vergelijking met Nine Inch Nails meermaals in ons gedachtegoed. Alle elementen kwamen samen op “Cops on our Tail” van The Raveonettes. Het was een moment waarop tijd en ruimte leken te vervagen, en iedereen op de dansvloer helemaal opging in zichzelf en diens zintuiglijke omgeving. De Deen zijn vermogen om een connectie te maken met het publiek was opmerkelijk.
© CPU – Willem Devriendt
“Miss You,” een van Trentemøller’s meest iconische tracks, opende de bisronde met een betoverende synthmelodie die meteen herkenbaar was voor fans van het eerste uur. De purperen verlichting versterkte dat magische gevoel. Gedurende deze set van ruim een anderhalf uur stond alles namelijk in het teken van opperste concentratie en de liefde voor mens en omgeving. De krachtige, pulserende beats en de opzwepende synthklanken brachten het publiek in extase die doorgaans voorbehouden is voor het weekend. Desalniettemin was Trentemøller een sublieme opener van het Gentse concertseizoen en bij voorkeur ook het nachtleven dat zich eerstdaags opnieuw zal ontplooien in donkere clubs en cafés.
Trentemøller speelt vanavond (06/06) in de Tilburgse 013.
Facebook / Instagram / Website
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Topsfeer en -muziek!
Als kleine kanttekening wil ik meegeven dat het wereldnummer MOAN, gisteren met een Curesausje gespeeld, toch wel als een hit kan beschouwd worden, niet?