Met everything is alive zijn de shoegazegrootheden van Slowdive nog maar toe aan hun vijfde album, hun tweede sinds de reünie in 2017. De band uit Reading introduceerde haar dromerige shoegaze in een decennium waarin het grote publiek collectief in zwijm viel voor grunge of Britpop. In een poging tot choqueren stelde Richey Edwards van Manic Street Preachers: ‘I will always hate Slowdive more than Hitler.’ Het hoeft daarom misschien niet te verbazen dat de status van Slowdive tijdens haar lange afwezigheid juist groter werd dan dat ze afbrokkelde. Binnen het veranderende tijdsgewricht veroverde Souvlaki in haar niche een tijdloze status. Drie decennia later probeert de groep ons met dezelfde recepten te overtuigen.
Op everthing is alive bouwt de groep weer laagje per laagje nummers vanop de grond op tot meeslepende dromen. Als een mission statement van een groep die niet op haar lauweren rust, bewijzen het openings- en slotnummer dat die dromen ook hoekige, koortsige nachtmerries kunnen zijn. “shanty” leunt met haar onrustige soundscapes tegen postrock aan waarover Rachel Goswell en Neil Halstead allerlei onheilspellends fluisteren. Op “the slab” hamert het drumwerk dan weer stevig door over een repetitieve synthesizer. Geen groep kan zo’n vervaarlijk mysterieus nummer maken die door de zijdezachte zang toch troost biedt. Een paradox die de sleutel tot het succes is.
Het album bevat acht nummers die allen rond de zes minuten afklokken. In tegenstelling tot op Souvlaki staan daar geen nummers op zoals “Alison” die overlopen van de weltschmertz. Het dichtst bij het klassieke Slowdivegeluid komt misschien nog “alife”. Na wat gitaarwerk dat bijna zomers genoemd kan worden, wisselen fluisterende stukken tekst meer voluit gezongen flarden af. Elke keer als Slowdive ervoor kiest om hun stemmen even uit de soundmix te laten opspringen, slaan er splinters in ons verbaasde hart. Ondanks het zeer herkenbare geluid slaagt de groep er zo in om te blijven verrassen. Op “skin in the game” hebben ze daar niet meer voor nodig dan zeer laag gezongen, vervormde refreinen. De verrassing schuilt in de details.
Even bijzonder is het eenvoudige “andalucia plays”. Slowdive brengt het aantal effectjes terug tot een feeëriek minimum waarover Neil Halstead een romantische ode brengt. Het nummer eindigt met niet veel meer dan akoestische gitaren. Veel simpeler noch veel beter kan de groep niet worden, al doet ze dat nog twee keer op everything is alive. Een eerste hoogtepunt is vooruitgeschoven single “kisses”. Het nummer barst van de grandeur met haar heerlijk vooruitstuwend tempo. Het is een hit van een groep die niet op zoek is naar hits, maar wel perfect weet welke aanknopingspunten ze moet installeren om toegankelijker te klinken.
Minstens even mooi, maar nog onontdekt is “chained to a cloud”. We horen de typische shoegaze van de band bovenop een elektronische track. Na twee minuten starten Goswell en Halstead een duet waarvan ons haar recht gaat staan. Het is overigens de eerste en laatste keer dat we de zangeres iets directer horen zingen, maar het komt des te meer binnen. De symbiose tussen de twee protagonisten van de band en hun gecreëerde universum wordt zo nog eens op zijn allersterkst gepresenteerd.
Everything is alive zal ook na haar release niet onmiddellijk tot hype van het moment gekroond worden, maar dat betekent niet dat het niet een van de sterkere albums is die we dit jaar al hoorden. Het is muziek voor romantische fijnproevers. Het is voor mensen die beseffen dat, hoewel de muziek van Slowdive een complexe constructie is, ze het best gedegusteerd wordt wanneer je niet de lijnen van het doolhof bestudeert, maar je wel ongeconcentreerd meedrijft in de vage roes.
Website / Instagram / Facebook / Twitter
Ontdek “kisses”, ons favoriete nummer van everything is alive, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
