Hoe hoger je vliegt, hoe frisser en minder goed het weer wordt. Dat bleek vandaag ook op Tomorrowland waar we onze reis richting de hoge horizon verderzetten. De zon van de eerste festivaldag maakte plaats voor een grijze hemel en wat spatjes regen, maar gelukkig wekte het festival genoeg energie op om de zwaarste wolken tijdig weg te drijven. Ook de dj’s namen hun verantwoordelijkheid, door muziek te draaien die ons de sombere weergoden uit het oog deed verliezen. Sets van Koven en Anyma, een dansende entertainer aan de Mainstage en een atypisch orkest blijven ons bij, terwijl Neon Shadow ons iets minder overtuigde.
Warrior Workout by Q-Dance @ Mainstage
Enkele jaren geleden waren er vanuit Tomorrowland al plannen voor een Q-Dance-takeover op de Mainstage, maar het coronavirus stak daar een stokje voor. Dit jaar bracht de hardstylegigant dan maar hun Warrior Workout naar een van de grootste muziekpodia ter wereld. Ontstaan op harddancefestival Defqon.1 – en vernoemd naar diens bezoekers – was de workout de ideale aftrap van de tweede dag in het land van morgen. Een halfuurtje ochtendgymnastiek stond ons te wachten.
‘I’ve got the power’: met die woorden trapte Q-Dance zijn takeover af. Het was de eerste van vele toepasselijke tracks, want het bleek wel degelijk de bedoeling dat iedereen de gigantische kuil in een tijdelijke fitness transformeerde. Met “YES!” van Rooler werden de speakers meteen op hun maximale vermogen getest en ook Primeshocks “Fitness Move”, ” I Like To Move It” en Vertiles “Stronger” kenden geen medelijden met de katerkopjes die de weg naar de festivalgrond al terug hadden gevonden. Hoewel deze Warrior Workout eerder een op entertainment gerichte gimmick is, zal hij toch weer wat nieuwe mensen het hardstylewereldje in hebben getrokken. In ieder geval waren onze spieren losgeweekt en klaar voor een nieuw dagje dansen op ’the holy grounds’.
Neon Shadow (One Track Brain b2b Ogenn) @ Atmosphere
Waar One Track Brain met zijn The Subs nog uitstapjes maakt richting andere genres, focust hij zich met Ogenn als Neon Shadow puur op techno. Dat leverde in de setting van de Atmosphere-tent een grappig zicht op, want het duo stond staalharde muziek te spelen in een decor vol statiefjes en klassieke instrumenten voor de Symphony of Unity die erop volgde. Een ‘nanananana’-vocal herkenden we uit Rihanna’s “S&M”, en verder waren het technobeats met wat elektronische bliepjes die hun weg naar onze gehoorgangen vonden. De bas zweefde tussen onze benen en boven ons hoofd, net als de lampjes die als het noorderlicht boven ons gedijden. Voor de rest begon de set na een tijdje wel wat te vervelen, omdat de gespeelde nummers net iets te weinig diversiteit kenden. Gelukkig redde de “Qu’est-ce que vous voulez?”-stem, die pas enkele minuten voor het einde de handen voor de eerste keer boven de hoofden liet uitstijgen, nog net de meubelen. De tijd om het elektronische geweld in te ruilen voor echte instrumenten was gekomen, en we moeten eerlijk zijn: heel treurig waren we daar niet om.
Symphony of Unity @ Atmosphere
Tijdens The Secret Kingdom of Melodia in 2015, maakte een orkest voor het eerst zijn opwachting op Tomorrowland. De elektronische beats werden even ingeruild door echte instrumenten van de Symphony of Unity, die danceklassiekers letterlijk in een symfonisch jasje steekt. Dit jaar keerde het orkest terug, onder leiding van zeven muzikanten, en het leek erop dat de tent er zin in had, want de muzikanten werden meermaals op gejuich onthaald.
Na de openingshymne van het festival zelf, gecomponeerd door niemand minder dan Hans Zimmer, was “Grey” van Kölsch een eerste bekende danceklasssieker, die ondanks de akoestische uitvoering zijn dansbare karakter behield. Toch bleef het wachten tot echte anthems als “Don’t You Worry Child” van Swedish House Mafia en “Insomnia” van Faithless vooraleer ons brein helemaal geacclimatiseerd raakte. De lichttechnicus creëerde met de talrijke moving heads een mysterieus lichtspektakel in plaats van de gewoonlijke flitsende clubsfeer in de tent. Die geheimzinnigheid paste goed bij de dreigende opbouwen met overwoekerende drums en de extatische climaxen. Het orkest zorgde zo voor een leuke afwisseling, alleen voelde het wat veilig en voorzichtig aan om het originele, elektronische nummer als soms iets te aanwezige backingtrack te gebruiken.
James Hype @ Mainstage
Zoek je hem op op TikTok of YouTube, dan zal je ongetwijfeld heel wat indrukwekkende mixfilmpjes voorgeschoteld krijgen, waarin hij van spelen met de muziekschuiven en zijn eigen ‘James Hype bitch’-vocal zijn keurmerk maakt. Mixmeester James Edward Lee Marsland – beter bekend als James Hype – ken je waarschijnlijk van zijn gesamplede superhit “Ferrari”, die vorig jaar zowel in België als in Nederland een nummer 1-positie in de hitlijsten veroverde. Toch was het zeker niet dé doorbraakhit van de housevirtuoos: ook in 2017 domineerde hij al de charts met “More Than Friends”.
Al redelijk vroeg in zijn set kreeg de Brit met een kapotte mixer te maken, maar even snel was het probleem opgelost en genoten we van zijn aanstekelijke techhouse. Op de linkerheuvel entertainde Nathan’s Crazy Dance Moves naar goede traditie een hele horde bezoekers, terwijl op de dansvloer “Can’t Feel My Face” en “Take Me To Church” de aandacht van ‘de people of tomorrow’ moesten trekken. De drops erna dienden om de beentjes van de grond te krijgen en dat lukt in veel gevallen aardig, bijvoorbeeld bij drum-‘n-bassklassieker “Voodoo People”, dat een houselikje kreeg. Omdat wij niet konden weerstaan aan de ongelimiteerde aanstekelijkheid van dansende Nathan op de heuvel, nestelden we ons intussen achter hem. De sfeer was er de beste die we dit festival al gehad hadden, op de heuvels van de Mainstage nota bene. Meerdere keren liepen we op en af de heuvel op aangeven van de ceremoniemeester, maar de man die de soundtrack voor dit alles verzorgde mogen we natuurlijk niet vergeten: James Hype leverde een uitstekend, groovy setje af waar we gerust nog wat langer naar zouden kunnen geluisterd hebben.
Anyma @ Freedom
Al vanaf het begin van de dag was het duidelijk: de bezoekers die voor technoconcept Afterlife naar De Schorre afzakten, waren met veel. Matteo Milleri, de helft van Tale Of Us, richtte het Afterlife-label mee op in 2016 en is een van de belichamingen van de hedendaagse melodische techno. Die beats werden gisteren geserveerd in combinatie met haarscherpe, haast levensechte visuals met een beredeneerde storyline. Zo werd Anyma’s optreden niet enkel een auditief, maar ook een visueel spektakel.
“Syren” vatte de sound van deze Italiaan perfect samen en zorgde voor een onvergetelijk livemoment. De robotvrouw op het ledscherm haalde haar zwoelste dansmoves boven en vuurde met haar vingers op het perfecte moment een set lasers op ons af. Vrijdag waren de verwachtingen voor Eric Prydz hoog en wist hij deze niet volledig in te lossen, maar bij Anyma was het net andersom. De kwalitatieve visuals, de heldere, dromerige vocals en geratelde melodieën baanden zich een weg door de Freedom en lieten alle puzzelstukjes mooi in elkaar vallen. De afgeladen volle tent werd door Anyma onder hypnose gebracht en eenmaal hij je in zijn greep had, bleek het heel moeilijk om daaruit te geraken.
Koven @ Youphoria
Hoewel Katie Boyle tijdens livesets alleen achter de decks staat, is Koven wel degelijk een drum-‘n-bassduo. Haar evenknie Max Rowat zet zijn schouders grotendeels onder de productionele kant, terwijl Katie de muziek tot bij de fans brengt en ook geregeld de zang verzorgt. Onder de sprookjesachtige paddenstoelen van de Youphoria zong ze de longen ook live uit haar lijf, waarna de confetti als sporen van de zwammen over ons heen vloog. De melancholie van het prachtige “All For Nothing” deed ons even slikken, maar veroorzaakte ook een klein dankbaarheidsmomentje. “Chase The Sun”, dat binnen enkele dagen uitkomt, deed de euforie dan weer wat oplaaien. Het feit dat Katie het merendeel van de tracks zelf live meezong, maakte van deze set iets unieks ten opzichte van vele andere Tomorrowland-optredens, ook al zal haar micro niet de enige vocal zijn geweest die naar de speakers werd gestuurd. Als toetje kregen we nog het liquid “Take It Away”, inclusief strijkers, als mooi slotakkoord van deze magische set.
SLANDER @ Youphoria
Enkele weken terug bracht SLANDER “Wish I Could Forget” met blackbear en Oli Sykes van Bring Me the Horizon uit. Het was, naast hitje “Love Is Gone”, een reden om op dit late uur toch nog bij deze niet al te bekende naam langs te gaan. Tenminste; in Europa is het duo nog niet zo bekend. In thuisland Amerika daarentegen, waar trap en dubstep nog iets populairder zijn dan hier, vliegen de tickets voor hun soloshows als zoete broodjes over de toonbank. Het duo is er een waar begrip, wat wordt bevestigd als je kijkt naar de supportacts voor hun aankomende tour: onder andere IMANU en Dimension staan er in het klein op de affiche onder de naam van SLANDER.
Een intro die wel uit een superheldenfilm leek te komen met de vocals van “Love Is Gone” erover leidde ons in tot een van de vettigste sets die we al hoorden, met veruit de meeste energie. Een van de heren zou zomaar de zanger van een hardcoreband kunnen zijn en pepte ons met zijn schreeuwende stem geregeld op met de micro. In Amerika is als dj vaak door de micro schreeuwen de normaalste zaak van de wereld, maar voor ons voelde het toch wat onwennig aan. Desondanks sloeg de aanpak wel aan en ging de sfeer van goed naar nog beter. De regen die ondertussen uit de lucht viel, leek de frontrow enkel maar meer te motiveren om de hoofden nog harder naar voren te zwaaien.
Iets wat overigens enorm in het oog sprong – of in het oor, zouden we ook kunnen zeggen – is de toewijding van de fans. Meezingen leek wel verplicht, onder meer op het voor dubstepfans heilige “Love Is Gone”, dat na de intro terugkeerde in zijn originele versie en als pianoballade. Daarnaast passeerde ook “Wish I Could Forget ” de revue, en ook hier gingen de lippen synchroon met de tekst op en neer. SLANDER startte zijn set ongelofelijk heftig, laste een kalmer – maar neem die bewoording gerust met een korreltje zout – halfuurtje in en eindigde hoe ze begonnen, met zelfs een eigen technonummer in de tracklist. De laatste moshpit was dan ook een geschikte metafoor voor de set van de Amerikanen en kunnen we met maar een woord opschrijven: gekkenhuis.
Reinier Zonneveld @ Atmosphere
Voor Reinier Zonneveld, Nederlands technoproducer en -dj, gaat het de laatste tijd zowel muzikaal als carrièregewijs hard. Binnenkort komt er een album aan en daarnaast probeert hij binnen twee weken het wereldrecord van langste live dj-set te verbreken. Op Tomorrowland hield hij het echter op een anderhalf uur en met als persoonlijke slagzin ‘Karren maar!’ wisten we op voorhand wat ons te doen stond: vuisten in de lucht en pompen in de Atmosphere-tent.
Die tent was in de loop van de dag al goed opgewarmd, en dat mag je gerust letterlijk nemen: het verschil in graden met buiten was niet meer op een hand te tellen. Reinier Zonneveld maakte een goede beurt bij de aanwezigen met onder andere “The First Rebirth”, waarop de lasers boven onze haren scheerden en de stroboscopen geen medelijden toonden voor bezoekers met epilepsie. Een nieuwe, eigen remix van Angerfists “Take U Back” deed het tentzeil trillen en wanneer wat later ook hun collab “Fist On Acid” door de grote tent dreunde, was het hek van de dam. In het laatste halfuur volgde er nog een interpretatie van “The Age Of Love”, en als je dacht dat die van Charlotte de Witte al stevig was: denk dan maar opnieuw. De kicks waren oorverdovend, kurkdroog en de melodie was al lang de tent ontvlucht. Doorheen zijn set voerde de Nederlandse dj het tempo gestaag op, tot we rond iets voor één een tempo van een dikke 160 bpm noteren. “Hard gaan” was Zonnevelds allesomvattende afsluiter, die net zo hard knalde als het vuurwerk op de Mainstage achter ons en explosief een einde breide aan dag twee.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Onze recensie van dag 1 lees je hier.