Alsof je een oude vriend tegen het lijf loopt die je dacht nooit meer te zien, brengen reünies een vloedgolf van herinneringen terug die jou doen beseffen hoe belangrijk sommige mensen in jouw leven kunnen zijn. Toen Yellowcard aankondigde dat ze in 2022 zouden optreden op het Riot Fest in Chicago, realiseerde de band zich dat er nog steeds veel positieve energie vrijkomt wanneer ze samenkomen. Yellowcard is weer helemaal terug van weggeweest. En hoe! Met hun nieuwste ep, Childhood Eyes, laten ze horen dat ze het poppunkgenre nog altijd stevig in handen hebben. Doordrenkt van nostalgie, aanstekelijke ritmes en een geluid dat ons doet geloven dat ze nooit een pauze hebben genomen. Zanger Ryan Key zei ooit dat hun laatste twee albums, Lift a Sail en het zelfgetitelde album Yellowcard, meer voor henzelf waren gemaakt. Childhood Eyes heeft volgens hem het potentieel om trouwe fans van de band enthousiast te maken over de richting die ze inslaan. Het viertal grijpt terug naar de periode waar ze Paper Walls aan het schrijven waren. Ze slaan een brug tussen een creatie waar de band zich comfortabel bij voelt, maar waar ook de fans enthousiast over kunnen zijn.
De ep begint met een knal dankzij het nummer “Three Minutes More”. Vic Fuentes, frontman van Pierce the Veil, wisselt de vocale opdrachten af met Key. Met wanhopige en meeslepende vocalen, ondersteund door uitstekende drumlijnen, krijgt het nummer een intense vibe. Voor de vroege fans zal dit een vertrouwd en bevredigend geluid zijn, precies zoals poppunk hoort te klinken. Het zet meteen de toon voor de rest van de ep. Het herinnert de trouwe luisteraars van de band eraan waarom ze in de eerste plaats verliefd op hen werden. “Childhood Eyes”, de recente single van Yellowcard, barst uit zijn voegen van razende gitaarpartijen en een razendsnel tempo. Met teksten over verslagenheid, teleurstelling en verraad, maar ook over opstaan en sterker terugkomen, raakt dit nummer ons diep en wordt de herkenbare boodschap ondersteund door meeslepend instrumentaal werk. William Ryan Key merkt op dat het de geest van Yellowcard weerspiegelt, zowel oud als nieuw, en dat is zeker het geval.
“Hiding in the Light” volgt met een gestage beat en een geluid dat angstaanjagend herinnert aan de stijl van Paper Walls. Wederom klinkt het als een opnieuw geïnspireerde versie van die tijd. Key’s teksten in het triomfantelijke refrein: ‘All this traveling in time / Trying to pull myself apart / You were hiding in the light / I was drowning in the dark / Now I’ll choose life, and I’ll get by / And sing until the day I die / All this traveling in time / Trying to pull myself apart / It’s over’ laten hem navigeren door een donkere periode in zijn leven, mogelijk zonder Yellowcard, en verlangen naar dat dramatische gevoel in zijn leven. In 2017, na de split van Yellowcard zagen we Key solo aan het werk in Kavka Oudaan en toen gaf hij ons niet de gelukkigste indruk. Dan klinkt hij nu een pak optimistischer. “Hiding In The Light” is een opwindend poppunknummer dat ons bloed sneller doet stromen. Het heeft geweldige vocale momenten, moeiteloze pitchveranderingen en pakkende hooks. De gitaarsolo’s in combinatie met Sean Mackin’s vioolsolo’s laten een scala aan speelstijlen zien.
Het daaropvolgende “Honest From The Jump” is groots en theatraal. De gitaarpartijen schakelen naadloos over van minimalistische gedeeltes naar enorme, vervormde geluidswande, en de toevoeging van viool versterkt het gevoel van een complete rockopera. Met zwevende, overgangsvocalen van Key in het refrein die ons helemaal terugbrengen naar de gloriedagen van Yellowcard. Op het langste nummer van Childhood Eyes neemt de band de tijd om het verhaal van hun wedergeboorte te vertellen. Dit terwijl ze de gelaagde, atmosferische elementen toevoegen waarmee ze al zo goed hebben geëxperimenteerd op Lift a Sail. Dit nummer brengt dat gevoel van ’thuiskomen’ en het naast de mensen zijn die het belangrijkst voor ons zijn in ons leven op een opmerkelijke en betekenisvolle manier. Het nummer eindigt enkel met vocalen, wat de weg bereidt voor het slotnummer.
Het hoogtepunt van de ep en een van de krachtigste tracks uit de lange carrière van Yellowcard is “The Places We’ll Go”. De vocalen van Chris Carrabba van Dashboard Confessional nemen de song mee naar de gloriedagen van de poppunk. Het is een veel langzamer nummer, voornamelijk begeleid door akoestische gitaren en viool. Het reflecteert op het leven en de dingen die ze hebben meegemaakt en blikt terug op hoe snel de tijd voorbij vliegt. Het bereikt een prachtige melodie die echt het huidige punt van de band definieert. Het nummer zwelt aan het einde aan en sluit de ep af met slechts een akoestische gitaar, wat een mooie afsluiting is van Childhood Eyes. Yellowcard, sinds 1997 actief, was vooral in de vroege jaren 2000 een hoogtepunt in de poppunkbeweging. Nu zijn ze echter terug aan de top van het genre. Childhood Eyes bewijst dat deze jongens de tand des tijds hebben doorstaan, want hun nummers klinken fris en krachtig, zonder ouderwets of misplaatst aan te voelen. Als dit is wat we kunnen verwachten van het volgende hoofdstuk van Yellowcard, dan is het poppunkgenre in veilige handen. Het voelt als het hernieuwde samenkomen van een oude vriend en de positieve energie spat ervan af. Met deze verzameling nummers, die zowel het verleden omarmen als een blik op de toekomst werpen, heeft Yellowcard iets bijzonders neergezet. Hopelijk is dit slechts het begin van meer geweldige muziek die ze ons zullen brengen.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Hiding in the Light”, ons favoriete nummer van Childhood Eyes, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.