Wie begin jaren 2000 tussen Sum 41 en Green Day een verdwaalde viool uit een verroeste autoradio hoorde weerklinken, kon er zijn hoofd op verwedden dat die van Yellowcard was. De band uit Florida – ook wel de pionier van de poppunkviool genoemd – scoorde in die tijd met Ocean Avenue (2003) de ene hit na de andere. Jeugdige energie dooft helaas ooit uit en toen Yellowcard in 2017 afscheid nam, leek dat dan ook definitief. Tot een spontane Ocean Avenue 20th anniversary-tour onverwacht een groot succes bleek. De uitverkochte zalen en dolenthousiaste fans lijmden de brokken tussen de bandleden, wat de deur naar potentieel nieuwe muziek zelfs weer op een kier zette. Na eerst met Childhood Eyes een degelijke ep te hebben uitgebracht, trapt Yellowcard die deur nu wagenwijd open met Better Days: de eerste langspeelplaat in bijna een decennium.
En dat album klinkt allerminst als een groep veteranen die enkel het verleden wil herbeleven. Nee, Better Days is het werk van muzikanten die opnieuw plezier hebben in het maken zelf. En dat is mede de verdienste van Travis Barker. De drummer van blink-182 is niet vies van een samenwerking en bood zijn diensten van zowel producer als drummer op elk nummer aan. Strakke fills, hyperenergieke overgangen en die typische moderne punch van Barker doen het geheel knetteren. Ondertussen rijpt de stem van frontman Ryan Key als een fijne wijn: na twintig jaar beschikt hij nog steeds over een indrukwekkend vocaal bereik.
De plaat opent met de titeltrack “Better Days” die als eerste single van de plaat op ons afgevuurd werd, een vrij veilige maar doeltreffende herintroductie van wat Yellowcard vandaag is: melodieuze poppunk vol melancholie en een vleugje nostalgie. “Take What You Want” trekt daarna het tempo op en is met zijn meezingrefrein en catchy gitaarlijnen zo’n nummer dat gemaakt lijkt voor het podium: opzwepend, aantrekkelijk en enkele oh-o-o-oh’s. Verder laat “Honestly I” nog eens horen waarom Sean Mackins viool ooit hét handelsmerk van Yellowcard werd. Ze zorgt voor een kwieke intro, maar wordt helaas tijdens de rest van het nummer naar de achtergrond gedrongen door het weliswaar strakke gitaar- en drumgeweld. Een fenomeen dat vaker terugkomt op deze Better Days. Telkens de viool komt opdagen, tilt ze de nummers nochtans naar een hoger niveau, maar jammer genoeg weet de band zijn geheime wapen niet op elke song ten volle in te zetten.
Yellowcard en Barker keken nog eens in hun contactenlijst om wat oude bekenden op te trommelen die een gastrol zouden willen vertolken op Better Days. Matt Skiba (Alkaline Trio, ex-blink-182) bleek nog een gaatje in z’n agenda te hebben voor “Love Letters Lost”. Samen met Key brengt hij weer wat rauwere punkenergie binnen; de chemie tussen beide stemmen, en het feit dat Barker ondertussen op de achtergrond hard tekeergaat, zorgt voor een van de meest aanstekelijke momenten van de plaat. Verder werd voor “You Broke Me Too” eeuwig jonge poppunkkoningin Avril Lavigne nog eens van onder het stof gehaald. De emotionele ballad is een verrassend breekbaar tussendoortje waarop Key en Lavigne elkaar moeiteloos vinden in een sterk muzikaal samenspel.
Na een energieke eerste helft laat “City of Angels” ons even ademen. Al is het de vraag of dit wel nodig was op een lp die maar net de kaap van het half uur haalt. Deze sleper zorgt er eerder voor dat we ons heropgebouwd jeugdig enthousiasme opnieuw wat verliezen en bijna indommelen. Ook de toegevoegde elektronische elementen konden daar weinig aan veranderen. Gelukkig wordt met “Bedroom Posters” en “Skin Scraped” het vuur snel weer aangewakkerd en krijgen we de vertrouwde poppunkenergie terug. Die eerste werd op het nippertje nog als single uitgebracht. Key zingt er over volwassen worden zonder het jeugdige verleden los te willen laten – een knipoog naar wat Yellowcard met Better Days over de hele lijn doet. Naar het einde toe draait Key met “Barely Alive” de emokraan nog eens volledig open: ‘feeling like I’m barely alive, maybe if I moved on I’d be happier.‘ Zijn stem breekt op de juiste plekken, en de viool keert terug om het nummer zachtjes richting catharsis te duwen. In plaats van een knallend vuurwerk als afsluiter krijgen we met “Big Blue Eyes” nog een kalme zonsondergang. Yellowcard wuift het album zachtjes uit met akoestische warmte en een laatste streep viool. Een tedere afsluiter voor een plaat die vertelt hoe Yellowcard volwassen werd en dat probeert te accepteren.
Wat Better Days bijzonder maakt, is hoe het verleden en heden elkaar vinden zonder wrijving. De productie is modern, maar Yellowcard grijpt ook terug naar de sound van zijn gouden jaren. Barkers invloed zorgt voor een hedendaagse punch, terwijl de kern van de band herkenbaar blijft: melodie, emotie, energie. En hoewel de viool niet langer de hoofdrol speelt, blijft haar aanwezigheid symbolisch voor de band.
Met Childhood Eyes gaven ze vorig jaar al een belofte af; Better Days is de vervulling daarvan. De band toont dat nostalgie en groei elkaar niet hoeven uit te sluiten. Toegegeven, de plaat weet zeker niet elke minuut te boeien. Een strakke gitaarsolo hier of een oorwurm van een refrein daar had het verschil kunnen maken. Of misschien was net dat tikkeltje meer viool nodig om de gloriejaren van Ocean Avenue helemaal te evenaren. Hoe dan ook, het doet er weinig toe. Better Days is een triomf van herwonnen goesting. Yellowcard en Barker mogen zichzelf op de borst kloppen. Of dit hun absolute beste dagen zijn? Waarschijnlijk niet. Maar Better Days bewijst wel dat het zeker niet hun slechtste zijn. Bovendien volgt na de vergrotende trap normaal gezien nog het superlatief…
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Take what you Want”, ons favoriete nummer van Better Days, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
