Zaz, Hooverphonic, Isolde Lasoen, Anthe & Tristan @ Gent Jazz: Vrijheid, gelijkheid en broederschap

Na een tweede dag met Ludovico Einaudi als headliner werd er weer een muzikale bocht gemaakt door Gent Jazz. De instrumentale muziek werd namelijk ingeruild voor wat meer commercieel toegankelijke muziek en bijgevolg ook een volledig andere beleving. Met Isolde Lasoen en Hooverphonic stonden twee Belgische acts geprogrammeerd op het hoofdpodium, maar de absolute publiekstrekker was natuurlijk Zaz, die met haar Franse folkmuziek en jazz met gypsy-invloeden alle harten voor zich won, om ze dan vervolgens te breken, dan weer te lijmen en ten slotte mee naar huis te nemen.

Anthe @ Garden Stage

Door Anthe de Garden Stage – en meteen ook de festivaldag – te laten openen, deed Gent Jazz een prima zet. De feeërieke muziek die zich laat kenmerken door melodieuze pianostukken en de hoge samenzang tussen Anthe en Luna Maes, paste perfect bij de gezapige sfeer die rondom de Garden Stage hangt. De sfeer in het publiek was dan ook kalm en het grootste deel van de toeschouwers keek vanop een afstandje toe. Daardoor bleef het voor het podium nagenoeg helemaal leeg en ook een oproep om wat dichterbij te komen hielp niet. De andere bindteksten tussendoor waren wel wat ongemakkelijk, daar ze voornamelijk geïmproviseerd leken, al was het daardoor ook oprecht. Muzikaal viel echter helemaal niets af te dingen op Anthe en dat was natuurlijk het belangrijkste. De zevende dag van Gent Jazz begon alvast op een positieve noot.

Isolde Lasoen @ Main Stage

Isolde Lasoen mocht dan weer de muziek op het hoofdpodium op gang trappen en aangezien het voor haar een thuismatch was, was de tent ook aardig volgelopen voor optreden. Door de release van Oh Dear had ze alleszins genoeg nieuw materiaal om aan het publiek voor te stellen, al bleef het ene wel beter overeind dan het andere. Zo wist het duet “Douce Melancholie” – met een uitblinkersrol voor haar gitarist – zich te ontpoppen tot een hoogtepuntje, maar wisten de instrumentale liedjes onze aandacht er niet voortdurend bij te houden. Hier en daar was dat echt merkbaar in het publiek, dat er ook soms door praatte, terwijl andere instrumentale stukken wel op enthousiasme en applaus konden rekenen. Ook “Batterie” was een vreemd moment, daar de zang van Daan vanop een bandje speelde en de band daarop meespeelde; een soort omgekeerde karaoke dus. Gelukkig volgden daarna nog “Four Horsemen” en “Ghosting” die door het hoge tempo het publiek weer deed opleven en de fans zelfs deed meeklappen. De set van Isolde Lasoen was er eentje met vreemde momenten en minder onderhoudende instrumentale stukken, maar was er tegelijk eentje met grote uitschieters als “Douce Melancholie” en “Four Horsemen”.

Hooverphonic @ Main Stage

Bij Hooverphonic kregen we gelukkig nog wat meer uitschieters te horen. Hoewel de band enkele nummers had herwerkt, zoals “Eden” dat door een drumbeat om zeep werd geholpen, wist ze toch grotendeels te bekoren. De beklijvendheid die bij “Eden” gemist werd, kregen we bijvoorbeeld wel op “Vinegar & Salt”, dat enkel bestond uit piano en zang. Hooverphonic kreeg zo de tent muisstil. Het hielp natuurlijk ook dat Geike Arnaert uitstekend bij stem was en ze kon die ook extra in de verf zetten. Toch is het altijd even wennen wanneer zij nummers zingt die in de originele versie met Noémie Wolfs of Luka Cruysberghs werden opgenomen. We konden bijvoorbeeld bij “Romantic” het origineel niet wegdenken. Hooverphonic kan echter nog steeds een blik vol hits opentrekken. Zo leverde “Badaboum” dansende en meeklappende fans op en sloot ze ook op dat elan af met “Amalfi”. De band scoorde punten op Gent Jazz. De typische minuutjes eigen lof van Alex Callier – die deze keer gingen over hoe ongeformatteerd Hooverphonic in een geformatteerde muziekwereld wel niet is – namen we er dan ook deze keer met plezier bij.

Zaz @ Main Stage

Zaz wist van bij het begin de hele tent met verstomming te slaan, al was dat eerst nog niet met haar fantastische stem. Terwijl haar band al op het podium stond te spelen, konden we de zangeres nog niet zien, maar wel al horen. Zowat iedereen in het publiek keek een andere richting uit, waarna alle hoofden opeens in dezelfde richting stonden en we Zaz door het centrum van het middenplein naar het podium, waarop zelfs een grote boom stond, zagen wandelen. De verbinding tussen haar en het publiek was zo al meteen voelbaar en daar ging ze nadien nog een stapje verder mee, door haar bril op te zetten en in haar beste Nederlands het publiek aan te spreken met een voorgeschreven tekst. De moeite die ze erin stak, werd op prijs gesteld door het publiek en leverde vanzelfsprekend ook applaus op.

Die goede sfeer was ook voortdurend aanwezig en toverde de Bijlokesite om tot een klein volksfeestje met natuurlijk ook echte volksmuziek, die zich altijd met gemak laat meezingen. Zo ook tijdens “Laissez-moi”, waar het ‘aaaah’-gedeelte in een soort vraag-en-antwoord werd meegezongen. Dat Zaz een meesteres is van het vraag-en-antwoordspel met haar publiek, bewees ze wel vaker tijdens haar concert, tot op het punt dat de fans dezelfde, voor de gewone mens onmogelijke, noten probeerden te halen. Fraai was het niet voor de oren, maar aandoenlijk was het zeker wel. Dat ze de fans volledig meehad, was niet alleen te wijten aan haar tomeloze enthousiasme en haar gouden stem, maar ook aan de fantastische band die ze meegebracht had en die liet zich met name tijdens de gypsy jazzliedjes echt gelden. Toch kunnen ze ook rocken en dat bewezen ze met “La fée”, dat ondanks dat het nooit eentonig dreigde te worden, wel een leuke afwisseling was.

Ontroeren deed Zaz met haar emotionerende stem de hele avond al, maar tijdens de tragere nummers kwam die nog wat meer tot haar recht. Zo ontpopte “Éblouie par la nuit” zich tot een waar kippenvelmomentje, waarna ze een tour de force van jewelste inzette. “On Ira” kreeg de volkse sfeer er na de ontroering al meteen weer in, waarna de kazoo van Zaz door de speakers galmde en we haar grootste hit “Je veux” kregen. Voor het eerst werd niet door enkele enthousiastelingen, maar wel door de hele zaal meegezongen, vermoedelijk omdat ook iedereen de, tevens ook zeer briljante, tekst kent. Het was de laatste keer dat er heel veel tempo en schwung in de show zat, want als toegift opteerde de Française voor wat tragere nummers, waarbij de fans hun smartphonelampjes aanlegden en de lucht in hielden. Het zorgde nogmaals voor kippenvel tijdens afsluiter “La vie en rose”, waarbij het podium natuurlijk van roze lichten werd voorzien. Zaz kreeg nog een minutenlang applaus, waarbij ze de fans nog uitvoerig bedankte en enkele cd’s signeerde voor de mensen op de voorste rijen, waarna ze met vijfduizend Gentse hartjes in haar zakken voor de laatste keer van het podium stapte. Zowel met haar uptempo-liedjes als met haar weinige tragere nummers slaagde Zaz erin om het publiek samen te brengen en met haar te laten meezingen. De vele verschillende stijlen die doorheen het concert constant in elkaar overvloeiden zorgden mede door haar onuitputbare enthousiasme ook voor een soort muzikale vrijheid. Hoewel het de Vlaamse feestdag was, zorgde het optreden van Zaz door haar muzikaliteit en de volkssfeer dus vooral voor liberté, égalité en fraternité.

Tristan @ Garden Stage

Wie maar geen genoeg kon krijgen en nog zin had in een mooie afsluiter, kon nog voor de laatste keer van de dag terecht bij Tristan op de Garden Stage. De donkere elektropop van de zangeres sloot uitstekend aan bij de duistere lucht en hoewel de sfeer voornamelijk ontspannend was met enkele dansende fans voor het podium, bleef er wel een zekere spanning in de muziek zitten. Dat kwam waarschijnlijk ook door het intrigerende geluid dat Tristan en haar tweekoppige begeleidingsband wisten neer te zetten. Dat de zangeres ook nog eens een klok van een stem heeft, die hier en daar ook luguber – perfect passend bij de muziek dus – hielp daar natuurlijk ook bij.

Op 12 juli staat Tristan in het Rubenshuis voor een van de Dansende Beren-concertavonden.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!