Hooverphonic @ Koningin Elisabethzaal: Zit, luister en geniet

Recentelijk bracht Hooverphonic met Fake Is the New Dope een nieuwe plaat uit en om dat te vieren liet de groep de Antwerpse Koningin Elisabethzaal helemaal vollopen. Nu dat was niet het enige dat de groep te vieren had, want sinds vorig jaar viert het drietal ook het vijfentwintigjarig bestaan van het album Blue Wonder Power Milk en het twintigjarig bestaan van concertreeks ‘Sit Down and Listen’, en die jubileums werden nog eventjes doorgetrokken tot afgelopen avond. Dat betekende dat er niet alleen gefocust werd op het nieuwe album, maar ook op nummers van die tweede plaat en dat alle nummers live worden gebracht, zonder elektronische beats of synths. Een aanzienlijk deel van de hits werden dus in een nieuw, meer organisch jasje gestoken en dat werd doorgaans door de uitverkochte zaal geapprecieerd. De hits brachten zoals gewoonlijk redelijk wat sfeer met zich mee en, zoals altijd bij Hooverphonic het geval is, zaten er ook voor de doorwinterde fan enkele minder bekende nummers en verrassingen in de set.

Openen gebeurde bovendien zelfs met een oud en onuitgebracht nummer. Geike wandelde met een hoge hoed en wandelstok op om het mysterieuze “Cheek to Cheek” te brengen. Het sfeervolle nummer nam ons mee naar een cabaretshow diep in de vorige eeuw, maar het duurde niet lang vooraleer we onder de Spaanse zomerzon lagen. “Por Favor” viel wat ongelukkig geplaatst na het veelbelovende openingsnummer en voor het intieme “Release Me”, maar toonde zo al snel hoe uiteenlopend de muziek van Hooverphonic wel niet is. Het orgeltje en de vier strijkers zorgden tijdens die laatste voor een nederige sfeer en na een welkomspraatje van Alex Callier was het tijd voor een eerste Blue Wonder Power Milk-nummer. De sterke riff van “Club Montepulciano” deed onze kleine teen voor het eerst trillen en de magische outro van het nummer ging even vlot binnen als de Piccadilly Whore’s en Blue Hawaii’s die in die club werden gedronken.

De grootste verrassing van de avond was niet alleen toen het gordijn achteraan omhoogging en er zo nog acht strijkers tevoorschijn werden getoverd, maar toen Geike vervolgens nog eens opera begon te zingen. Hadden we recht gestaan, lag onze broek van verbazing op onze enkels. De zangeres verraste vriend en vijand met de indrukwekkende zang waarna Callier al verklapte dat ze volgend jaar met meer van dit soort muziek op tour zullen gaan. Ondanks dat de groep zich met momenten liet inspireren door die klassieke muziek, is ook de invloed van hiphop niet weg te denken uit de sound van Hooverphonic. Toen het recente door hiphop beïnvloede “Don’t Think” met strijkers werd gebracht, kwam dat een beetje raar en ludiek over. Maar ach, wat gerap met violen en een Raymond die staat te dansen met een tamboerijn, ook dat moet kunnen zeker? Wie er niet voor te vinden was, die kon misschien meer genieten van de “Bonnie & Clyde” intro bij “The Wrong Place”, dat iets minder krachtig werd gebracht. Niet alleen Serge Gainsbourg en Jane Birkin werden gecoverd, want later passeerden ook nog “Les temps qui courts” en “Beats of Love” de revue. Die eerste zorgde voor nog een intiem moment en die tweede voor een lossere sfeer tijdens de tweede toegift. De stem van Geike bracht die uiteenlopende covers en Hooverphonic nummers echter samen alsof ze scherven waren die altijd al deel uitmaakten van dezelfde vaas.

Hooverphonic heeft na al die jaren heel wat hits gescoord en het publiek reageerde dan ook enthousiast op nummers als “2Wicky”, “Jackie Cane”, “Romantic” en “Anger Never Dies”. Die laatste werd aanvankelijk opgenomen met Geike, maar haar stem paste er volgens Callier niet goed bij en het populaire nummer werd later uitgebracht met zangeres Noémie Wolfs. Nu mocht Geike het lied toch live zingen en dat het inderdaad niet de perfecte match was, waren we dan weer vergeten toen het altijd hemelse “Eden” wat later aanbrak. Het nummer begon op een pure manier met de toetsenist en cellist aan Geike’s zijde, en eens de andere muzikanten invielen, werd de sfeer nog tragischer. Onze ogen werden lichtjes vochtig en een traantje vormde zich effectief toen Geike daarna met pianobegeleiding een beklijvende versie van “Vinegar & Salt” bracht. Dankzij de sterke vocale prestatie ging het nummer door merg en been en het luide applaus dat erop volgende was meer dan verdiend.

Voor wie zat te wachten op verrassingen was er onder meer de polka herwerking van “Electro Shock Faders”, waarbij het nummer van Blue Wonder Power Milk haast niet te herkennen was. De uitgelaten sfeer (voor zover dat mogelijk is in een zittende zaal) werd verdergezet met het funky “Badaboum” waarbij gitarist Pieter Peirsman eventjes vooraan het podium mocht schitteren. Het nummer over een toxische relatie werd opgevolgd door de orkestrale en extra ‘moody’ versie van “Mad About You”, dat natuurlijk enthousiast ontvangen werd. Tijdens de eerste bisronde gebeurde hetzelfde voor “Sometimes”, al waren het vooral de volledig herwerkte “Amalfi” en “Battersea” die ons toen wisten te bekoren. Het zomerse “Amalfi” is origineel zonder strijkers, maar werd hier met niets meer dan strijkers gebracht en “Battersea” leek dankzij de strijkers uit een magisch bos te komen. Het echte einde werd bereikt met het nieuwe “Fake Is The New Dope” en zo werd er na twee uur met een melancholisch en typisch Hooverphonic-nummer in schoonheid afgesloten.

Zoals beloofd werd het publiek getrakteerd op enkele nieuwe nummers, enkele nummers die hun 26ste verjaardag vierden en nog een hele hoop hits. Sommige van die hits heel herkenbaar en andere heel verrassend, maar vrijwel elke keer heel goed gebracht. Na al die jaren weet Hooverphonic waar hun sterktes liggen en daar spelen ze logischerwijs op in. Een raar momentje hier en daar kon dan ook door de vingers gezien worden. De manier waarop al die uiteenlopende nummers werden samenbracht, is geen voor de hand liggende. Dat Alex Callier verschillende keren zijn dankbaarheid naar het publiek, de muzikanten en crew toonde, deed hem net als zijn anekdotes en randverhalen als een gezellige nonkel op een familiefeest overkomen. In tegenstelling tot onze nonkel mochten Callier en zijn muzikale familie wederom enkele staande ovaties en een hele hoop applaus in ontvangst nemen. Het publiek had duidelijk genoten van hun vrijdagavond en zo werd de aangename, zonnige dag in schoonheid afgesloten. De tweede Sit Down and Listen concertreeks komt zo ongeveer tot een einde en Hooverphonic liet het publiek dan ook gewoon neerzitten, luisteren en vooral genieten van hun muziek.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Cheek to Cheek
Por Favor
Release Me
Club Montepulciano
2Wicky
[Italiaans opera stuk]
The Best Day of Our Life
Don’t Think
The Wrong Place
Le temps qui court (Alain Chamfort cover)
Anger Never Dies
Romantic
Gravity
Eden
Vinegar & Salt
Jackie Cane
The Night Before
Electro Shock Faders
Badaboum
Mad About You
Barabas