Cactusfestival 2023 (Festivaldag 3): Kippenvel in het park

Acht artiesten, acht verschillende genres. Vrijdag en zaterdag waren dan wel gereserveerd voor de gevestigde, Belgische bands en festivalhypes van het moment, op zondag trok de organisatie een eclectisch vat open. Van de spacejazz van The Comet Is Coming over de postpunk van shame naar de elektropop van Róisín Murphy: wie zijn veiligheidsgordel om had, was klaar voor een achtbaan langs verschillende stijlen. In tegenstelling tot andere festivals bleef het Cactusfestival gelukkig gespaard van de grote onweders.

Slow Crush

Als er een groep baat heeft bij gure weersomstandigheden, dan is het wel Slow Crush. De Belgisch-Britse shoegazeband laat naar klassiek recept de melancholische echolagen van haar gitaarwerk golven. Bijna was het niet zo ver gekomen, toen het zangeres Isa Holliday bij aankomst in Brugge te binnen schoot dat ze haar basgitaar in Leuven vergeten was. Een retourritje later schudde Slow Crush, gehuld in een dikke rookwolk, het Brugse publiek zachtjes wakker. Daarbij liet de band het niet na om veelvuldig te putten uit laatste album Hush. Zonde dat de stem van Isa Holliday wel heel zacht in de geluidsmix gemengd werd. Bij momenten merkten we enkel dat ze stond te zingen omdat we het visueel konden waarnemen. Uiteindelijk deed Slow Crush haar bandnaam eer aan: het publiek werd langzaam gewekt met fijne shoegaze, maar het omver slopen met een geluidsmuur zat er ook niet meteen in.

Tsar B

België zit de laatste jaren niet verlegen op vlak van alternatieve popsterren. Sylvie Kreusch bevestigt haar status overal ter lande en Tsar B maakte onlangs nog een vijfsterrenplaat. De zangeres liet er op Cactusfestival geen twijfel over bestaan dat die quotering ook live gerechtvaardigd is. Getooid in een kortgerokt kloosterkorset zette het hoge “auwtch” meteen de toon. Wat volgde was onder meer een bezweerderig “cruel”, een gevaarlijk intens “moonmaker” en een heerlijke ode aan haar klassieke achtergrond met “amara terra mia”. Tsar B heeft het allemaal in huis en dat bevestigde ze door finaal nog eens een rave door het Minnewaterpark te stuwen.

shame

De vraag hoe de vuile postpunk van shame zou aarden op een kindvriendelijk festival als Cactus kon vooraf gesteld worden, want tijdens een optreden van de Zuid-Londense band trekt zich bij elk nummer minstens één moshpit op gang. Zo’n vaart zou het in Brugge niet lopen, maar toch had shame na een strakke set van een uur het enthousiasme danig naar omhoog getrokken. Bij “Fingers of Steel” stond het publiek er nog wat onwennig bij, maar wanneer al vroeg in de set “Alphabet” voorbijkwam, zagen we de voorste rijen meer en meer tegen elkaar opboksen. Zanger Charlie Steen was jarig en had duidelijk zin om er een feest van te maken. Samen met de bokkensprongen van bassist Josh Finerty zorgde zijn podiumprésence ook op de achterste rijen voor de nodige goedlachsheid. shame heeft evenwel genoeg straffe nummers om ook muzikaal te blijven boeien. Het duo “Orchid”/”One Rizla” was daarbij het strafste dat de revue passeerde. Charlie Steen verraste zichzelf op het einde van de set nog met een verjaardagstaart. Even ontstond de hoop dat hij die het publiek in ging keilen, maar uiteindelijk moest iedereen zichzelf tevreden stellen met een sterke muzikale set; ook goed.

The Comet Is Coming

Het zit erop. Gisterennamiddag trad The Comet Is Coming een laatste keer op op Belgische bodem en leider Shabaka Hutchings zal de saxofoon zelfs even aan de wilgen hangen. Het is een kenmerk van de groten om op het hoogtepunt van de populariteit het stuur om te gooien. Hutchings deed het al eerder met zijn Sons of Kemet. De set van The Comet Is Coming in Brugge was opvallend ingetogen naar hun gewoonte. De groep wist evenwel perfect wanneer ze een spacey stuk jazz moest omgooien in een pompend dansmoment. Nummers als “Lucid Dreamer” of een heerlijk uitgesponnen “Summon The Fire” lieten de planché voor het podium lichtelijk trillen. Drummer Betamax voerde op zulke momenten meermaals het tempo op met een indrukwekkende solo. Bloemen noch kransen voor The Comet Is Coming. Om nog één keer zijn verworven bijnaam te gebruiken: in eender welke hoedanigheid, King Shabaka komt terug.

Kim Gordon

Weinig vrouwen hadden in de jaren ’80 zo’n invloed op rockmuziek als Kim Gordon. Als bassiste van Sonic Youth stond ze mee aan de wieg van een van de meest toonzettende noiserockbands. Anno 2023 toert Kim Gordon echter onder eigen naam. Dat ze dat nog steeds doet met Home Record, een plaat die ze in 2019 uitbracht, viel bij meerdere nummers op toen ze een spiekbrief nodig had. Opener “Sketch Artist” was op die manier niet meteen een laaiend begin van de set. Op meerdere nummers liet Gordon spoken word horen, een genre dat bij uitstek niet gebaat is bij een mompelende uitvoering. Muzikaal had haar begeleidingsband het allemaal wel op orde, maar we vragen ons af of de nostalgie naar de hoogdagen van noiserock zelfs voor de trouwste fans voldoende was om van een geslaagd concert te kunnen spreken.

Kurt Vile & The Violators

Rond 20u was het aan slackerkoning Kurt Vile om het podium te bestijgen. Het is altijd afwachten welke Kurt je live krijgt, aangezien de man met de beste haargroei in de muziekindustrie zijn luie slackerimago soms doortrekt in zijn performance. Niets daarvan gisterenavond, want de zanger stond zowaar wat kittig; een emotie die we niet meteen binnen zijn repertoire rekenden. Al tijdens “Loading Zones” schreeuwde hij sommige woorden à la Gilles de la Tourette plots uit. Een aanpak die hij verderzette en die de show een stuk intenser maakte. Andere hoogtepunten? De verrassend elektronische opener “Palace of OKV in Reverse”, een heerlijk melodieus “Say The Word” en slackerlijflied “Pretty Pimpin'”. Het enthousiasme dat het publiek bij Kim Gordon kwijtgeraakt was, vond Kurt Vile met succes terug.

Róisín Murphy

Met Tsar B was er al een Belgische popprinses op het Brugse podium gepasseerd, maar voor het grootste feest van de avond zorgde Róisín Murphy. De Ierse zangeres kwam getooid met een paarse verkeerskegel op haar hoofd het podium op. Het zou slechts een van de zaken zijn waaraan het publiek zijn ogen de kost kon geven. Toen het feest al vroeg in de set losbarstte met “Overpowered” molenwiekte Murphy een grijze mensenpop in het rond. Op een dik uur tijd zagen we ook een onnavolgbare hoeveelheid hoofddeksels passeren. Veel show dus, maar muzikaal viel er in de eerste helft van het optreden ook wel wat te beleven. Met het recente “Coocool” toonde de Ierse hoe zuiver ze nog kan zingen. Een bewijs dat op “Something More” nog duidelijker geleverd werd.

Het recentere materiaal van Róisín Murphy trok dus zijn streng, maar het feest was natuurlijk compleet toen het vat aan Moloko-hits opengetrokken werd. “The Time Is Now” zorgde al voor dansers tot op de laatste rijen, maar tijdens een lang “Sing It Back” kreeg het publiek de verantwoordelijkheid over de refreinen. Geen ziel op de festivalweide kende de woorden niet. De zangeres was duidelijk ook in haar nopjes en bij afsluiter “Flash of Light” bespeelde ze nog een laatste keer het publiek alvorens de song af te werken terwijl ze al in de coulissen stond. Het was symbolisch dat de keytarist als laatste op het podium mocht overblijven: een beetje kitsch, veel fun en vooral sterk gespeeld. Róisín Murphy zorgde voor het eerst voor een feest tot in elke uithoek van het terrein. Dit was het feest waar de verjaardagseditie naar snakte.

Tamino

Cactusfestival koos een ietwat bizarre opbouw om haar verjaardag te vieren. Op vrijdag barstte het feest al los met de meest euforische livebands van ons land, maar voor het slotakkoord koos de organisatie eerder voor kippenvel dan feestgedruis. Aan Tamino om zijn kunststukje van een week eerder op Rock Werchter over te doen. De Egyptische Belg werd toen overladen met lyrische recensies. Gisterenavond had hij een publiek voor zich dat quasi uitsluitend voor hem gekomen was. Kon niet misgaan toch? Het moet gezegd dat aanvankelijk heel wat geroezemoes door het Minnewaterpark trok. De geïnteresseerde fans probeerden de babbelaars het zwijgen op te leggen, maar hun vele ‘shht’s’ waren minstens zo opvallend. Tamino, die deed ondertussen gewoon zijn ding. De lijzige openers “A Drop Of Blood” en “The Longing” waren geen evidente keuzes, maar werden wel loepzuiver gebracht.

Ten opzichte van enkele jaren geleden is een liveshow van Tamino een groepsgebeuren geworden. Na enkele nummers vergezelden zes muzikanten de zanger op het podium en zorgden zo voor een veel voller geluid met “The Flame”. Een bijkomend voordeel was dat daarmee de meest koppige babbelaars overstemd werden. Vraag ons evenwel niet hoe deze muzikanten eruit zien, want ze staan diep verscholen in de schaduw van hun frontman. Van daaruit hadden ze wel hun aandeel in nummers die sterk openbloeiden. We hoorden Tamino bijvoorbeeld nog nooit zo woest als op “w.o.t.h.”. Met “Persephone” was ondertussen wel al een nummer gepasseerd dat ons kippenvel tot in onze nek had gegeven.

Tamino is een artiest die geen hits nodig heeft om een headlinershow te geven, maar dat wil niet zeggen dat hij ze niet heeft. “Tummy” was verrassend nog eens de setlist binnengeslopen en zorgde binnen het publiek voor herkenning. Dat “Habibi” dat ook deed, zal allicht niet verbazen. Je kan dat nummer wel duizend keer horen en nooit laat het je onberoerd. Met “Smile” als bisnummer sloot de jonge artiest de veertigste verjaardag van het Cactusfestival af. Het optreden liet de weide met een dubbel gevoel achter. In het redelijk leeggelopen park kon je vanuit elke positie zowel iemand tot tranen toe beroerd zien, als een groepje ongegeneerd door het concert heen zien lullen. Het maakt onze inschatting van Tamino er niet minder om. De zanger straalde met een verrassende setlist internationale allure uit.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!