Chris Isaak @ Ancienne Belgique (AB): Entertainer met een gouden stem

Eind jaren tachtig liet de Amerikaanse rocker Chris Isaak heel wat harten sneller slaan. Hij deed dat niet enkel met zijn gladde rockabilly-looks en zijn fluwelen stem, maar vooral met de sensuele videoclip die hoorde bij de wereldhit “Wicked Game”. Die single van zijn derde album Heart Shaped World katapulteerde hem naar een sterrenstatus en lokte een groot publiek naar de platen die hij doorheen de jaren negentig zou uitbrengen. Voor recente muziek moeten we al een stuk terug in de tijd gaan, want Isaaks laatste studioplaat is alweer van 2015. Toch kan hij in ons land nog steeds op een stevige fanbasis rekenen want het optreden in de AB was al een hele tijd uitverkocht. Niet zo gek als je weet dat zijn vorige bezoek aan België alweer dateert van 2012. Wij waren dus maar wat blij dat we bij de gelukkigen met een kaartje waren!

Een voorprogramma was niet van de partij en dus stapten Chris Isaak en z’n vaste begeleidingsband Silvertone klokslag half negen zelf op het podium om de spits af te bijten. Isaak ging naar goede gewoonte gekleed in een kleurrijk versierd kostuum en liet met een grote glimlach meteen blijken dat hij er zin in had. Met “American Boy” opende hij samen met drummer Kenney “Peek-A-Boo” Johnson, bassist Rowland Salley, gitarist Hershel Yatovitz en pianist Timothy Drury de avond met fijne rockabilly. Het publiek begon gelijk te schuifelen met de voeten en klapte de handen vrolijk tegen elkaar. Isaak en Yatovitz vochten voortdurend voor een plaatsje in de spotlight en zorgden zo voor een speelse sfeer op het podium. De band stond dan ook van in het begin bijzonder relaxed en met veel plezier op het podium. Dit gevoel zou het hele concert blijven primeren.

Doorheen de avond zou Isaak zich als een echte publieksmenner gedragen (ook al noemde hij zichzelf met zijn kleurrijke outfit eerder een ‘semi-professionele entertainer’). Gedurende het optreden sprak hij het publiek regelmatig uitgebreid en met heel wat humor toe, gaande van oprechte dankwoorden tot beknopte speeches over zijn liefde voor Roy Orbison en het belang van livemuziek. Hij zocht voortdurend contact met het publiek, in die mate zelfs dat hij tijdens “Waiting” zingend door de grote zaal wandelde en “Don’t Leave Me on My Own” vanop het achterste balkon ging zingen. Tijdens de klassieker “Baby Did a Bad Bad Thing” draaide hij de rollen dan weer om een riep hij een zestal vrouwen het podium op om te komen dansen. Kippenvel te over dus voor de fans.

We kregen niet alleen een entertainende show voorgeschoteld, ook muzikaal werden we goed verwend. Het mooie “Somebody’s Crying” zorgde al vroeg op de avond voor een eerste hoogtepunt met klaterende gitaren, speelse ritmes en vooral Isaaks wondermooie stem. De tijdloze, dromerige melodie van “Wicked Game” stond live ook ijzersterk overeind en gold ontegensprekelijk als een van de hoogtepunten van de avond. Isaak haalde zonder problemen de hoge uithalen van het nummer en zong glashelder, een indrukwekkend gegeven als je weet dat hij onlangs z’n 67ste verjaardag vierde.

Er waren wel meer memorabele punten doorheen de avond. Onder andere de beklijvende versies van “Forever Blue” en “Two Hearts” die tijdens een akoestisch intermezzo werden gebracht, badend in herfstkleuren. Het mysterieuze “Speak of The Devil” opende de deuren naar een rokerige bar waarin David Lynch zou genieten van een kop koffie met kersenvlaai terwijl “Go Walking Down There” een heerlijk schot rock-‘n’-roll uitdeelde. “Dancin’” en “Blue Hotel” klonken evengoed sterk, al misten zij toch nog net dat tikkeltje kracht dat ze op plaat meekregen.

Isaak en zijn band stonden heel naturel en enthousiast op het podium, hoewel er weinig verrassingen op de setlist stonden en er vooral werd gefocust op een ‘greatest hits’-show. De setlist plukte voornamelijk liedjes uit de jaren negentig, de albums San Francisco Days en Forever Blue waren het best vertegenwoordigd. Als wij dan toch een puntje van kritiek moeten geven: naar goede gewoonte bracht Isaak enkele covers en wij hadden in de plaats liever wat extra parels uit een van zijn eerste drie platen gehoord. Misschien detailkritiek, want als er iemand is die de stem van Roy Orbison enigszins eer kan aandoen, dan is het wel Chris Isaak, maar wij hadden toch graag een nummer als “Lie to Me” of “Blue Spanish Sky” eens live gehoord. Een volgende keer dan maar misschien?

Chris Isaak bewees gisteren in de AB dat hij nog steeds beschikt over formidabele stembanden. Bovendien leverden hij en zijn band Silvertone een show met een hoog entertainmentgehalte waardoor je je geen moment verveelde. De songs van Chris Isaak klinken na al die jaren nog fris en aantrekkelijk waardoor we toch wat blijven verlangen naar nieuw materiaal van de man. Al hopen we nu vooral dat we niet nog eens elf jaar moeten wachten alvorens we hem nog eens live aan het werk kunnen zien in België.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

American Boy
Somebody’s Crying
Waiting
Don’t Leave Me on My Own
I Want Your Love
Wicked Game
Go Walking Down There
Speak of the Devil
Oh, Pretty Woman (cover van Roy Orbison)
Forever Blue
Two Hearts
Only the Lonely (cover van Roy Orbison)
Dancin’
Killing the Blues (cover van / gebracht door Rowland Salley)
Can’t Help Falling in Love (cover van Elvis Presley)
Blue Hotel
San Francisco Days
Notice the Ring
Big Wide Wonderful World