©CPU – Stijn Verbruggen
Er wachtte ons een mooie zaterdagavond in Trix; het kruim van de posthardcore en progrock streek neer in Antwerpen voor een avondje gevuld met luide gitaren en straffe songs. Met een triple affiche stond er voor elk wat wils geprogrammeerd. Wie de iets hardere emotionele posthardcore opzoekt kon zijn hartje ophalen bij Touché Amoré. Wie toch iets meer te vinden is voor progrock kon dan weer terecht bij Coheed And Cambria. Thrice zorgde er voor dat ook de postrock/hardcore liefhebber aan zijn trekken kwam. Het bleek de ideale line-up om een band aan het werk te zien waar je al fan van was en om iets nieuws te leren kennen.
Touché Amoré mocht de spits afbijten en deed dat voor een halfvolle zaal. Zelfs op een zaterdagavond is het blijkbaar moeilijk om in een sneltempo over de Antwerpse ring te bollen. De vroege vogels hadden gelijk om op tijd te vertrekken want het vijftal uit Los Angeles had er duidelijk zin in. Waar de teksten nog binnensmonds werden meegezongen tijdens de eerste nummers durfden enkelingen gedurende “New Halloween” de kelen al eens testen. Zanger Jeremy Bolm staat er om gekend de persoonlijke emotionele thema’s niet uit de weg te gaan en hij weet deze perfect over te brengen. Met “Reminders” en “Lament” zat de set vooral goed gevuld met materiaal uit hun meest recente album Lament. Waar ze vroeger enkel vol gas konden geven hoor je dat ze nu ook live een gevarieerder geluid weten te brengen. Getuige daarvan was “Limelight” dat terecht op het einde van de set als hoogtepunt te vinden was. Het half uur dat de Californische band kreeg om nieuwe zieltjes te winnen werd goed benut. Missie geslaagd want Touché Amoré bleek een waardige opener van de avond te zijn. Dat werd nog eens onderstreept met de apotheose van hun show met het wervelde “Flowers and You”.
Coheed and Cambria stond al te popelen om eraan te beginnen. Tien minuten voor wanneer ze aangekondigd waren gingen de lichten uit en weerklonk “Aces High” van Iron Maiden loeihard door de speakers. Zanger Claudio Sanchez, nog steeds met kapsel waar Adil El Arbi stikjaloers van zou zijn, en zijn bende betraden het podium. Het duurde niet lang eer “Prologue”, direct gevolgd door “The Dark Sentencer”, werd ingezet. De marcheerritmes weerklonken en werden vergezeld van simultane gitaarsolo’s van Sanchez en gitarist Travis Stever. De lichtshow en geluid waren zo bombastisch dat je werd meegezogen naar Vaxis, de imaginaire wereld waar de laatste twee albums zich afspelen.
Het eerste deel van de show was volledig gewijd aan Vaxis en kregen we enkel nieuw werk te horen. Dat ze al eens durfden te experimenteren werd duidelijk tijdens “A Disappearing Act” waar de gitaren werden ingewisseld voor beats en we ons even op de dansvloer van Carré waanden. Het bleek echter een buitenbeentje te zijn in de set want meestal regen ze de technische hoogstandjes aan elkaar zonder weliswaar te verdrinken in overvloed. “Beautiful Losers” kwam zo bijvoorbeeld zeer goed uit de verf en hield een mooie balans tussen gitaarsolo’s, strakke drumpartijen en een catchy zanglijn.
Maar toch was het tijdens “In Keeping Secrets of Silent Earth: 3” dat de fans zich volledig lieten gaan. Het viel op dat tussen al dat bombast van nieuw werk de oude nummers nog een schuifje hoger liggen. Dat werd enkel bevestigd met fanfavoriet “A Favor House Atlantic” dat een regelrecht hoogtepunt was en navolging kreeg van “Welcome Home”. Het mocht duidelijk zijn; het zwaar geschut werd bovengehaald en de finale was met een verschroeiend tempo aan het razen. Met hun toegankelijke progrock waren ze misschien de vreemde eend in de bijt vanavond maar ze gaven wel een show die er mocht wezen.
Dan was het tijd voor het hoofdgerecht van de avond: Thrice. De laatste keer dat ze ons Belgenland bezochten was samen met Refused. De Ancienne Belgique was de locatie van dienst en diegene die er toen bij waren zullen zich een zeer energieke set herinneren van beide bands. Het kwartet bracht vorig jaar hun elfde album Horizons/East uit en kwam deze vanavond voorstellen in Antwerpen. Dat mag je bijna letterlijk nemen want ze openden hun avond met de eerste twee nummers van de plaat. “The Color of the Sky” baadde in mysterie en ontplooide zich tot een mooie georkestreerde kakofonie van klanken. Tijd om te bekomen kregen we niet want we kregen een stevige versie van “Scavengers” voor de kiezen. Thrice slaagt er steeds in om hun nummers live dat ietsje extra te geven en we werden direct gerustgesteld dat de nieuwe nummers dat extraatje hadden.
De hits werden niet gespaard en “The Artist in the Ambulance” en het hypnotiserende “Black Honey” werden direct in de strijd gegooid. Dat Dustin Kensrue niet de man van de grote woorden of veel gegesticuleer is wisten we al maar we zagen toch tussen de nummers door een glimlach op zijn gezicht verschijnen; dit zat goed. Waar je ook stond in de zaal, de songs werden door een groot deel van het publiek meegezongen. Dit is de kracht van een band die al meer dan twintig jaar alle hoeken van het (post)hardcore genre verkend; ze blijven experimenteren maar doen dit steeds met de nodige kwaliteit die ervoor zorgt dat ze relevant blijven.
Maar ze grepen ook even terug naar hun tweede album The Illusion of Safety dat dit jaar zijn twintigste verjaardag vierde. Om dit jubileum te vieren speelden ze het album vorige maand op Furnace Festival intergraal. In Antwerpen selecteerden ze twee songs uit de klassieker en het waren niet de meest voor de hand liggende twee. Tot spijt van wie het benijdt geen “Deadbolt” of “To Awake and Avenge the Dead” maar wel verschroeiende versies van “Where Idols Once Stood” en “The Red Death”. Het zette sommige aan om een moshpit te starten.
Er werd duchtig uit de discografie gegrabbeld om de set samen te stellen en we kregen uit bijna elke album wel een nummer te horen. Maar de nadruk lag op het voorstellen van Horizons/East. Tijdens “Dandelion Wine” keek het publiek een beetje afwachtend naar elkaar en zelfs het iets stevigere “Summer Set Fire to the Rain” kreeg weinig bijval. Enkel het experimentele “Robot Soft Exorcism” kon daar wat anders tegenover stellen. Het zorgde dat het tweede helft van het optreden toch een licht verval kende. Gelukkig kregen we met “Beyond the Pines” een wondermooie afsluiter van de reguliere set. Vaste afsluiter “The Earth Will Shake” mocht definitief de deuren achter zich dichttrekken, maar niet vooraleer ze de donder nog eenmaal door de zaal te lieten gaan.
Coheed and Cambria en Thrice draaien al een hele tijd mee in het alternatieve muziekcircuit en kenden hun echte hoogdagen iets na de eeuwwisseling. Beide bands zijn blijven experimenteren in hun genre en slaagden erin om steeds de fans te charmeren en nieuwe fans aan te spreken. Toch viel het bij zowel Cohen and Cambria en Thrice op dat de oude nummers het intensiefst werden beleefd in Trix. Beide bands vonden toch het evenwicht om hun sets te stofferen met veel nieuw materiaal en tegemoet te komen aan de fans van het eerste uur. Beiden bands bewezen vanavond nog maar eens waarom ze elk tot de top van hun genre behoren. Schrijf maar op; wij staan er weer bij de volgende passage van één van de drie bands weer.
Setlist Thrice:
The Color of the Sky
Scavengers
The Artist in the Ambulance
Black Honey
All the World Is Mad
Where Idols Once Stood
The Red Death
Anthology
Dandelion Wine
Hurricane
Summer Set Fire to the Rain
Robot Soft Exorcism
Beyond the Pines
The Earth Will Shake
