© CPU – Jan Van Hecke
Het Belgische muzieklandschap moet het ondertussen al een dik jaar doen zonder een van zijn grootste iconen: Arno Hintjens. Le Plus Beau verloor in april 2022 de strijd tegen pancreaskanker, maar klagen deed hij nooit. Muziek, dat was zijn beste medicijn, want de man stond tot haast letterlijk zijn laatste dag op het podium. En dan vielen alle zorgen en pijn zichtbaar van zijn schouders, getuige ook de reeks afscheidsshows – al wilde hij dat zelf nooit zo noemen – in de Ancienne Belgique en in het Kursaal van Oostende, waarbij hij helemaal opfleurde. Iets wat niet alleen ons, maar ook de rest van de muziekwereld altijd zal bijblijven, want toen Arno aan de eigenaar van zijn tweede living vroeg om een eervol afscheid na zijn dood, was de rij aan artiesten die wilde meewerken meteen vrij lang.
De Ancienne Belgique stak daarom, samen met Arno’s rechterhand Mirko Banovic en manager Cyril Prieur, een avond in elkaar die in het teken stond van de Lonesome Zorro. Een lijst artiesten en muzikanten, persoonlijk samengesteld door de goede man, was maar al te blij om mee te werken aan het concept. Gaande van Zwangere Guy tot Adamo, van Stijn Meuris tot Wim Opbrouck, van Tom Barman tot Melanie De Biasio; allemaal speelden ze zo’n belangrijke rol in zijn leven dat ze niet konden ontbreken op een avond als deze.
© CPU – Jan Van Hecke
Wat we precies van deze Arno Hommage mochten verwachten bleef tot op de avond zelf een groot vraagteken. Nadat we de Lonesome Zorro op groot scherm doorheen de jaren op zijn strand, in zijn zee in zijn Oostende zagen vertoeven, werd stilletjes aan duidelijk wat er te gebeuren stond. Pieter-Jan De Smet, Arno’s rechterhand, trapte de avond op gang met “Le Java”. Op zich goed gebracht, daar niet van, maar het voelde allemaal nog wat bevreemdend aan. Dat Marie-Laure Béraud, een van de ex-vrouwen van de man om wie alles draaide, meteen daarna met “Mourir à plusieurs” kwam, maakte het allemaal nog een tikkeltje onduidelijker. Alsof we plots werden overvallen door van alles en nog wat, zonder goed te weten waar het allemaal over ging. En in zulke situaties is een hyperkineet als Wim Opbrouck misschien niet de juiste man op de juiste plaats, al bleek dat gisteren wel het geval te zijn.
Door zijn gezellige zelve te zijn, stelde hij de Ancienne Belgique meteen op zijn gemak net door de zaal helemaal op te zwepen. “Je veux nager” pakte de volledige zaal in met een positieve vloedgolf en toen de man ook nog eens zijn accordeon om zijn nek hing, was het hek helemaal van de dam. “Tango de la peau” bleek het startschot om de heupen in beweging te gooien, waardoor het kwik meteen enkele graadjes omhoog klom. Dat Opbrouck maar al te graag enkele subtiele knipoogjes richting Arno gaf, kwam het geheel ook alsmaar meer ten goede. Door de afwisseling van artiesten lag het tempo ook vrij hoog en hadden we vaak het gevoel dat we vergaten wat er allemaal aan het gebeuren was – de dansers tijdens het daaropvolgende “Vive ma liberté” voelden vrij random aan – maar langs de andere kant was dit ook gewoon de manier waarop Arno het zelf zou hebben gedaan: zonder rode draad, vrij chaotisch en recht in your face.
© CPU – Jan Van Hecke
De sfeer zat helemaal goed, waardoor Patricia Kaas het zich kon veroorloven wat gas terug te nemen. “Dans mon lit” kwam daardoor een tikkeltje zwoeler binnen dan normaal, al bleek het achteraf gezien slechts een kans om op adem te komen. Stef Kamil Carlens had er namelijk gigantisch veel zin in en swingde op een ongezien energieke wijze doorheen “Living on My Instinct”. Het vuur werd nog eens aan de lont gestoken, maar de frontman van Zita Swoon nam ook een eerste moment om de band achter de artiesten, alsook achter wijlen Arno, in de kijker te zetten. Niet meer dan terecht, want de heren speelden om en bij de twee uur een retestrakke set; en veel meer dan dat konden ze niet doen om hun overleden ceremoniemeester nog eens te eren. Carlens besloot dan ook om zich even tot de band te voegen en de dansers een modern sausje te laten gieten over “Lonesome Zorro”. Sterke gitaarsolo’s in combinatie met aangrijpende dans: een eerste echte hoogtepunt was een feit.
Het scherm met foto’s en herinneringen had ondertussen plaatsgeruimd voor een reeks kerstlichtjes; de ideale setting voor Roland Van Campenhout en Ad Cominotto om het allemaal wat gezelliger te maken. Met “Drink Till I Sink” toverden ze de Ancienne Belgique om tot een plezante pub, inclusief een reeks country- en bluesachtige solo’s. Het was bij momenten indrukwekkend om te horen wat voor geluiden Roland uit een akoestische gitaar kreeg. Bijna op tram acht, maar de muziek hield hem ook gisteren nog duidelijk jong; naar het evenbeeld van Arno. Hij zou ongetwijfeld genoten hebben. Beverly Jo Scott vervoegde het duo even later voor “Dacing Inside My Head”. De gemoedstoestand was zowel in de zaal als op het podium opperbest. Nu werd pas echt duidelijk wat deze hommage precies inhield.
© CPU – Jan Van Hecke
Het ging er dus vrij gemoedelijk aan toe in de Ancienne Belgique, al voelden we dat telkens er een andere artiest opkwam de sfeer plots helemaal kon omslaan. Dat was bijvoorbeeld het geval toen Melanie De Biasio onder niet meer dan een industrielamp een ongelofelijk intrigerende versie van “Elle adore le noir” bracht. Alsof de temperatuur nog niet hoog genoeg was. Iets waar Tom Barman meteen daarna graag nog een schepje bovenop deed, want in gekende stijl goot hij guitig een dEUS-sausje over “Die Lie”; iets waar hij zelf ook zienderogen van genoot. Dat zulke grote namen naar Brussel afzakten om een luttel nummer te komen brengen, zegt ergens ook wel iets over de impact die Arno (en zijn dood) op het muzieklandschap heeft gehad. Als Le Plus Beau jou hoogstpersoonlijk op zijn lijstje met artiesten zet, dan weiger je dat niet.
Het respect dat we bij Arno’s laatste doortocht in de Ancienne Belgique in de lucht voelden hangen, was daar gisterenavond opnieuw. Dat diezelfde neon-letters van ‘Vivre’ daar ook opnieuw waren, maakte iets onverklaarbaars in ons los. Dat ze nu Patricia Kaas verlichtten en niet de Lonesome Zorro zelf, viel bij sommigen emotioneel. Doe daar dan nog eens bij dat ze samen met Serge Feys op piano een intieme versie van “Les yeux de ma mère” bracht, en je kan je best inbeelden dat er hier en daar een krop in de keel zat. Een ovatie nog tijdens het nummer was dan ook helemaal terecht. Dit ging om meer dan ‘een covertje’, de kracht van de hommage werd nog maar wat duidelijker.
© CPU – Jan Van Hecke
Er was in de Ancienne Belgique dus zeker plaats voor een traantje, maar zoals Arno het zelf altijd wilde: niemand moet verdrietig zijn wanneer ik sterf. En dus veegden Stijn Meuris en Jean-Marie Aerts alle droevige emoties snoeihard van tafel. “The Parrot Brigade” schudde iedereen helemaal wakker, niet in het minst omdat die eerste zich wederom ontpopte tot een passionele, geboren publieksmenner. Van onder zijn gekende petje drukte de frontman van Noordkaap het gaspedaal even helemaal tot beneden in. De gitaar kwam er, vanzelfsprekend, een pak luider door, al wist het door het publiek mee gescandeerde “Ha Ha” er toch nog bovenuit te komen. Het was daarom mooi om te zien dat er vanuit de zaal niet alleen gekeken werd naar hoe bevriende artiesten hun collega eerden, maar dat band en publiek dat hand in hand deden, als één geheel.
En dat is precies waar Arno zelf naartoe wilde met deze hommage-concerten. Dat muziek iedereen samenbrengt, net zoals dat voor hem het geval was; de video waarin hij, zichtbaar afgepeigerd door de kanker, wel nog genoot van “Solo gigolo” werd niet toevallig op dat moment afgespeeld. Dat een jonge kerel als Zwangere Guy ook tot die mensen behoort, toont aan hoe tijdloos de man op muzikaal vlak is, maar ook hoe open hij als mens in het leven stond. Gorik was overigens de juiste man op de juiste plaats om met “Putain putain” de boel nog eens in vuur en vlam te zetten. Dat de koning van Brussel maar al te graag een eigen verse als eerbetoon aan dat nummer toevoegde, droeg alleen maar bij aan de passie en de liefde die hij uitstraalde. ZG stond dan misschien wel voor het oudste publiek uit zijn carrière, teleurstellen deden zowel hij als de zaal allesbehalve.
© CPU – Jan Van Hecke
Het was meteen ook het startschot van de eindsprint, waarin Stef Kamil Carlens meteen een bommetje dropte in de vorm van “Oh La La La”. Het was geen verrassing dat werkelijk iedereen mee was, terwijl de man zelf stond te swingen. En dan moest de grootste legende van de avond nog komen: Salvatore Adamo. Met bijna tachtig lentes op de teller meteen ook heel wat levenservaring, maar een van mooiste momenten uit zijn carrière beleefde hij samen met Arno in de Ancienne Belgique. Het was een mooi en oprecht begin van zijn setje, dat ergens precies wat in de tijd was blijven steken, maar waarvan de man en de zaal zienderogen van genoten. “Je ne veux pas être grand” rolde de rode loper uit voor natuurlijk “Les filles du bord de mer”, waarin zowel Adamo als het publiek zich rot amuseerden. Liefde en respect verstrengelden met elkaar, terwijl de emoties terug om de hoek loerden.
Knipogend – een letterlijke knipoog naar Suske & Wiske – werd Arno Hintjens een laatste keer op het grote doek geprojecteerd, terwijl alle artiesten die hem gisterenavond een eresaluut brachten nog een laatste keer de bühne betraden. Een oorverdovend applaus was hun deel, maar dat weigerden ze in ontvangst te nemen. Iedereen draaide zich namelijk met zijn rug naar het publiek, maar met het aangezicht richting Le Plus Beau. Alle eer voor de man die dit mogelijk maakte, alle eer voor de man die ons samenbracht. Arno is meer dan zomaar een artiest, dus dit was bijgevolg meer dan zomaar een hommage. Waar zijn vorige doortocht in de Ancienne Belgique nog aanvoelde als een viering van het leven, was deze er eentje die aanvoelde als een viering van het leven na de dood. Want uit het oog betekent nooit uit het hart. Arno Hintjens leerde ons om pijn los te laten, om te genieten van de kleine dingen en om muziek te omarmen; want dat laatste zal ons altijd verbinden. Leve de mussels! Leve Arno!
Deze reeks, en zelfs nog enkele andere artiesten brengen vanavond, op zondag 18 juni, nog een eerbetoon aan Arno in de Ancienne Belgique. Op woensdag 21 en donderdag 22 juni zullen ze hetzelfde doen in het Kursaal van Oostende. Alle inkomsten van deze concerten worden overigens geschonken aan Kom Op Tegen Kanker.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Pieter-Jan De Smet
Le Java (TC Matic-nummer)
Marie-Laure Béraud
Mourir à plusieurs
Wim Opbrouck
Je veux nager
Tango de la peau
Vive ma liberté
Patricia Kaas
Dans mon lit
Stef Kamil Carlens
Living On My Instinct (TC Matic-nummer)
Lonesome Zorro
Roland Van Campenhout & Ad Cominotto
Drink Till I Sink
Roland Van Campenhout, Ad Cominotto & Beverly Jo Scott
Dancing Inside My Head
Pieter-Jan De Smet
Marie tu m’as
Pieter-Jan De Smet & Beverly Jo Scott
The Jean Genie (David Bowie-cover)
Melanie De Biasio
Elle adore le noir (TC Matic-nummer)
Tom Barman
Die Lie
Patricia Kaas
Take Me Back
Patricia Kaas & Serge Feys
Les yeux de ma mère
Stijn Meuris & Jean-Marie Aerts
The Parrot Brigade (TC Matic-nummer)
Stijn Meuris, Jean-Marie Aerts & Serge Feys
Ha Ha (TC Matic-nummer)
Marie-Laure Béraud
Il est tombé du ciel
Arno (via video)
Solo gigolo
Zwangere Guy, Jean-Marie Aerts & Serge Feys
Putain putain (TC Matic-nummer)
Stef Kamil Carlens, Jean-Marie Aerts & Serge Feys
Oh La La La (TC Matic-nummer)
Adamo, Jean-Marie Aerts & Serge Feys
Je ne veux pas être grand
Adamo, Jean-Marie Aerts, Serge Feys & Ad Cominotto
Les filles du bord de mer (Adamo-nummer)
