Een geoliede machine. Met deze woorden zou deze review zomaar kunnen stoppen. Dat doen we natuurlijk niet, want een machine doet misschien vermoeden dat er geen creativiteit bij aan te pas komt. Het is bijna akelig aan het worden hoe een band als Gojira na zoveel jaren de perfectie van hun eigen sound zo kan benaderen. Op een bepaald moment zou je durven zeggen dat van deze band amper iets te leren valt. Toch slagen ze er elk album in om een kleine wijziging in het oudere concept bij te voegen om toch als creatief en inventief bestempeld te kunnen worden. Op Magma (2016) werd bijna volledig clean gezongen; nu zijn er nog steeds rustige momenten, maar die worden gecombineerd met een bijna hysterische boosheid.
Al goed 25 jaar is Gojira bezig om de wereld een betere plaats te maken, zowel met magistrale muziek als met diepgaande teksten. Sinds 1998 is de bezetting van deze Franse technische metalband dezelfde en dat zal zeker geholpen hebben om een zekere consistentie in de kwaliteit van hun nummers en platen te krijgen. Als je met frontman Joe en drummer Mario Duplantier dan nog eens twee getalenteerde broers in je gelederen hebt, dan weet je dat er snel succes moest komen. Na ooit als Godzilla te zijn gestart, hebben ze hun naam moeten veranderen in een andere taal. En als je kort de evolutie bekijkt van de eerste plaat Terra Incognita, waar toch meer technische deathmetal in terugkwam, tot waar ze nu staan, dan besef je pas wat een mooie evolutie deze band heeft gemaakt, en dat zonder hun eigenheid te verliezen.
Op het vorige album Magma stond vooral de vroege dood van de moeder van de gebroeders Duplantier centraal. Op deze plaat zijn de thema’s van vroeger terug: de aarde hebben we meer nodig dan de aarde ons nodig heeft. Een thema dat al lang centraal stond in de muziek van Gojira, maar waar vandaag nog meer behoefte aan is dan vroeger. Zeker als metalband is het redelijk uniek te noemen dat ze zulke zware thema’s aankaarten. Bij de eerste single die ze uitbrachten, was het al onmiddellijk de nagel op kop. “Another World” bracht een traag en groovy nummer met als onderliggende boodschap dat we graag een back-upplan hebben, maar er is helaas maar één aardkloot. De boodschap is geen hype voor Gojira, maar het nummer laat zich wel traag en gestaag doorsijpelen.
Die traagheid en groove zitten wel in meerdere nummers. De volgende single “Born for One Thing” klonk ongeveer hetzelfde, maar had tegelijk meer brutaliteit en melodie in zich. Die brutaliteit zijn ze zeker niet vergeten op deze nieuwe plaat, maar het is vaak gecombineerd met een ander en ooit nieuwer stukje Gojira. De vierde single “Into the Storm” gaat gepaard met een ongelooflijk brutale en bijna opzichtige riff, maar laat ook een melodisch refrein horen dat de herkenbaarheid vergroot. Die brutaliteit die zeer kenmerkend was vroeger, denk dan vooral aan The Way of All Flesh, komt ook nog eens mooi tot zijn recht bij het afsluitende nummer “Grind”. De eerste helft van dit nummer is hondsbrutaal. Helaas verknoeit de fade out het een beetje.
De plaat wordt symbolisch in twee delen gekapt door de organische titeltrack, maar die heeft verder weinig meerwaarde. Er zitten echter ook nieuwere stukken in bepaalde nummers, en dat is toch iets wat we van Gojira nog niet gehoord hebben. “Hold On” laat een intro horen die vooral door de stem wordt geleid en heel open klinkt. Het is ook een van de meer toegankelijke nummers en het lijkt ons dat veel stevige rockbands enorm jaloers zijn op dit volledige nummer, ondanks de iets zwaardere riff die er toch wordt doorweven. Maar ook “The Trails” is zo’n voorbeeld van de open geest die ze toch steeds aan de dag kunnen leggen. Met een eenvoudig rock-riff en dreigende vocalen doet het wat Faith No More-achtig aan.
Toegankelijkheid vinden we dan weer terug op “The Chant“, de laatste single in de rij. Daar wordt vocaal minder uitgehaald en haalt Mario Duplantier zelfs de cowbell boven. Het trage, logge nummer hypnotiseert de luisteraar en brengt ons via de uitgerekte solo terug met beide voetjes op aarde. Maar waar Gojira ons echt mee treft, is “Amazonia”. Daar brengt het viertal ons op een harde, maar tegelijk ook hypnotiserende manier naar het Amazoneregenwoud. Deze organische aanpak met een mondharp doet ons onmiddellijk aan “Flying Whales” denken, maar ook aan Roots van Sepultura. Het contrast met de hardheid in de intensiteit van het nummer blijkt nogmaals te werken en het lijkt ons dat deze hit het live fantastisch gaat doen.
Daar waar L’Enfant Sauvage als hun meesterwerk wordt beschouwd, is dit ongetwijfeld hun gepolijste diamant geworden. Gojira heeft ons verleid en verliefd laten worden met een verslavend en hypnotiserend meesterwerkje. Alles lijkt te kloppen op dit kleine wereldwonder. Als je eenmaal deze plaat aan het beluisteren bent, dan besef je pas dat er in het genre weinig te overtreffen valt. De geoliede machine is bijna perfect en het is bijna te mooi om waar te zijn. Het lijkt bijna een ode aan een band, maar het is toch vooral de muziek die voor zich spreekt. Het moet weinig uitleg dat Fortitude in veel eindejaarslijstjes zal belanden, want de plaat heeft alles: fantastische nummers, voldoende variatie, uitstekende productie en dat allemaal gecombineerd met briljante muzikanten en diepgaande teksten. Wat moet een mens in 2021 nog meer hebben?
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek meer nieuwe muziek op onze Spotify.
