© Cristina Fisher
Caroline Rose een eentonige artiest noemen. Je zal het nooit uit onze mond horen. De New Yorkse singer-songwriter trekt momenteel door Europa met hun vijfde album, waarop die alweer breekt met de invloeden die de vorige langspelers kleurden. Het nieuwe The Art of Forgetting is namelijk niet vergelijkbaar met de indiepop of de gepolijste digipop van weleer, maar legt de nadruk meer op zelfreflectie door de teksten met interessante arangementen te omarmen en zichzelf in vraag te stellen. Gewapend met dat nieuw materiaal, herintroduceerde Rose zich gisteren in een goed gevulde AB Club en ging die opzoek naar hun geluk. Dat vond die uiteindelijk eerder in oud materiaal.
De 21-jarige Epona Guillaume heeft in maart nog maar haar debuutsingle uitgebracht, maar het opkomend Belgisch talent mag een show in de AB bij deze alvast afvinken. Bijgestaan door een gitarist bracht ze haar beklijvende nummers met een inleving die we zelden op een podium zien. Niet elke noot was misschien perfect door een lichte zenuwachtigheid, maar net daardoor voelde je de emoties helemaal doorkomen. Onuitgebrachte nummers “Mother” en “Time Machine” zorgden door haar grootse uithalen al voor open monden, maar het waren blijkbaar slechts stemopwarmers voor het slot. Tijdens de recente single “Naked man (in the forest)” en vooral debuutsingle “Voice” zong ze de pannen van het dak en imponeerde ze met haar kenmerkende stemgeluid dat ergens tussen Charles en Luka Cruysberghs geplaatst kan worden. Knap halfuurtje van Epona.
Als je al vijf langspelers achter je naam hebt staan, heb je voldoende keuze om een setlist in elkaar te steken. Toch koos Caroline Rose ervoor om het nieuwe album The Art Of Forgetting een bijzonder belangrijke rol te laten spelen, want het hele eerste deel bestond uitsluitend uit nieuw werk. Een gewaagde keuze, vooral door de emotionele geladenheid van het project. “Rebirth” kondigde hun wedergeboorte als artiest aan en vormde een brug tussen ouder werk en het nieuwe geluid. De hoop die Rose koesterde, maakte in de liefdesbreukanthem “Tell Me What You Want” plaats voor pure frustraties. Het viel dan ook op dat Rose niet volledig op hun gemak was met het brengen van de nieuwe muziek, want de herinneringen die de nummers opbrachten, strooiden nog zout in hun wonde.
Muzikaal en vocaal was er weinig op aan te merken, maar toch was duidelijk dat Rose moeite had om zich volledig te openen. “Miami” bracht de artiest haast in trance met weinig emotie in hun ogen, terwijl het nummer net zo’n keerpunt was in het creatieproces van The Art Of Forgetting en net al die opgekropte emoties bundelde in de hoop dat de zelfliefde zou terugkeren. In “The Doldrums” en “The Kiss” gooide die het muzikaal over een andere, iets elektronischere boeg, maar ook bij deze nummers merkten we dat Caroline de muur rond zich niet zo maar gesloopt kreeg. Bij “The Kiss” hurkte die tijdens de minutenlange outro tussen de gekleurde lichten met hun ogen star op de bodem gericht. Het nieuwe album vergt veel kracht om te brengen. Dat gaf Rose ook midden in het concert zelf toe.
Na acht muzikaal sterk gebrachte, nieuwe nummers, bood het einde van de set een aaneenrijging van oudere nummers. De sfeer in de AB Club sloeg meteen om wanneer “More of the Same” werd ingezet en niet alleen omdat het een van Caroline’s bekendste nummers is. Je zag de artieste voor het eerst echt genieten tijdens hun show. Rose werd iets minder assertief en nam ook meer het podium door tijdens “Jeannie Becomes a Mom” de instrumenten achterwege te laten. Hoe verder de set uiteindelijk vorderde, hoe groter de glimlach op hun gezicht uiteindelijk werd. De vrolijkheid van “Feel The Way I Want” en Do You Think We’ll Last Forever” werkte dan ook aanstekelijk. In de finale gooide Rose er met “Bikini” en “Money” punk-georiënteerde indiepop tegenaan en werd de eerder besproken muur vakkundig gesloopt.
Te midden haar show kaartte Caroline Rose aan dat die niet zoals een hamburger van McDonalds wilt zijn: altijd hetzelfde. Elke show beleefd die anders en dat voelden we als publiek gisteren maar al te best. The Art Of Forgetting is een album dat duidelijk ontstaan is vanuit heel veel pijn, waardoor we gisteren in het eerste deel een artiest zagen die zichzelf voor die pijn wilde beschermen door de emoties niet helemaal te laten doordringen. Dat had gelukkig geen al te grote impact op muzikaal vlak, want de vier muzikanten in de achtergronden waren een absolute meerwaarde en vingen Caroline op wanneer het moest – al was het maar met een bevestigende blik. Caroline Rose’s show kunnen we daarom best beschrijven als een pijnlijke zoektocht naar geluk, die de singer-songwriter uiteindelijk vooral in het slot vond.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Setlist:
Rebirth
Tell Me What You Want
Everywhere I Go I Bring Rain
Miami
The Doldrums
The Kiss
Love Song for Myself
More Of The Same
Jeannie Becomes a Mom
Feel The Way I Want
Do You Think We’ll Last Forever
Bikini
Money
