Nabeschouwing Best Kept Secret 2023

Het is inmiddels traditie dat het Nederlandse zomerfestivalseizoen ieder jaar wordt afgetrapt met Best Kept Secret in Hilvarenbeek. Voor de negende keer zakten muziekliefhebbers af naar safaripark De Beekse Bergen om in tropische temperaturen zowel te genieten van gevestigde namen als kennis te maken met onontdekte pareltjes. Nu we even de tijd genomen hebben om te bekomen van het afgelopen weekend, kunnen we rustig reflecteren op deze editie van Best Kept Secret. Net als vorig jaar was het festival ook nu niet uitverkocht. We vermoeden dat dat deels te maken heeft met de ticketprijzen die dit jaar een stuk hoger lagen dan voorheen, maar ook met het feit dat er dit jaar geen grote headliners waren.

Het duurde dit jaar vrij lang voordat de festivalorganisatie de line-up van Best Kept Secret bekendmaakte. Die lange stilte liet vermoeden dat er wel hele grote headliners aangekondigd moesten worden, vooral omdat het festival normaliter headliners weet te strikken die zowel passen binnen het alternatieve imago van Best Kept Secret alsook publiekstrekkers zijn. Na namen als Nick Cave, Arctic Monkeys, Radiohead en Bon Iver in voorgaande jaren, voelde het een beetje als een aderlating dat de bovenkant van de affiche gevuld werd met namen als The Chemical Brothers en Oscar and the Wolf. Aphex Twin was daarentegen wel een legendarische, gedurfde en zeldzame boeking, maar wel een die bij een groot deel van het publiek misschien niet tot de verbeelding sprak. Ongeacht wat we vonden van hun uiteindelijke optredens, waren het toch niet helemaal de namen waar wij of het merendeel van het publiek op hoopten. Dat merkte je ook aan het volk voor de ONE: bij alle headliners was het terrein niet eens tot de helft gevuld.

Sinds 2022 – de eerste editie onder de nieuwe festivaldirecteur Maurits Westerik – lijkt ook het een en ander geëvolueerd te zijn in de identiteit van Best Kept Secret. Daar waar vroeger livemuziek de onverwoestbare kern van het festival betekende, spelen dj’s en beleving nu een grotere rol op het terrein dan vroeger. Live-tent THREE heeft plaats gemaakt voor de dj’s van The Floor en waar vroeger de FIVE stond, vinden we nu een reusachtige tweedehands klerenmarkt. Het zijn zaken die doen denken aan Down The Rabbit Hole, maar de trouwe Best Kept Secret-ganger vond het juist zo fijn dat Best Kept Secret zich onderscheidde met zijn grote focus op nieuwe alternatieve en te ontdekken bands.

Het dj-podium The Floor stond wel best gevuld doorheen de zaterdag en zondag, maar dat bleek ook gewoon een manier om te ontsnappen aan de zon. Hopelijk verschuift de festivalorganisatie de focus weer naar het centreren van de livemuziek in plaats van de dj-sets. Je merkte ook tijdens de liveshows dat de tenten bijna altijd afgeladen vol stonden omdat er eigenlijk geen andere opties waren voor liefhebbers van livemuziek. Op die manier schiet je als organisator toch een beetje in je eigen voet, want je laat de muziekliefhebbers die je al van bij het begin steunen in de steek.

Die focus op dj’s zagen we ook terug in de manier waarop de podia ingedeeld waren. Dj-podium The Floor stond namelijk centraal en was geen lange wandeling verwijderd van de ONE en de TWO, terwijl The Secret gereduceerd werd tot een plekje vlak naast de ingang van het terrein. Hierdoor moest men gigantische afstanden afleggen om van die twee grotere podia naar The Secret te komen, wat vooral vervelend was als er twee live acts vlak na elkaar speelden. Je hoorde deze teneur ook tussen de festivalgangers wanneer je de wandeling maakte, want er werd wel wat gemopperd over de afstand. Op een snel tempo deed je er ongeveer vijftien minuten over, wat toch veel te lang is. Wat ons betreft hadden The Secret en The Floor makkelijk omgeruild kunnen worden, ook om die focus op livemuziek wat te versterken. Een dj-podium aan de ingang lijkt ons ook puur praktisch een betere keuze omdat de weide zo in twee delen wordt opgedeeld, het livegedeelte iets verder en dan het dans en nightlife gedeelte op het eind van de avond richting uitgang. Desondanks was The Secret verder wel een fijn ontdekkingspodium, waar we toffe sets gezien hebben van onder andere Gretel Hänlyn, Alvvays en Psychedelic Porn Crumpets die de tent al sloopten. Veel werk is er dus niet meer om een nieuwe tent te incorporeren aan The Floor.

Een minder fijn podium was The Casbah. Het is het kleinste podium van Best Kept Secret: een smalle hangar die bestaat uit golfplaten met een minuscuul podium. De onhandige opbouw en grootte van The Casbah maakte dat het onmogelijk was om sommige optredens te zien wanneer je niet helemaal vooraan stond. Zo zagen we bijvoorbeeld vrij weinig van de set van Lambrini Girls, die Jockstrap vervingen, en kwamen we de hangar niet eens binnen om een glimp op te vangen van Wodan Boys. Ook de kleine meiden van Big Joanie en M(H)AOL waren bijna onzichtbaar, en een band als Glass Beams had totaal geen plek in die bunker. Het podium is veel te klein voor wat het biedt. Enkel de eerste vier rijen kunnen met een gelukje iets zien. Zeker omdat het ook als een volwaardig podium gezien wordt, aangezien er te weinig andere plaatsen zijn met livemuziek. De enige oplossing lijkt om ofwel een extra podium met livemuziek te voorzien op de plek waar nu een kledingmarkt is (die trouwens nooit echt veel volk trok en wat ons betreft volledig mag verdwijnen) of The Casbah toch iets groter maken en het podium verhogen zodat iedereen een glimp van de bands kan opvangen. De charme die The Casbah ooit had als punkpodium, lijkt volledig verdwenen doordat het nu gewoon altijd te druk is.

Gelukkig had Best Kept Secret fantastisch mooi weer gedurende de drie dagen. Dat zorgde er ook voor dat er veel dagjestoeristen of last minute beslissers langskwamen. Het gaf het festival ook zijn extra zomerse sfeer die het nodig heeft om volledig betoverd te worden. Aan schaduwplekken alvast geen gebrek tussen de bomen in het bos van de foodtrucks, waar ook de keuze aan eten in overvloed was. En voor wie echt afkoeling zocht, kon een zachte plons zeker deugd doen. Hierdoor waren bands als Kurt Vile, Oumou Sangaré en Tinariwen wat achtergesteld qua publiek, maar iedereen stond wel goed te viben in het zonnetje. Het jammere aan dit alles was wel dat de bands altijd maar heel laat begonnen op de ONE, waardoor je eigenlijk altijd in een snikhete tent moest staan om echt muziek te horen tijdens de dag. Op die manier ontneem je ook kansen van beginnende acts om zich te tonen op een groot podium aan toevallige kijklustigen die gewoon wat afkoeling zoeken.

Een frustratie die we heel vaak hoorden terugkeren op het terrein, was het systeem met de plastieken bekertjes. In tegenstelling tot vroeger wanneer je herbruikbare bekers kreeg, moest je het nu doen met een plastieken beker dat niet eens herbruikbaar is. Je kreeg een token in ruil voor de beker, maar zo’n fragiele bekertjes zijn heel moeilijk intact bij te houden waardoor je toch al snel eens extra in de portemonnee moest grabbelen als je het kwijt raakte en telkens een euro voor het bekertje moest betalen. Dat er hierdoor ook veel minder vuilbakken waren en het afval van het eten dan wel overal verspreid lag, kunnen we omschrijven als een miscast. Beter worden de herbruikbare bekers terug ingevoerd om zo toch een iets properder terrein te kunnen behouden. Een token hoeft wat ons betreft dan niet meer, want herbruikbare bekers zijn minder verleidelijk om weg te gooien.

Muzikaal was de affiche wel weer om duimen en vingers af te likken, ondanks dat er dan geen grote headliners waren. Zo waren er met Japanese Breakfast, Young Fathers, Black Country, New Road, Lankum, Sudan Archives en Kevin Morby wel wat acts voor de meerwaardezoekers. Ook kon je leuke acts als STONE, cumgirl8, Sir Chloe, Somebody’s Child en Gretel Hänlyn ontdekken vlak voor de grote doorbraak en waren er unieke shows van onder andere Aphex Twin, The Mars Volta en natuurlijk ook De Staat, dat er iedere dag speelde. Onze hoogtepunten waren The 1975, Young Fathers, Oscar and the Wolf en Goldband (die beiden misschien net iets te poppy waren voor het publiek van het festival, maar wel ijzersterke shows neerzetten), Kevin Morby, Psychedelic Porn Crumpets en Nation of Language. Er waren natuurlijk ook enkele lichte tegenvallers zoals Aphex Twin en Interpol, maar het merendeel van de acts oversteeg de verwachtingen. Dat een perfect geluid in iedere stage daar voor iets tussen zat, kan ook wel een factor zijn.

Al bij al blijft Best Kept Secret een leuk festival om als muziekliefhebber heen te gaan. Dat de focus tegenwoordig iets meer op beleving dan op muziek ligt, zal hopelijk de komende jaren wel terug opgelost worden. Je merkt gewoon aan alles dat het publiek muziek wil horen die live gespeeld wordt en daarvoor zullen enkele (ook praktische) wijzigingen in de programmatie moeten gebeuren. Een echt nachtleven kan er altijd zijn, maar dat moet zich dan ook echt op de nacht focussen met afterparty’s op alle stages die je voorhanden hebt. Met drie dagen stralende zon en fijne muziek zagen we wel iedereen vol geluk naar huis keren en op die manier heeft het festival toch maar weer mooi iedereen gelukkig gemaakt en een fijn weekend bezorgd.

Onze recensie van dag 1 vind je hier.
Onze recensie van dag 2 vind je hier.
Onze recensie van dag 3 vind je hier.

Deze nabeschouwing werd geschreven door Niels Bruwier en Stephanie van Tol.