© CPU – Nathan Dobbelaere
Als je denkt dat je nog nooit van Tom Grennan gehoord hebt, dan kunnen we je verzekeren dat dit fout is. Met zijn monsterhit “Little Bit of Love” was hij niet weg te slaan van de radiozenders, wat zorgde voor een grote internationale doorbraak voor de Britse zanger. We spraken hem al eens vijf jaar geleden, net na het uitbrengen van zijn debuutplaat, dus was het met zijn nakende, derde langspeler What Ifs & Maybes in het vizier hoog tijd om de man nog eens opnieuw te spreken. Op een stralende zonnige dag in de schaduw van de VRT-toren spreken we hem over dat aankomende album, The Kooks en hoe het zou voelen een dag door te brengen met Tom Grennan.
De laatste keer dat we je spraken was vijf jaar geleden, net voor je concert in de AB Club, nadat je net je debuutalbum Lighting Matches uitgebracht had. Zoveel jaren later zijn we dicht bij de komst van je derde plaat What Ifs & Maybes. Hoe is het leven geweest in die vijf jaar?
Wow, is het al vijf jaar geleden. Het leven was gek en toen kwam COVID waardoor alles trager verliep. Maar dan werd het weer gek, maar ik heb me enorm vermaakt en amuseer mezelf. Ik heb het gevoel dat ik bleef groeien en bleef bouwen, maar voornamelijk plezier bleef hebben.
Het nieuwe album is geschreven tussen april 2021 en juli 2022. Met andere woorden, je begon te schrijven zo goed als net wanneer je twee album uit was. Kunnen we het dan zo wat beschouwen als een vervolg op Evering Road?
Neen, helemaal niet. Het is volledig anders. Het is een spontaan album dat ik schreef met de boodschap dat mensen eens risico’s moeten nemen en zich comfortabel voelen in het oncomfortabele, want ik geloof dat als je je teveel wentelt in het veilige, je jezelf niet genoeg pusht. Wanneer je dan het oncomfortabele opzoekt, dan ga je juist blijven zwemmen en andere dingen beginnen doen. Het is een kleurrijk album vol leven, energie en vooral fun. Niemand heeft nood aan nog een triest nummer. De zon is uit en zo moeten we ook zijn.
Je spreekt zelf over kleur. Hoe zou je je drie albums in kleuren beschrijven?
Goh, het eerste album zou zonder twijfel rood zijn, het tweede album waarschijnlijk een blauw of diep paars voor al de emoties die die albums hielden. Dit album is vol met van geel en lichtpaars.
Anno 2023, hoe zou je je eigen muziek omschrijven aan iemand die er nog nooit naar geluisterd heeft?
Ik zou zeggen dat als je bijvoorbeeld luistert naar het nieuwe album je het op verschillende momenten van de dag kan doen. Zet je het op in de ochtend, dan zal je sowieso wakker worden met een glimlach. Laat je het in de namiddag afspelen en je hebt bijvoorbeeld een slechte dag gehad op het werk dan zal je je beter voelen. Maar zet je het op in de avond voor je uit eten gaat en je denkt ‘ja laten we een goede avond hebben’ dus wat feesten en iedereen heeft het goed, dan zijn het ook de perfecte nummers. Dan wanneer je naar bed gaat en je legt het op wanneer je gaat slapen, dan ga je ook gemoedelijk gaan slapen. Het is echt ‘sick’. Het is gewoon een volledig dag met Tom Grennan.
De nieuwe nummers hebben duidelijk een meer positievere sound. Is dat ook hoe je je voelt nadat het vorige album een ‘heartbreak’-album was?
Ik voel me zo gelukkig, persoonlijk en werkgewijs, dingen zijn goed en dat is ook hoe ik wil dat iedereen zich voelt. Er gebeurt zoveel shit in de wereld en ik wil gewoon iedereen gelukkig maken.
What Ifs & Maybes voelt ook meer inspirationeel zoals met de nummers “Here” en “You Are Not Alone”. Is dat iets wat je wou hebben op je happy-album om zo een compleet gevoel te hebben?
Ja tuurlijk, het is zeker feest en opwekkend, maar dat betekent niet dat het op honderd procent energie moet zijn op elk moment. Het kan ook betekenen om het even wat rustig te doen en te reflecteren en te kijken wat er aan het gebeuren is. “You Are Not Alone” is een nummer voor iemand die gewoonweg een knuffel nodig heeft. “Here” is ik die zeg dat ik er altijd zal zijn voor de persoon die ikzelf wou zijn. Ik heb altijd een hand op de schouder nodig om me verder te duwen en dat is waarom het spontaan moet zijn.
In andere interviews spreek je vaak over “This Side of the Room”, dat het je favoriete nummer is die je reeds geschreven hebt. Waarom is dat?
Het is de bedoeling dat het een dans tussen twee mensen voorstelt. Het is een song die mij toont terwijl ik iets verlies dat heel goed was en zij danst verder met iemand anders en tegelijk ben ik blij dat ze dat aan het doen is, maar anderzijds wil ik die dans gewoon terug. Uiteindelijk dansen we tesamen en zijn we goed nu.
Momenteel ben je bezig met je nieuwe album al voor te stellen in een arenatour in het Verenigd Koninkrijk. Ben je van plan dit over het kanaal ook te doen en waar geef je de voorkeur aan, de grotere of kleinere zalen?
Jazeker, dat wil ik heel graag overbrengen naar hier zodat ik meer mensen kan zien. Ik heb geen voorkeur voor de zalen want elke zaal geeft een helemaal ander gevoel. Ik hou gewoon van te spelen en op te treden voor mensen en dat is voldoende voor mij. Zolang er mensen zijn ben ik gelukkig.
Je hebt al verteld in het verleden dat je ontdekt bent tijdens een dronken karaokesessie terwijl je The Kooks “Seaside” aan het zingen was. Zou je ooit graag willen samenwerken met hen of een feature hebben met de band?
Goh neen, ik was toen heel jong. Ik was een kind en nu ken ik ze. Maar ik zou nooit willen samenwerken met hen. Ik hou wel van hen, dat wel.
Opmerkelijke wending in je carrière is het feit dat je groots bent geworden in Zuid-Korea, een land waar je zelf nog nooit bent geweest. Hoe kan je dat verklaren?
Ik heb geen flauw idee. Een K-pop band had een van mijn liedjes gecoverd en de mensen gingen er gek voor. Het is leuk om te zien dat de Britse muziek enorm aan het doorbreken is daar en ik deel mag zijn van die ‘crowd’.
Iets anders dat we ook zeker moeten bespreken zijn jouw outfits. Deze zijn altijd heel kleurrijk met intrinsieke designs, ontwerp je die zelf of is het het resultaat van een goede stylist?
Eigenlijk geen van beiden. Ik vind stukken omdat het als een kunst voelt en ik zo dingen ga verzamelen. Ik ga uit en vind gewoon verschillende kledingstukken en kan me zo gewoon uit drukken zoals ik me voel. Soms ga ik uit in een fancy broek, maar draag ik er een vies t-shirt op, maar dan andere dagen wil ik me ‘fancy dancy’ voelen en met het nieuwe album is het vrolijk dus moet ik er goed uitzien en bijgevolg goed voelen.
Als laatste, wat wil je graag bereiken in de volgende vijf jaar en zal het een show bevatten waar je in een grote plastic bol rondvliegt zoals we zagen in de muziekvideo voor “Alle These Nights”?
Oh neen, dat was veel te claustrofobisch voor mij. Maar in vijf jaar wil ik gewoon gelukkig zijn, kijken wat er gebeurt, de golf rijden en hopelijk gewoon verder doen wat ik nu aan het doen ben. Maar je weet het nooit natuurlijk. Waar ik zal zijn, misschien ben ik wel dood dan. Ik hoop het natuurlijk niet, maar je weet het nooit. Ik wil gewoon gelukkig zijn. Ik wil dat iedereen gelukkig is.
What Ifs & Maybes verschijnt op 16 juni.
