Na een succesvolle periode tussen 2010 en 2016 besloot de in Idaho geboren muzikant Trevor Powers tijdelijk te stoppen met het maken van muziek als Youth Lagoon, het nostalgische en psychedelisch getinte slaapkamerpopproject waarmee hij drie kritisch geprezen albums had gemaakt. Na vijf jaar experimentele muziek uitgebracht te hebben onder zijn eigen naam, besefte Powers dat hij zijn eigen creatieve groei in de weg stond uit angst. Dit inzicht resulteerde in het spookachtige en tegelijkertijd betoverende comebackalbum Heaven Is a Junkyard. Daarin stelt hij het begrip ’thuis’ centraal om het vertrouwde te definiëren. Het album markeert de terugkeer van Powers onder de naam Youth Lagoon, waarbij hij verder bouwt op de heldere productie die hij achterliet op Savage Hills Ballroom uit 2015 en zich richt op zachtere, bijna Americana-achtige instrumentals die lijken te wortelen in gegronde, emotionele toestanden.
Om naar huis terug te keren moest Powers zijn stem volledig verliezen, zowel letterlijk – in 2021 raakte hij bijna zijn stem kwijt als gevolg van een reactie op medicatie – als figuurlijk. Het was een zware tocht die hem waarschijnlijk sterker heeft gemaakt. Met een vernieuwde kijk op het leven begaf Powers zich op zoek naar liefde en het paradijs op een plek die zowel voor de hand liggend als onverwacht was: Idaho. Gedurende het album vermengt zachte piano zich met gevonden geluiden, samples, relaxte drumgrooves en af en toe onopvallende elektronische elementen. Tegelijkertijd spint Powers ondoorgrondelijke teksten over problematische families, open luchten en beelden die het gevoel oproepen van het leven in het hart van Amerika. Deze formule wordt een soort van popmuziek van bovenaf op de beste nummers van het album. “Idaho Alien” en “Prizefighter” volgen direct achter elkaar en voelen aan als voortzettingen van elkaars innemende hooks en zacht melancholische, melodieuze gevoeligheden.
‘Heaven is a junkyard / And I’m at home’, herhaalt Powers met spookachtig besef, terwijl een piano zachtjes wegebt in de verte om “The Sling” af te sluiten. Er is niets conventioneel glamoureus aan het leven in Idaho, althans niet in het deel dat Powers thuis noemt. Het is een plek die geteisterd wordt door gebeden, traditie en de gebruikelijke kenmerken van een religieus bolwerk dat het koninkrijk probeert te verwelkomen. Als de hemel een plek is zoals Idaho, waar tieners met geweren rondlopen en stoffige, landelijke vlaktes zich mijlenver uitstrekken, dan is dit geen paradijs, maar eerder een stortplaats. Maar het is Powers’ ‘junkyard’ en dit is zijn poging om ondanks alles schoonheid te verzoenen en te vinden.
Er zijn nog steeds hints van de vervagende nostalgie van eerder Youth Lagoon-materiaal in de troebele gloed van het ambient intermezzo “Lux Radio Theater”, net zoals de afstandelijke drumloops en wiebelige lo-fi-bewerkingen van “Mercury”. Over het algemeen bevindt Heaven Is a Junkyard zich in pastorale modus. Vroeger was het niet altijd duidelijk dat er een mens met een kloppend hart schuilging achter de ijle breekbaarheid die Powers’ stem kenmerkte. Youth Lagoon leek een nieuwsgierig, afstandelijk en vervormd geluid te hebben. Een immateriële echo uit het verleden die bedoeld was om je te laten voelen, maar zelden iets tastbaars te zeggen. Op Heaven Is a Junkyard zijn Powers’ trillende stem en onvaste zang echter onmiskenbaar aanwezig. Zijn stem heeft veel te verduren gehad nadat hij het bijna verloor, maar hij trilt en verrast te midden van de stilte van zijn krakende piano en het overheersende ruis en gezoem van het album. Hierdoor komt de artiest menselijker over door de waas heen en kunnen zijn verhalen over broederschap, verdriet, eenzaamheid en folklore van kleine stadjes een diepe indruk maken.
Op nummers als “Mercury” horen we Powers eindelijk helderder worden. Deze ontroerende dreampopparel begint met een zachte, percussieve herhaling en handgeklap, terwijl zijn stem nog zachter klinkt wanneer hij het nummer opent met een gevoel van angst: ‘Steal my words / In the world, I’m afraid…’. Deze terughoudendheid duurt niet lang. Het lied wordt al snel opgebouwd met zwevende strijkers, terwijl Powers’ wankele falsetto steeds hoger stijgt met een gepassioneerd refrein dat de vraag vat die het statement van het album uitmaakt: ‘Does heaven glow / Glow like Mercury?’ Nee, dat doet het niet – tenminste niet in Idaho. Maar dat zal de zanger er niet van weerhouden om van deze puinhoop te houden, deze plek die hij als thuis beschouwt en accepteert.
Waar eerdere inspanningen dagdromen aanmoedigden en ons losmaakten van de grimmigheid van de werkelijkheid en de spoken van het dagelijks leven, doet Heaven Is a Junkyard het tegenovergestelde. In plaats van naar de wereld als geheel te kijken, neemt dit album ons mee naar Powers’ thuis en in zijn hart. De plek die ooit zo geheimzinnig en ontoegankelijk was. Het is een beetje rommelig, zoals thuis vaak is, en luisteraars zullen vaak het gevoel hebben dat ze van een afstandje in een dagboek gluren. Heaven Is a Junkyard weet zijn spirituele toon en aard over te brengen, een superkracht die bij Youth Lagoon sluimerde, maar nu is ontwaakt doordat Powers eindelijk zijn stem heeft gevonden.
Facebook / Instagram / Bandcamp / Twitter
Ontdek “Rabbit”, ons favoriete nummer van Heaven Is A Junkyard, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
