Als een ware accordeon nam het alternatieve festival Sonic City de voorbij jaren allerlei vormen en groottes aan: we hadden een afgelaste editie in 2020, een afgeslankte editie in 2021 en daarna een editie met maar liefst drie gastcuratoren: Gilla Band, Low en Black Country, New Road. Dit jaar schroefde Sonic City het aantal curatoren drastisch terug en kreeg enkel het duo Charlotte Adigéry en Bolis Pupul de kans om los te gaan op de line-up. Al hield de organisatie op de eerste avond nog wel de teugels stevig in handen. Dat resulteerde in een eclectisch recept voor een cultavond voor fijnproevers. Van onversneden americana over hyperkinetische mathrock, tot slaapkamerpop en Britse avant-garde.
Rose City Band
© Inge Vervaecke
Ripley Johnson verdiende zijn sporen in de muziekwereld al met Moon Duo en Wooden Shjips, maar met Rose City Band gooide hij het over een andere boeg. Enter pure americana op een bedje van slidegitaar, meanderende gitaarsolos en strakke drums. Inclusief truckersnor en -pet, namen Johnson en zijn band ons mee op een roadtrip doorheen redneckcountry. Ondanks nonchalante, maar virtuoze solo’s op piano, gitaar en slidegitaar ontbrak het de band aan daar waar de broekriem van een echte trucker er soms te veel van heeft: spanning.
Wie tijdens het aanschuiven aan de kassa een oogje wierp op de affiches van voorbije jaren kon de sound van Rose City Band moeilijk rijmen met al dat spannends en vernieuwend dat al het podium van Sonic City heeft mogen sieren. Want je hoeft natuurlijk niet altijd een zelfgebrouwen biobier te bestellen aan de bar. Soms heb je ook gewoon eens zin in een eenvoudige pils en daarvoor was Rose City Band wel de uitstekende soundtrack.
Deerhoof
© Inge Vervaecke
‘Drie keer is trakteren’ zegt een oud Vlaams gezegde en gezien de noiserockers van Deerhoof na 2007 en 2010 nu een derde keer op de affiche van Sonic City prijkten, trakteerden ze het publiek in Depart op een overweldigende set waar geen touw aan vast te knopen was. Als een Japanse hogesnelheidstrein raasde Deerhoof door hun nummers. Niet eentje die je netjes op tijd op je bestemming brengt, maar wel een trein die je tien minuten te vroeg en zes haltes te ver terug uitspuwt.
Glamrockgitaarsolos werden vingervlug ingewisseld voor mathrockgitaarmotiefjes. Als twee Braziliaanse balkunstenaars haalden gitaristen Ed Rodriguez en John Dieterich alle schijnbewegingen, dribbels en hoogstandjes uit de kast om elkaar te overtreffen. Wanneer het dan even rustiger aan gaat, kan drummer Greg Saunier het niet laten om net tegen het ritme in te drummen. Met zijn wilde haren, oranje T-shirt en slungelige ledematen leek hij vaak meer op Animal van de muppets dan op een drummer. Dat zangeres Satomi Matsuzaki Japans met Engels afwisselde en af en toe over de inhoud van de koelkast zong, was wellicht nog het minst vreemde aan heel de set. Met bijna dertig jaar ervaring en ondertussen al negentien albums onder de arm, lijkt het haast alsof Deerhoof gelijk welk tegendraadse ritme of bokkensprong de baas kan.
Youth Lagoon
‘Looks can be decieving’ hoor je wel eens; Trevor Powers bewees die stelling in levende lijve. Met zijn kortgeschoren kopje, leuke zonnebril en nektattoos leek het alsof hij straks nog naar een rave in de Zillion zou gaan. Niets was minder waar: de Amerikaan liet ons vijftig minuten lang in zijn ziel kijken. Waar het in het begin van de avond wat aan oprechte emoties ontbrak, vloeiden ze bij Youth Lagoon in overvloed uit elke porie van zijn keyboard. De band startte als een slaapkamerproject en werd bij zijn debuut al snel gebombardeerd tot lekkerste indiesnoepje van het moment. Nu – twaalf jaar, vier albums en een rustpauze van zes jaar later – bleek Powers toch nog niet uitgezongen.
Met “Rabbit” huppelde hij nog voorzichtig het podium op, maar vanaf “The Sling” waanden we ons even helemaal op Powers’ slaapkamer. ‘Heaven is a junkyard and it’s my home’, zong Powers subtiel en doorleefd. “Trapeze Artist” droeg hij op aan zijn moeilijke periode, zonder echt te specificeren waarover het ging. Meer uitleg hoefde het publiek in Depart ook niet, want ze drukten Powers en zijn band dicht tegen het hart. De meeslepende outro van “Mercury” en het nostalgische “17” waren nog twee late voltreffers die eeuwige twijfelaars toch nog over de streep konden trekken. Powers’ goudeerlijke melodieën lieten niemand onberoerd en zorgden al voor een ietwat onverwacht eerste hoogtepunt van Sonic City.
View this post on Instagram
Stereolab
Met de Britse band Stereolab haalde Sonic City een headliner binnen om u tegen te zeggen. Al was het vrijdagavond eerder ‘vous’, want frontvrouw en voltijds Française Laetitia Sadier richtte zich steeds in het Frans tot het publiek – tot groot jolijt van de grote schare zuiderburen die de oversteek tot in Kortrijk gemaakt hadden. Hoewel de band au fond Londense roots heeft, zorgt de Franse zang van Sadier voor een compleet andere sfeer. Zo klonk “Lo Boob Oscillator” als een speels nouvelle vague nummer dat gaandeweg ontaarde in een krautrockachtige gitaarstorm. Ook “Eye of the Volcano” voelde als een teletijdmachine die ons recht de sixties in katapulteerde. Ook al klonk de tekst toch verassend actueel: ‘Unbridled exercise of power/The facsist urge to control all’ Zoveel is er ondertussen dus nog niet veranderd.
Door de combinatie van analoge synths, keyboards die klinken als aftandse orgels en soms wat naar bossa nova neigende ritmes valt de band rond Tim Gane en Sadier in geen enkel tijdskader vast te pinnen. De ene keer voelt het heel nostalgisch aan en klinken ze wat als Belle & Sebastian in een dansbaar jasje (“Miss Modular”), de andere keer wordt je meegesleurd in een basriff en bijhorende gitaren alsof het een Yo La Tengo- of Mogwai-concert is (“Harmonium”). Het was vooral die laatste gedaante die op het meeste enthousiasme kon rekenen, want ook bij “Mountain”, “Pack Yr Romantic Mind” en het fenomenale “Super-Electric” werden we helemaal weggeblazen. Dat “French Disko” nog achter de hand werd gehouden als toegift, toont dat er na bijna dertig jaar nog steeds geen sleet op Stereolab zit.
Sonic City gaat vandaag en morgen verder met onder andere curatoren Charlotte Adigéry & Bolis Pupul, Jockstrap en Eddie Chacon op zaterdag en Timber Timbre, Tom Skinner, U.S. Girls en WITCH op zondag.
