© CPU – Senne Houben
Het is donderdag 1 juni en iets over 20.30 u. dimmen de lichten in de legendarische concertzaal van de Ancienne Belgique. Een gevoel van opwinding hangt in de lucht, want vanavond staat de Belgische band Arsenal op het podium. Weeral, want Arsenal in AB is een traditie die goed is voor een recordaantal van 25 uitverkochte concerten. Vandaag spelen ze hun eerste van vier uitverkochte concerten.
Tijdens deze vierdaagse verandert de AB in ‘Jungle Hotel’, en dat mag letterlijk genomen worden. De lobby van AB is volledig gevuld met planten, er is een jungle wellnessruimte, een jungle-audio surroundsysteem in de AB Club en zelfs een Jungle-bioscoop! De film Jungle Hotel gaat over een man die vast komt te zitten in een hotelkamer tijdens een storm. Hij wil zijn vrouw verlaten, maar spoken vertellen dat dit hem een hoge prijs gaat kosten. Volgend jaar wordt de film als filmconcert aan het publiek voorgesteld, met Arsenal achter de camera en Jurgen Delnaet (Johnny Camione l’Amoroso uit Aanrijding in Moscou) in de hoofdrol.
© CPU – Senne Houben
Met hun kenmerkende mix van elektronische beats, live instrumentatie en hypnotiserende melodieën, veroverde Arsenal vele harten van (wereld)muziekliefhebbers. Op het podium worden Hendrik Willemyns en John Roan steeds vergezeld door een amalgaam aan getalenteerde muzikanten die de nummers tot leven brengen met hun instrumenten en energieke uitvoeringen. Begin 2023 kwamen ze met de release van hun nieuwe single “Heavy Heart”, het eerste nieuwe Arsenal-materiaal sinds The Rhythm of the Band in 2021 verscheen. De uitverkochte zaal had zin in een feestje en gooide gauw muntjes in de Arsenal-jukebox. Summer starts here, welcome to the jungle!
Wanneer het doek opengaat merken we dat er maar liefst dertien (!) muzikanten op het podium staan. Misschien zijn dit er wat veel, want we weten niet goed waar eerst kijken. De vrolijke bende van de Afrogenius Band tokkelt erop los alsof hun leven er vanaf hangt, maar een echte meerwaarde biedt ze niet aan het geheel. John verschijnt uit de coulissen en wint meteen de eerste harten met de inzet van “A Volta”. Nadien is het een beetje zoeken en tasten, en wordt de sfeer een meer ingetogen met “Amekala Motinga” en “Tigerwoods”, beiden uit het album Oyebo Soul. Het Afrikaans gaat John een beetje minder goed af en gelukkig wordt hij ondersteund door Leonie Gysel. Na een aarzelend begin komt de zaal gelukkig op gang dankzij de herkenbare sound van “Saudade”, ooit ingezongen door de betreurde Mario Vitalino Dos Santos. Eindelijk zien we John openbloeien wanneer hij merkt dat hij de zaal helemaal meekrijgt. “Saudade”, zoveel als ‘heimwee’ in het Portugees, laat ons inderdaad mijmeren naar de tijden dat we Arsenal leerden kennen. De jungle wordt pas echt aangewakkerd met het aanstekelijke “Amplify”, wat een topnummer is dat toch. En live gebracht nóg beter. De zaal smacht naar meer, maar net dan is de tijd aangebroken om gastartiesten te laten aantreden, waardoor alles eventjes stil valt. Jammer.
© CPU – Senne Houben
Niets mis met de zangstonde van Felix Machtelinckx tijdens “Animal”, maar we merken dat sommige aanwezigen dit moment – na het “Amplify”-bommetje – beschouwen als een korte ‘pauze’. Wederom jammer. Voor hun nieuwste single “Heavy Heart“, nota bene ingezongen door Machtelinckx, moet hij de macht wisselen met de charmante Paulien Mathues. De zaal wordt betoverd met een zeemzoeterige roes, die de abrupte pauze in de sfeerschepping gelukkig goed maakt. Het enthousiasme bij het publiek is een beetje zoek – ze smachten naar een feestje – maar de meezinghits blijven nog (even) uit. Tijdens “Sometimes” en “Whale” weten we niet goed welke koers het schip wil varen en wordt alles terug wat ingetogener. Mensen die zouden moeten dansen staan te filmen, neen, dit is niet het feestje dat ze verwachtten. Dan maar de vrouwelijke charme terug inschakelen. Mathues komt weer op het podium om met haar sirenestem de zaal te begeesteren met “Temul (Lie Low)”, maar die begeestering zorgt tegelijk voor een passiviteit van jewelste. Het is dan ook duidelijk dat dit eerste optreden wordt gevolgd door mensen die (opportuun) een laatste kaartje konden scoren, want de échte fans -die dit weekend de AB zullen overrompelen- hadden waarschijnlijk al tickets voor zaterdag of zondag.
Op het moment dat we denken dat het wat te onwennig wordt voor sommigen, is de imposante verschijning van Gysels daar – eindelijk – om de meubels te redden. Bij de inzet van “Longee” merken we dat de zaal zich wederom vult (met mensen én liefde) en deze prachtige song wordt in het allerbeste pseudo-portugees meegezongen door iedereen van 7 tot 77. Leonie grijpt ons bij de keel en steekt het vuur terug in de lont, dat was van “Amplify” geleden. John Roan ziet dat het goed is en staat apetrots naast zijn side-kick, die hij na “Longee” bejubelt met ‘Isn’t she lovelyyyyy’. Roan acht zijn moment gekomen, de zaal staat terug warm en smacht naar springen, zingen en dansen. Met “Black Mountain” molenwiekt hij zich doorheen het podium en geniet zichtbaar van de sfeer die wederom wordt aangewakkerd. De synergie tussen John en Leonie komt nu pas echt naar boven en samen hebben ze de zaal eindelijk he-le-maal mee. Tijd om te consumeren en consolideren, werken naar een hoogtepunt. Op basis van de baslijnen van rockband The Melvins bedachten Willemyns en Roan het machtige “Melvin”. En wanneer je weet dat de beste (dansbare) hits nog moeten komen, is er geen paniek wanneer Roan de zaal bedankt voor de aanwezigheid en even het podium verlaat. Natuurlijk komt er nog een encore!
© CPU – Senne Houben
De keuze van de songs in de encore vinden we nogal een beetje vreemd. Met “Afrodisia” komt een gastzanger het beste van zichzelf geven en danst hij alsof hij de leadsinger van de bende is. Jammer genoeg krijgt hij het publiek niet mee, en dat lukt ook niet tijdens “Bend In The River” en het lang uitgesponnen “How Come?”. Waarom slepen ze zich zo naar het einde? De zaal staat wat nerveus te draaien en keren, maar gelukkig kan “Estupendo” de menigte weer letterlijk ‘estupendo’ (geweldig, nvdr.) maken. De dansbenen zijn nog lang niet vermoeid en de encore teert met “Lovesongs (Propaganda)” verder op de opgewekte energie. Gelukkig maakt “Lotuk” alles goed, hier waren we écht op aan’t wachten! Deze song is de beste samenwerking (en beste song) ooit van Arsenal, zijnde met singer-songwriter Shawn Smith die de tekst van dat lied op een blauwe maandag losjes uit zijn mouw (en Rhymezone) schudde. “Lotuk” is de wereldhit die Arsenal – jammer genoeg – nooit had, en de zaal gaat dan ook helemaal los. “Stick and Groove” is bijgevolg een onnodige afsluiter, dan hadden we liever “Mr Doorman” of “Switch” nog eens gehoord. De acte de présence van Willemyns op het einde is dan ook een postscriptum aan dit eerste van vier optredens.
Kijk, we gaan niet té kritisch zijn. Arsenal is een van de beste livebands van ons land, laat dat duidelijk zijn, maar dit optreden duurt gewoon té lang en wordt nodeloos gepauzeerd door te lange ingetogen momenten. Volgend jaar bestaan ze 25 jaar en het lijkt ons alsof ze hun (minder bekende) debuutplaat Oyebo Soul in de verf willen zetten. Niets mis mee, uiteraard, maar het lijkt ons eerder een luisterplaat dan een dansplaat. Deze show kan je gerust afromen tot een vol uur feest- en dansmuziek, maar de filmpropaganda van Jungle Hotel lijkt even te primeren. Wederom niets mis mee, maar we linken Arsenal live aan dansen, springen en zingen… en dat hebben we deze avond teveel gemist.
Arsenal treedt nog op in de AB op vrijdag 2, zaterdag 3 en zondag 4 juni.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
A Volta
Amelaka Motinga
Tigerwoods
Saudade, Pt. 1
Saudade, Pt. 2
Amplify
Animal
Heavy Heart
Sometimes
Whale
Temul (Lie Low)
Longee
Black Mountain (Beautiful Love)
Melvin
Afrodisia
Bend in the River
How Come?
Estupendo
Lovesongs (Propaganda)
Lotuk
Stick and Groove
Beste, ik vermoed dat jullie journalist ter plekke bij Arsenal in de AB een zeer slechte dag had… Als Arsenal fan ben ik zaterdag gaan kijken, ongeveer voor de 10e keer denk ik. Ik heb zelden zo een feest meegemaakt als zaterdag, met een kolkende sfeer en dans van begin tot einde. Ik had het verslag zaterdagmorgen gelezen over vrijdag en dacht even…aii… Want ik ging zaterdagavond…maar gelukkig was er nog De Morgen en Het Nieuwsblad die zeer zeer lovend waren over het concert. Toen was ik gerustgesteld. Echt waar, jullie verslag ging volledig de mist in en er klopte echt bijna niks van de negatieve opmerkingen.
Foute boel…dansende beren.