© Cody Cloud
Jamie Stewart is immer verrassend. Wat begon als soloproject groeide al snel uit tot het hyperproductieve Xiu Xiu. Voortdurend veranderde de bezetting, de sound en het concept, maar toch weet Stewart steeds maar weer een emotionele intensiteit te heruitvinden. Klassiekers als A Promise zijn rauw, vies en vol spanning, maar vooral ook enorm prachtig. Een constante hierin is de manier waarop de stem van Stewart balanceert op het randje van een totale inzinking, maar tegelijkertijd weet te verleiden. Sinds 2009 staat Angela Seo vast aan Stewarts zijde. Steeds meer kreeg ze een prominente rol binnen Xiu Xiu. Bij ieder album weet het duo zich volledig te herconstrueren. We kregen een herinterpretatie van de Twin Peaks-soundtrack, eigenzinnig ‘pop’-album Forget, de hyperkinetische deconstructie die Girl With Basket of Fruit is, duettenalbum Oh No en nu ook een nieuwe worp: Ignore Grief. Hierop klinkt Xiu Xiu op zijn allerengste, namelijk als een experimentele soundtrack voor de meest fucked up horror.
De prachtige rotonde openen was weggelegd voor Landrose, het project van Brusselse drummer David Temprano. Over een soort glitchy soundscape smeet hij een strakke sessie dancepunkdrums. De energie zat hoog en de samples boeiden voortdurend. Het razendsnel trommelen speelde zich vooral af rondom de snare, waar hij telkens met de bruutste kracht op klopte. Tempowisselingen en crescendo’s stapelden zich op en enkele mensen dansten voorzichtig. De composities waren interessant, maar door enkel naar een drummer vooraan het podium te kijken, voelde het toch als een uit de hand gelopen drumexamen op de muziekschool.
Waar de Xiu Xiu-show zelf zou heen gaan, was een verrassing. In deze nieuwe bezetting worden Stewart en Seo bijgestaan door drummer David Kendrick, die onder andere al deel uitmaakte van Devo en Sparks. Hierdoor en door het voorprogramma verwachtten we een meer opgewekt, misschien wel catchy Xiu Xiu, maar Ignore Grief wekte dan weer tegenovergestelde verwachtingen. Uit dat laatste album komt “Pahrump”, waarvan de dissonante en duistere chaos de toon zette. Dit werd opgevolgd door het wat oudere “Botanica De Los Angeles”, wat een ander uiterste van de band is. De spooky ambientgitaren werden zo bijvoorbeeld ingeruild voor melodische gitaarsolo’s. Ignore Grief-single “Maybae Baeby” was dan weer een soort combinatie van de twee voorgaande dingen, met zware uitspattingen vol extra cymbalen, bellen en kleine blaasinstrumenten (lees: scheidsrechtersfluitjes).
Tussen de intensieve uitspattingen en energieke nummers viel telkens een pauze, waarin Stewart iedere keer zijn pedalboard herinstelde, aan de knoppen van zijn versterker draaide, zijn gitaar herstemde en wat dingen klaarlegde. Vervolgens ging hij op zijn knieën zitten om een slok water te nemen, vaak inclusief gorgelen. Dit repetitieve ‘ritueel’ zorgde er enerzijds voor dat er weinig vaart in de set zat, en anderzijds dat de nummers aanvoelden als losstaande composities, telkens met een eigen sfeer. Hierdoor was het totaal niet erg dat horrorsoundtracks werden opgevolgd door het emotionele “Petite” en popnummers als “A Bottle of Rum”.
Oude klassiekers “Fabulous Muscles” en vooral “Apistat Commander” gingen door merg en been. De stem van Stewart leek hierbij namelijk het meest op een neurotische breakdown. Ook tekstueel kwam het plots het meest naar voren, mede omdat ‘All that you left, you left for someone / All of this hurt that’s wilted off / All this relief, it’s the oddest thing / Oh my God, oh my God, oh my God’ door enkelen werd meegezongen. Door de sterke vocalen, de noisy uitbarstingen en de suïcidale tekst was dit een van de beste nummers van de avond. Toch werden we nadien weer op een andere koers gezet met twee experimentele covers: “Falling” van de Twin Peaks-soundtrack en “Ceremony” van New Order.
In de finale had het drietal nog enkele troeven over, namelijk het recente rondstuiternummer “Rumpus Room”, het angstaanjagende “Ian Curtis Wishlist” en vooral het totaal geschifte “Girl With Basket of Fruit” uit het gelijknamige album. Dat nummer had zoveel industriële noiseuitspattingen dat we denken dat zelfs onze oordoppen er niet meer tegen konden vechten. Tussen de nummers door zei Stewart niets, maar na een uur de meest intense muziek te spelen zei hij poeslief ’thank you for being here’. Even later kwam het trio terug om met een allesvernietigende versie van “I Luv the Valley OH!” het publiek eens te laten dansen en meebrullen.
We wisten niet goed wat te verwachten, maar werden aangenaam verrast met een dwarsdoorsnede door de ijzersterke discografie van een van de meest ondoorgrondelijke bands van de afgelopen 25 jaar. Klassiekers uit nagenoeg elk relevant album werden als losse composities gespeeld, iets wat enigszins een afstand creëerde en geen geheel vormde. Anderzijds liet het ademruimte tussen deze toch wel heel intense en vol overgave gespeelde nummers. Om Xiu Xiu in eenzelfde set emotioneel breekbaar (“Apistat Commander”), vol horror (“Maybae Baeby”) en catchy (“Rumpus Room”) te horen, voelde toch als een warm bad. Het rare nam vaak de bovenhand, en dat vonden wij allerminst erg.
Setlist:
Pahrump
Botanica De Los Angeles
Maybae Baeby
Petite
A Bottle of Rum
Master of the Bump (Kurt Stumbaugh, I Can Feel the Soil Falling over My Head)
Apistat Commander
Fabulous Muscles
Falling (Twin Peaks)
The Fox and the Rabbit
Esquerita, Little Richard
Ceremony (New Order)
Rumpus Room
Ian Curtis Wishlist
Girl with Basket of Fruit
I Luv the Valley OH!
