Soms komen grootse dingen voort uit toevalligheden. Neem nu de manier waarop de bandleden van bar italia elkaar leerden kennen: van oorsprong is zangeres Nina Cristante afkomstig uit Italië, maar toen ze zich in Londen settelde, leerde ze de gitaristen Sam Fenton en Jezmi Tarik Fehmi kennen als haar onderburen. Het drietal besloot om samen muziek te gaan maken, en algauw was bar italia geboren. De eerste platen Quarrel (2020) en bedhead (2021) waren voornamelijk statements met ruwere schetsen, maar in 2023 volgende de kentering. In voetbaltermen scoorden ze dan een succesvolle brace, met twee platen die op enkele maanden van elkaar werden uitgebracht (Tracey Denim en The Twits) en zowel bij pers als publiek goed ontvangen werden. Met Some Like It Hot ligt nu eindelijk een opvolger bij de platenboer.
Na de succesvolle releases in 2023 trok het trio op een lange tour met een begeleidende ritmesectie, en die extra podiumervaring kristalliseerde zich in productieve opnames voor Some Like It Hot. De band raakte het meer en meer gewoon om voor een groot publiek te spelen en verloor langzaamaan haar verlegenheid. Toen ze de studio indoken voor een nieuwe lp hadden ze dan ook een duidelijk doel: aanstekelijke popmuziek schrijven die voor een groot publiek overeind blijft op een hoofdpodium. Voor de albumtitel haalden ze inspiratie bij de gelijknamige filmklassieker uit 1959, niet alleen omdat het de lievelingsfilm is van Fehmi’s moeder, maar ook omdat ze een even grappig, sexy als avontuurlijk resultaat voor ogen hadden als de prent van Billy Wilder met onder andere Marilyn Monroe, Tony Curtis en Jack Lemmon in de hoofdrollen. Wat ons betreft zijn ze daar zeker en vast in geslaagd.
bar italia is een band die er op vorige lp’s in slaagde om, als volleerde beenhouwers, elementen uit verschillende gitaargenres te verwerken tot een unieke préparé van alternatieve rock. Op Some Like It Hot draait het trio een portie postpunk door hun indie-worsten. Denk aan een hedendaagse versie van Gang of Four, maar dan helderder, zwoeler en mysterieuzer. Zo trapt de geweldige single “Fundraiser” de plaat op gang met een lekker baslijntje en een scherpe gitaarlijn die zo uit de tweede helft van de seventies lijkt te komen. Toch is de productie helder en verder verwijderd van het lo-fi-geluid van de vorige platen. Dat geldt eigenlijk voor het hele album, waardoor het nieuwe werk voor fans van het eerste uur wat gepolijster kan aanvoelen. Wij zijn echter blij met de nieuwe richting, omdat we onder de heldere sluier nog steeds het kloppende hart van bar italia voelen. We zien die evolutie dan ook als een verbreding van het bestaande spectrum, niet als een commerciële uitverkoop.
Het is meteen duidelijk dat de band meer middelen en tijd heeft genomen om op te nemen. Dat resulteert in een sterke plaat waarop enkele bijzonder knappe songs te vinden zijn. Zo is er de schoonheid van “bad reputation”, waarin melancholische akoestische gitaren de droevige, haast dronken zanglijnen extra gewicht geven. “Plastered” ademt dan weer een heuse westernsfeer, met tremolo en een diepe zanglijn die mooi contrasteert met de zeemzoete cool van Cristante. De afwisselende zang tussen het drietal werkt op de langspeler trouwens als een echt pluspunt. In de melodieuze aanstekelijkheid van de popsongs vult de gereserveerde, zoete vrouwenstem immers mooi aan op de nerveuze, emotionele mannenstemmen. Die wisselwerking zorgt voor een extra rijkdom die bar italia op Some Like It Hot vooral in de rustigere nummers volledig uitspeelt.
Toch komt het trio ook nog regelmatig messcherp uit de hoek. Zo balanceert “I Make My Own Dust” tussen het hypnotiserende en het verscheurende, en is “Cowbella” (een knipoog naar de Italiaanse uitdrukking ‘ciao bella’?) een fuzzy rocksong met aanstekelijke melodieën en een overvloed aan gitaarriffs. Dat Fehmi in bepaalde strofen als een bezetene uithaalt, voegt alleen maar meer kracht toe. In “omni shambles” is het Cristante die de longen uit haar lijf schreeuwt bovenop een springerige riff en rollende baslijn. “Eyepatch” raast dan weer voorbij als een sneltrein waarop je spontaan wil mee springen om te dansen. Toch is het de vooruitgestuurde single “rooster” die misschien nog het meest de aandacht trekt, dankzij de gelaagde opbouw en de solide gitaaruitbarstingen in de refreinen en de finale.
‘You can’t resist me’ zingt Cristante op “rooster”, en daarmee slaat ze de nagel op de kop. Some Like It Hot bewijst dat het Londense drietal hun geluid verder heeft verfijnd zonder hun eigenheid te verliezen. De ruwe randjes van vroeger hebben plaatsgemaakt voor een helderder productie en meer gelaagde composities, maar de intensiteit en emotionele kracht blijven nog steeds aanwezig. bar italia klinkt zelfverzekerder en beter dan ooit: volwassen en aanstekelijk, maar nog altijd een tikje mysterieus. Met Some Like It Hot levert de band een even consistente als verslavende plaat af die hun plekje in de lijst van hedendaagse coole gitaarbands alleen maar bevestigt.
Wie bar italia eens live wil zien, kan dat op 29 oktober in de Reflektor, op 30 oktober in de Paradiso, op 25 februari in de Trix en op 15 maart in de Melkweg.
Ontdek “Fundraiser”, ons favoriete nummer van Some Like It Hot, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
