Nooit gedacht dat recensies schrijven ons wijzer zou maken in dierenhistorie. Dat is buiten Echoes of Zoo gerekend, het Belgische jazzcollectief dat, twee jaar na hun gesmaakte debuut Breakout, een hele resem exotische wezens hun muzikale stem geeft. De kans dat je ooit al van de quagga gehoord hebt, lijkt ons eerder klein, maar daar komt dankzij dit album verandering in. Meer nog, deze zebrasoort zou zomaar eens in je top 3 van favoriete uitgestorven dieren kunnen belanden, na het horen van Echoes’ single.
Jazz en dierkunde, het zou misschien de doorsnee muziekliefhebber kunnen afschrikken, maar vrees niet: je hebt geen twee masterdiploma’s nodig om Echoes of Zoo te smaken. Het viertal rond saxofonist Nathan Daems brengt dan ook geen jazz enkel geschikt voor ingewijden. Elk lid heeft zijn eigen achtergrond: van rock tot Indische raga, van swing tot Balkangrooves. De grenzen staan dus wagenwijd open op dit album, maar Echoes of Zoo slaagt erin om hier een strak en opwindend geheel van te maken.
Dat is meteen duidelijk als we naar onze quagga luisteren. Toeval of niet, de gitaarriff van Bart Vervaeck doet ons sterk denken aan Red Zebra, die soortgenoot die af en toe nog eens opduikt in onze contreien. Gepaard met de vaak donkere, modderige drums van Falk Schrauwen voelen we de junglekoorts stijgen. Dat gebeurt hier regelmatig: ook op titelnummer “Speech of Species” gaat het er stevig aan toe, bij momenten wanen we ons zelf op Physical Graffiti van Led Zeppelin.
Maar het album laat ook veel ruimte voor subtiliteit en speelsheid. Kleinere, elegante dierensoorten krijgen zo op “Bee Jive” of “Lizard Dance” genoeg bewegingsvrijheid, onder andere dankzij dartele baslijnen van Lieven Van Pée. Via dergelijke tripjes bezoeken we zowat elk werelddeel en passeren er flarden Braziliaanse ritmes, afrobeat, Turkse trance of Indische psychedelica. Dat klinkt als veel, en dat is het ook. Hoe boeiend de ritmeveranderingen ook zijn, het kan op de duur de luisteraar behoorlijk vermoeien, waardoor de fantasierijke spreektaal als een kakofonie begint te klinken. Zoveel weg- en weergereis leidt ook al eens tot verdwaling, zoals tijdens “Different Frequencies”.
De constante op de plaat zijn de vaak bezwerende saxofoontonen van Daems. Hij bepaalt welke richting het viertal uitgaat, al worden escapades toegestaan en zelfs aangemoedigd. Wanneer de sax duidelijk de boventoon voert, is de gedachte aan bands als Sons Of Kemet niet veraf. Gelukkig wordt de verleiding tot hoogdravendheid weerstaan, en klinkt hij vooral heerlijk zelfzeker, zoals tijdens afsluiter “Bioluminescence”.
Allesbehalve jazz voor puristen dus, maar eerder jazz op steroïden. Vele complexe, wereldse klanken worden overtuigend verweven tot een boeiend en vaak zinderend geheel. Zoveel dierlijk geweld kan al eens vermoeien, maar uiteindelijk heb je toch maar mooi een avontuurlijk tripje achter de rug, zonder je zetel uit te moeten.
Je kan deze potige dierenbende live horen de komende maanden, meer info vind je hier.
Ontdek “Bioluminesce”, ons favoriete nummer van Speech of Species, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
