Het zijn drukke tijden voor Tom Skinner. Na de (tijdelijke) afscheidstournee met Sons of Kemet, een album met bijhorende tournee in gezelschap van Radiohead’s Thom Yorke bij The Smile volgt er nu, met Voices of Bishara, een solo-album van Londen’s populairste jazzdrummer.
In het verleden bracht de Brit al eens wat solowerk uit onder alter-ego Hello Skinny, daarbij kregen we redelijk verteerbare jazz te horen met regelmatig knipogen naar funk en folktronica. Echter valt bij de eerste noten van deze plaat meteen te merken dat hij onder zijn eigen naam een andere richting uitgaat. “Bishara” brengt chaos die van alle kanten lijkt te komen. Een verdwaalde drum, een dreigende cello en een op hol geslagen saxofoon rennen door elkaar en bezorgen ons al snel een desoriënterend gevoel zonder ooit echt onaangenaam te worden. De opener is intrigerend en serveert als de perfecte amuse op wat komen zal.
“Red 2” bouwt nog even verder op het mysterieuze van de cello waarna de plaat volledig losbarst. De chaos maakt ruimte voor geordende chaos en al walsend trekken we door de rijkdom die de Brit ons te bieden heeft. Beurt om beurt worden de instrumenten uitgespeeld onder de heerlijk verassende backbeats van Skinner’s drumstel. Waar de bas een centrale rol speelt tijdens “The Journey”, krijgt de cello het hoogste woord tijdens “The Day After Tomorrow”. Dat Skinner de cello als strijkinstrument een plaats schonk, hoeft niet meteen te verbazen. De albumtitel is namelijk een referentie aan cellist Abdul Wadud’s solo-album Be Myself dat verscheen op een label genaamd Bishara.
Voices of Bishara houdt het echter niet enkel bij referenties aan grote namen. Tijdens “Voices (of the Past)” krijgen we niemand minder dan Nubya Garcia op de fluit voorgeschoteld waar die andere Kemet-zoon Shabaka Hutchings de saxofoon voor zijn rekening neemt. Verrassende breaks bezorgen de luisteraar ademruimtes die vluchtig worden ingepalmd door expressionistische en uptempo freejazz.
Dit alles aangevuld met Kareem Dayes als cellist en Tom Herbert op de bas vormt niet enkel de basis voor een soort supergroep in de jazzwereld, maar ook die van een eclectisch eindresultaat. De haast voelbare synergie tussen de muzikanten valt te verklaren door het feit dat dit album volledig live opgenomen werd waarna Skinner maandenlang, tussen alle andere projecten door, knip- en plakwerk uitvoerde om chaos en orde te scheppen waar nodig.
Tom Skinners eerste werk onder zijn eigen naam was er dus eentje van lange adem en dat horen we ook. Na 31 minuten van avant-garde jazz voelen we de nood om de plaat meteen terug naar start te draaien. Door de eigenwijze productiestijl die de juiste klemtonen weet te leggen in een jazz-jam van het hoogste niveau, vallen er steeds nieuwe details te ontdekken. Een subtiele ghost note of een laagje cello dat niet meteen opviel, Skinner heeft ons een plaat gegeven die niet meteen zal vervelen.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
