Gisterenavond werden de botanische tuinen te Brussel voor een laatste keer ingezet als festivaldecor. Elf dagen lang stonden alle binnenzalen en een extra festivaltent in de tuin in teken van Les Nuits Botanique, een soort overgang van het seizoen van zaalshows naar het festivalseizoen. Een eclectische line-up zorgde voor een even eclectisch publiek bij de verschillende podia. Op deze slotavond gingen wij een kijkje nemen bij een van de meest experimentele double bills op de programmatie: de New Yorkse, avantgardemetalband Imperial Triumphant en het polymorfe, Brusselse collectief Neptunian Maximalism.
Vanuit Botanique werd tijdens hun residentie in de Brusselse concertzaal de vraag gesteld aan Neptunian Maximalism om een unieke creatie voor te bereiden. Het zelfbenoemde ‘collectief van culturele ingenieurs’ kwam dan ook af met een heel unieke set bestaande uit twee delen. Het eerste was een bijzondere compositie, het tweede pure improvisatie. De Brusselaren spelen onder heel veel verschillende bezettingen en veranderen daarmee vaak hun naam. Voor deze show kregen we NNMM Adisheshanaga Trio te zien, een combinatie van de twee kernleden Jean Jacques Duerinckx op saxofoon en Guillaume Cazalet op gitaar met percussionist Sattar Khan.
Zo’n veertig minuten lang volgden we een onheilspellende sample, een stevige gitaar, een nog stevigere baritonsaxofoon en bleef de Indische tablas van Khan telkens maar opbouwen. We zetten ons ergens neer op het trapgedeelte van de Rotonde en besloten ons volledig te laten hypnotiseren door de combinatie van ritmische opbouw, drone metal en aritmisch getoeter. Alles leidde tot een sterk hoogtepunt, maar we twijfelen of het geheel wel interessant genoeg was om zo lang te laten duren. Gelukkig volgde nadien het improvisatiegedeelte, wat een pak spannender was. Deels kwam dit door de speelsheid en het onverwachte, en anderzijds omdat ze gewoon iets sneller, harder en experimenteler tekeer gingen. Toch denken we dat deze triobezetting niet de optimale manier is om Neptunian Maximalism te zien, maar dat een industriëlere variant met twee drummers ons meer zou raken.
Het is nog maar twee weken geleden dat we de avantgardistische jazzblackmetalband Imperial Triumphant nog zagen op een legendarische editie van Roadburn Festival. Op zich speelden ze er een prima show, maar helaas werden we weggejaagd door de verschrikkelijk irritante geluidsmix, waarbij alles te stil stond en we niets van deze complexe muziek konden begrijpen. Tijd dus voor een herkansing. Met veel grandeur kwamen de drie heren op in hun herkenbare outfits: zwarte puntschoenen met hak, zwarte broeken, een zwarte cape met zwarte capuchon en daaronder een gouden kronenmasker dat een zelfde gevoel gaf als de maskers van de vip bij Squid Game.
De New Yorkers vechten tegen een vervreemdende urbanisatie, het zich verliezen in kapitalistische structuren en extravagante decadentie van grootgeldbezitters. Niet enkel de maskers droegen hieraan toe, maar ook de manier waarop de gitarist en de bassist, en met name die laatste, vooral heel erg fotogeniek wilden zijn. Ze gingen doorheen het publiek en verkochten enorm veel show, terwijl ze zich schuilhielden achter hun maskers. Vooral de bassist stond in de schijnwerpers, die vaak met nogal domme baseffectjes en octaverse melodieën speelde. De drummer was dan weer een trefzeker monster, die met veel gemak schipperde tussen complexe jazzritmes, blast beats en pure punk. De nummers volgden bevreemdende samples en braken dan weer los in complexe drukte vol dissonante jazzakkoorden, bijvoorbeeld in geweldige opener “Tower of Glory, City of Shame”.
Alle visuele decadentie werd plots tot een hoogtepunt gebracht wanneer er ritueel een champagnefles werd opengeknald en bijgevolg leeggegoten werd over het publiek. Hierover hoorden we laatavondjazz uit films noirs van de jaren vijftig, een soort knipoog naar die decadentie. In de visuals zagen we een retrofuturistische, luxueuze stad die visueel ergens het midden vindt tussen Metropolis en Blade Runner. Wanneer de sample van “Atomic Age” werd omgezet in een soort chaos hield de band toch diens feestgehalte hoog en werd tegelijkertijd alle complexiteit soepel gespeeld. Deze combinatie van vernieuwende blackmetal en elementen uit een grootse popshow leken soms een gimmick, maar dan wel eentje waar veel achter lijkt te zitten en daardoor werkt. Zo konden we kapotte drumstokken, gesigneerde flessen of een gesigneerde onderbroek kopen aan de merchstand, maar de prijs werd echter niet meegedeeld. Grappig allemaal, maar dat het een sterke liveband is, konden ze in ieder geval goed bewijzen. Herkansing geslaagd dus.
